Με όλα όσα γίνονται στην Ελλάδα, οικονομικά, πολιτικά και όλο αυτό το χάος που επικρατεί, σκεφτόμουν διάφορα πράγματα που μας έλεγαν άνθρωποι που έχουν ζήσει περισσότερο από μας, βιβλία και καθετί που έρχεται από πολύ παλιά. «Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει». Μπορεί όμως να αλλάξει το άτομο. Ακόμη καλύτερα, να διατηρεί την επιλογή να αλλάξει. Σίγουρα όμως όλοι είμαστε άνθρωποι αλλά όπως πανέμορφα έγραφε ο Όσκαρ Ουάϊλντ, «Όλοι μας ζούμε στον υπόνομο, απλά κάποιοι από μας, βλέπουμε τα αστέρια. Αυτό είναι όλο.».
Τα όρια της «κοινωνικοποίησης».
Σε ένα ενδιαφέρον βιβλίο («Ψυχολογία των μαζών») που γράφτηκε πολλές δεκαετίες πριν, ο Gustav Le Bon, παρομοίαζε την υιοθέτηση συμπεριφορών και προτύπων από το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων σαν μια «ιογενή κατάσταση». Ο ένας μιμείται τον άλλον και πράγματα τα οποία δεν μπορούν να κατανοηθούν, (κοινώς, βλακείες) γίνονται τελικά τρόπος ζωής! Από παιδιά, μαθαίνουμε τα όριά μας. «Δεν μπορούμε να τρώμε κάθε μέρα παγωτό»…Δικαιώματα και υποχρεώσεις, κρέμονται σαν κουνουπιέρα πάνω από την κούνια μας, προκειμένου να γίνουμε «χρήσιμοι» για την κοινωνία. Αυτό που μας λένε κοινωνικοποίηση.
Επιμένοντας στο «ροκ» του Όσκαρ Ουάϊλντ, θυμόμαστε πως … «θαυμαστός ο ρόλος της εκπαίδευσης αλλά τίποτε που αξίζει, δεν μπορεί να διδαχθεί…». Εντάξει, είναι λίγο αφοριστικό αλλά το πιάνουμε το νόημα. Είναι άλλο πράγμα να είσαι μέσα σε μια κοινωνία χρήσιμος και άλλο πράγμα να δανείζεσαι τον εαυτό της. Είναι κάτι άλλο να έχεις μάθει να περιμένεις στη σειρά και άλλο να σε ποδοπατούν…
Η ισχύς του διαφορετικού.
Άνθρωποι και άνθρωποι, έχουν πάθει μεγάλη ζημιά (κυρίως ψυχολογική) επειδή, ήταν «αριστερόχειρες» σε πολλά πράγματα. Με μια κουβέντα, «ανάποδοι». Το να είσαι ανάποδος, δεν είναι ούτε προνόμιο, ούτε μειονέκτημα. Είσαι απλά ανάποδος! Αν σου βγαίνει αυτή η αναποδιά, σε διευκολύνει, δεν υπάρχει λόγος να την αλλάξεις. Κάθε διαφορετικότητα, συνιστά την ταυτότητά σου. Τα όριά σου, από τους υπόλοιπους. Για να είσαι άτομο χρήσιμο στην κοινωνία, πρέπει να έχεις κάτι ξεχωριστά χρήσιμο να προσφέρεις. Η κοινωνία, περιλαμβάνει πρόσωπα, δεν είναι κοπάδι. Μόδα, ενημέρωση, στάση ζωής και κάθε είδους μιμητισμός, όλα αυτά, έχουν έναν ισχυρό εχθρό! Τη σκέψη στο δικό μας μυαλό.
Η δύναμη της συνήθειας και το μυαλό.
«Στην αρχή είναι δύσκολο, αλλά θα έρθει η συνήθεια και όλα καλά!». Ευχή και κατάρα. Η συνήθεια είναι μια πολύ βασική δύναμη του μυαλού μας και έχει «αδερφή» της τη μνήμη. Αλίμονό σου αν είσαι από τους τύπους που εύκολα συνηθίζουν…Αλίμονό σου αν κολλάς…εύκολα το «κοινό κρυολόγημα». Αν είσαι απο αυτούς που καθετί το αντιμετωπίζεις σα να είναι πρώτη φορά, έστω ξεχωριστή φορά, τότε είσαι στην πλευρά την τυχερή. Η κατηγοριοποίηση και η παρατηρητικότητα σε κάνουν πάντα «αποστασιοποιημένο». Όπως το παιχνίδι που παίζουμε το καλοκαίρι στα σταυρόλεξα! «Βρείτε τις διαφορές». Τρομερή άσκηση, σωστή πρόληψη για να μη γίνεις «μάζα». Ο παραλογισμός και η τρέλα, είναι περισσότερο μεταδοτικές και από μία ίωση!
Το πείραμα των πιθήκων…
Ως γνωστόν, είμαστε όντα «ανταγωνιστικά». Ό,τι και αν πούμε για άλλους ανθρώπους, ξεχωριστούς ή μη, το κοιτούμε πάντα διαφορετικά. Ένας φίλος μου είχε πει κάτι πολύ πολύ έξυπνο. Αν ξαναγίνει κανείς λίγο παιδί, και μελετήσει λίγο τη ζωολογία, θα δει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για ανθρώπους. Σιγά την εξυπνάδα θα μου πεις. «Ζώα είμαστε και εμείς».Μιλάμε για κοινωνίες των ζώων. Δυστυχώς, μοιάζουμε περισσότερο με κοινωνία πιθήκων (άλλωστε τον μιμητισμό τον λέμε και πιθηκισμό…) παρά με άλλες, πιο «περήφανες» κοινωνίες. Το μυαλό μας όμως, λιγοστεύει το ρόλο της «μοίρας». Είναι στην επιλογή μας. Αν θέλεις, διάβασε το πώς λειτουργεί ο λύκος στην ομάδα αλλά και ως άτομο. Στο παρακάτω βίντεο, μπορείς να δεις κάτι πολύ ενδιαφέρον το οποίο έχει και επιστημονική σφραγίδα…Οπότε, θυμήσου ποιός/ποιά είσαι, ή γίνεσαι…
Φωτό από: www.sxc.hu
