Μέρος 10
Επανέρχομαι στο θέμα της έκδοσης της «Partner Visa». Από τις αρχές Απριλίου με είχαν ειδοποιήσει από τη πρεσβεία της Αυστραλίας στο Βερολίνο, ότι η «Partner Visa» μου, είχε εγκριθεί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ανακούφιση ένιωθα! Μετά από τόση ταλαιπωρία και τόσα έξοδα, επιτέλους είχα την πολυπόθητη άδεια να παραμείνω μόνιμα και να εργαστώ στην Αυστραλία με την οικογένειά μου! Ευτυχώς, ο συγχρονισμός με το ταξίδι της Τερέζας στην Ελλάδα ήταν πολύ καλός κι είχα το περιθώριο να κανονίσω το ταξίδι εξόδου από την Αυστραλία (να θυμίσω ότι για να δοθεί η Visa, θα έπρεπε να βγω από την Αυστραλία με την τουριστική Visa και να εισέλθω μετά από μερικές μέρες με τη νέα «Partner Visa»). Κανόνισα λοιπόν, να πάω για 4 ημέρες στη Νέα Ζηλανδία που είναι ο πλησιέστερος προορισμός στη Μελβούρνη. Αναχώρησα την Τρίτη 17 Απριλίου και πήγα στο Auckland. Επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού» πέρασα 4 ημέρες μοναξιάς μεν, αλλά πολύ πλούσιες σε γνώσεις και εμπειρίες! Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και κανόνισα το πρόγραμμα μου ώστε να δω όλα τα αξιοθέατα του Auckland. Η πόλη είναι εξαιρετική από κάθε άποψη. Δεν θυμίζει μεγαλούπολη, παρά ελάχιστα. Τάξη και καθαριότητα παντού. Οι ρυθμοί είναι πολύ χαλαροί, πράγμα για το οποίο φημίζονται οι Νεοζηλανδοί. Τα αξιοθέατα τα οποία μου άρεσαν περισσότερο ήταν το Μουσείο του Auckland, το λιμάνι και το Sky Tower (το υψηλότερο κτίσμα του νοτίου ημισφαιρίου). Το Σάββατο 21 Απριλίου επέστρεψα στη Μελβούρνη με φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα της permanent visa στο διαβατήριό μου!
Φωτογραφία: Άρης
