Τα χαρακτηριστικά της επιτυχίας είναι πάμπολλα και συχνά ακαθόριστα. Όπως και να έχει, μπορούμε να βρούμε κάποια πράγματα που είναι αντικειμενικά απαραίτητα για την επιτυχία. Η υπομονή, η αντοχή στις αντιξοότητες, η ευρηματικότητα, η σκληρή δουλειά είναι κάποια από αυτά. Τι γίνεται όμως με το βασικό; Το βασικό είναι η νοοτροπία. Η γνήσια διαλλακτικότητα οδηγεί στην επιτυχία και για να είμαστε διαλλακτικοί έχουμε ανάγκη τη…σύνθεση.
Ο κίνδυνος της απόλυτης ομοφωνίας.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο βολικό για τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, από την συμφωνία. Τόσο στον επαγγελματικό τομέα, όσο και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το να συμφωνούμε έχει μια μεγάλη γοητεία. Νιώθουμε οτι συνεχώς, έχουμε δίκιο! Έτσι μας γίνεται δεύτερη φύση πως λίγο ή πολύ, είμαστε αλάνθαστοι! Μεγαλύτερος κίνδυνος από την ομοφωνία δεν υπάρχει! Ένας έξυπνος άνθρωπος κλείνει το μάτι με χαμόγελο στη ρύση του Όσκαρ Ουάϊλντ που έγραφε : «Όταν όλοι συμφωνούν μαζί μου, νιώθω οτι κάνω λάθος». Η απόλυτη συμφωνία στον επαγγελματικό χώρο προκύπτει είτε από φόβο διαφωνίας, είτε από πρόεχειρη ματιά σε μια πρόταση. Και τα δύο έχουν μέσα τους τον κίνδυνο να προβούμε σε λάθη που θα κοστίσουν χρήματα, ανέλιξη και βέβαια, σεβασμό από τους συναδέλφους μας. Έτσι λοιπόν θα ήταν πολύ καλή ιδέα να είμαστε ανοικτοί στην κριτική και στην διαφορετική άποψη. Μια παραπάνω οπτική πάνω στα πράγματα μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική πρόοδο.
Η διαφωνία και ο αρνητισμός.
Πέραν από τις γόνιμες κριτικές και διαφωνίες, υπάρχουν και άλλες που γίνονται –δυστυχώς – μόνο και μόνο για να μας πάνε κόντρα. Αυτές οι διαφωνίες, μπορούν να κοστίσουν το ίδιο με την απόλυτη ομοφωνία. Εδώ έχουμε δύο ειδών διαφωνίες. Η μια γίνεται γιατί κάποιοι συνάδελφοι θεωρούν πως οι προτάσεις μας, αν υλοποιηθούν, θα έχουμε ανέλιξη. Δεν είναι κάτι νέο: Δε θέλουν όλοι να προοδεύουμε! Κάποιοι, μάς θέλουν πιο χαμηλά και ελεγχόμενους. Η άλλη μορφή διαφωνίας, είναι αυτή που έχει ελλιπή κριτική. Η διαφωνία με μια πρόταση που καταθέτουμε, είναι καλή και γόνιμη όταν έχει πλήρη και σαφή αιτιολόγηση και βέβαια… αντιπρόταση. Ειδικά το δεύτερο (η αντιπρόταση-διόρθωση) διαχωρίζει την καλόπιστη και ολοκληρωμένη κριτική, από εκείνη που γίνεται επειδή μας έχουν βάλει στο…μάτι και προσπαθούν να μας βάλουν εμπόδια. Προσοχή λοιπόν στον φθόνο και στην ελλιπή κριτική.
Σύνθεση: Η οδός των ευφυών.
Οι ακραίες θέσεις οδηγούν σε ακραίους κινδύνους. Το ρίσκο είναι πάντα μεγάλο όταν είτε ψάχνουμε «οπαδούς» και «κόλακες» (απόλυτη συμφωνία) είτε συναντούμε πνεύματα αντιλογίας και αντιρρησίες που θα μπορούσαν να διαφωνούν μαζί μας ακόμη και αν υποστηρίζαμε οτι ο ήλιος δύει από τη δύση! Ένας ευφυής άνθρωπος που γνωρίζει οτι η επιτυχία είναι πάντα μακροπρόθεση, έχει την ικανότητα να διακρίνει με ανώτερο τρόπο τις «συμφωνίες» και τις «διαφωνίες» στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω. Ξέρει πολύ καλά οτι δεν είναι αλάνθαστος και οτι πάντα υπάρχει βελτίωση σε ό,τι κάνει. Γνωρίζει επίσης οτι μπορεί λίγους συναδέλφους να εμπιστευτεί και έτσι την κριτική θα την διαχειριστεί μαζί τους. Το μόνο καλό που έχει η διαφωνία όταν συναντά τη συμφωνία, είναι το αποτέλεσμα της «σύγκρουσής» τους. Είναι η σύνθεση. Ποτέ δεν είναι κάτι τέλειο και ολοκληρωμένο από μόνο του, πόσο μάλλον όταν στον επαγγελματικό χώρο περιβαλλόμαστε από άγχος και πίεση. Πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν είδαμε. Αρκεί να το έχουν δει κάποιοι και να γνωρίζουμε οτι θέλουν την επιτυχία ενός εγχειρήματος όσο τη θέλουμε εμείς και να μην διαφωνούν με τρόπο υστερόβουλο. Προτιμούμε τη σύνθεση αποφεύγοντας να επιβεβαιώσουμε το «εγώ» μας και το αντίστοιχο «εγώ» των άλλων!
Φωτό από: Pubblitec
