… «σαν το ζαφείρι ήταν τής θάλασσας το χρώμα κι έμοιαζε οπάλιο πυρωμένο τ’ ουρανού το δώμα… σηκώσαμε πανιά… πρίμο φύσαγε τ’ αγέρι στις ανατολικές γαλάζιες χώρες να μας φέρει…

…απ’ την ολόρθη πλώρη βιαστικό το βλέμμα τη Ζάκυνθο αγναντεύει… κάθε ένα ρέμα και κάθε της λιοστάσι… της Ιθάκης το ακροθαλάσσι… του Λύκαιου τα κορφοβούνια χιονισμένα… της Αρκαδίας τα βουνά μ’ ανθούς σπαρμένα… κανένας άλλος ήχος τη σιωπή δεν ταράζει… μόνο… το πανί που στο κατάρτι παφλάζει και το νερό που στα πλάγια τού πλοίου φλοισβίζει ενώ γέλιο κοριτσιών στην πρύμνη αναβρύζει… και… την ώρα που άρχιζε να φλέγεται η Δύση κι ο ήλιος πορφυρός στα νερά είχε καθίσει είχα επιτέλους στη γη της Ελλάδας πατήσει»…

Πηγή: Μαρία Δούση / apotis4stis5.com