Τι εμποδίζει τα δύο φύλα να έχουν διάρκεια στις σχέσεις τους; Γιατί τόση φασαρία; Μπορούμε να βρούμε κάποια ζητήματα τα οποία υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις σχέσεις. Βαρεμάρα; Γιατί τελικά βαριόμαστε ο ένας τον άλλον;
- Η πολλή καθημερινότητα… βλάπτει σοβαρά.
Στην αρχή, μια σχέση περνάει την περιπέτειά της. Ο ένας δοκιμάζει τα όρια του άλλου. Αυτό είναι ένα συναρπαστικό στάδιο που συνοδεύεται από ποιόν άλλον…τον θεό του έρωτα! Από ένα σημείο και μετά, υπάρχει ένας κορεσμός. Δεν είναι η «καθημερινότητα» που βλάπτει αλλά το πλαίσιο στο οποίο τη θέτουμε. Ξαφνικά, η/ο σύντροφος γίνεται αντιληπτός από μας σαν «διεκπεραιωτής». Η «τυφλή εμπιστοσύνη» είναι αρκετά καλή ωστόσο, καθιστά την/τον σύντροφο, προβλέψιμη/ο και άρα…βαρετό!
- Χωρίς την ανανέωσή μας, παύουμε να είμαστε συναρπαστικοί.
Η σχέση στηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην επικοινωνία. Και γιατί επικοινωνούμε; Μα για να έρθουμε σε επαφή, να ανταλλάξουμε πράγματα. Η σχέση πολλές φορές, μας «ρουφάει». Έχουμε ο ένας τον άλλον και έτσι σταματάμε να πολυ-ασχολούμαστε με την προσωπική μας εξέλιξη. Κάποιος θα έλεγε πως αυτό είναι καλό καθώς παραχωρούμε μέρος ατομικών προσδοκιών για χάρη του αγαπημένου ανθρώπου μας. Κι όμως! Έχει κόστος για την ίδια τη σχέση. Παύουμε να ανανεωνόμαστε στα μάτια του άλλου. Γινόμαστε και εδώ, βαρετοί!
- Ανάλυση, ίσον… παράλυση!
Είναι σίγουρα ένα από τα πιο «βαριά» προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Συνήθως, οι άντρες είναι περισσότερο όντα της …περίληψης. Οι γυναίκες, φύσει σύνθετες και πολυσχιδείς, χρησιμοποιούν την ανάλυση περισσότερο. Κάποια στιγμή όμως, τα πράγματα που αφορούν μια σχέση, μπερδεύονται. Έτσι ξεκινούν συζητήσεις επί συζητήσεων. Είτε από κοντά, είτε από το τηλέφωνο. Το νόημα της γνήσιας επικοινωνίας είναι να βγάλουμε άκρη! Συνήθως οι ατέρμονες συζητήσεις οδηγούν σε αδιέξοδο και τελικά μεγαλώνουμε τη φθορά!
- Η δουλειά φθείρει τη σχέση.
Είπαμε: Στη συντροφική σχέση ζητάμε στήριξη. Πολλές φορές αυτή η στήριξη είναι κατά παράδοξο τρόπο, η παγίδα στην οποία πέφτει μια σχέση. Η εργασία μας και τα όσα την αφορούν, μας τρώει πολύ χρόνο και ενέργεια μέσα στη μέρα. Πού είναι εδώ το πρόβλημα; Δύο άνθρωποι που έχουν σχέση, φθείρονται από την επαγγελματική τους ζωή. Στον χρόνο που έχουν μετά για να μοιραστούν πράγματα μαζί, προσπαθούν να αποφορτιστούν από την εργασία τους. Έτσι λοιπόν, καταλήγουμε να γινόμαστε περισσότερο επαγγελματικοί σύμβουλοι, παρά σύντροφοι. Η φθορά αυξάνεται…
- Γινόμαστε συγγενείς, παρά σύντροφοι.
Ίσως η πιο συχνή αιτία για το βάλτωμα μιας σχέσης. Αρχίζουμε σιγά-σιγά και γινόμαστε «ένα» με τον άλλον. Δεδομενοποιούμαστε! Είναι αυτό κακό; Σε πολλές περιπτώσεις είναι και κακό και επικίνδυνο για την εξέλιξη μιας σχέσης. Κάποια στιγμή μοιάζουμε περισσότερο με συγγενείς. Η αγάπη είναι το μέγα κέρδος όμως για να διατηρηθεί η αγάπη, χρειάζεται κάποια πράγματα που δεν είναι προβλέψιμα. Χρειαζόμαστε «περιπέτεια». Η γραμμή ανάμεσα στην αίσθηση ασφάλειας των συντρόφων και της αναζήτησης περιπέτειας, είναι δυσδιάκριτη! Γι’ αυτό όμως είναι δύσκολες οι σχέσεις. Χρειαζόμαστε τη χρυσή τομή! Η θέλησή μας να είναι η/ο σύντροφός μας «εκεί» όταν τον χρειαζόμαστε μας στερεί την αίσθηση της έλλειψης της παρουσίας της/του, η οποία αναζωογονεί τη σχέση και την κάνει να μοιάζει συχνά, με καινούρια!
Φωτό από: Psychology Today
