Πρόκειται για τον πασίγνωστο Βραζιλιάνο συγγραφέα με τον οποίο στην Ελλάδα, έχουμε ένα πάθος. Αυτό το πάθος, μετριέται τόσο σε ποσότητα, όσο και σε επιρροή. Χιλιάδες των χιλιάδων αντίτυπα, ακόμη περισσότερες χιλιάδες επικλήσεις σε αποφθέγματά του και…19 μεταφρασμένα βιβλία του στα ελληνικά. Χωρίς καμία υπερβολή, θα μπορούσε να πει κανείς οτι αποτελεί τον «εθνικό συγγραφέα». Γιατί άραγε του έχουμε στρώσει «κόκκινο χαλί»; Τί πρέπει να προσέχουμε;
Καταγωγή και… ελπίδα.
Θέλοντας και μη, μια από τις πρώτες προκαταλήψεις που έχουμε ως άνθρωποι, είναι η καταγωγή. O Πάολο Κοέλιο, είναι Βραζιλιάνος. Η Βραζιλία, είναι μια χώρα που την έχουμε συνδέσει με όμορφα, εξωτικά και ευχάριστα πράγματα. Οι Βραζιλιάνοι που έχουν έρθει στη χώρα μας, δεν έχουν πάψει να αναφέρονται στα κοινά χαρακτηριστικά που έχουμε με τη χώρα της σάμπα και του καφέ. Αυτή η συμπάθεια, ίσως να ευνόησε τον εναγκαλισμό του αναγνωστικού κοινού με τον Πάολο Κοέλιο και κυρίως, με το ύφος του. Έντονα «μεσογειακό», ευάερο και ευήλιο, αρκετά αισιόδοξο. Από το «Ημερολόγιο ενός Μάγου» μέχρι και το πιο πρόσφατο έργο του, τη «Μοιχεία», ο Κοέλιο δείχνει να είναι ο συγγραφέας που δίνει ελπίδα στον Έλληνα αναγνώστη. Ποια ελπίδα όμως;
Η κοσμοθεωρία του
Σε κάθε προτίμηση που δείχνουμε, υπάρχει και η αντι-προτίμηση. Ως συνήθως, όταν κάτι γίνεται διάσημο, αποκτά «φίλους» αλλά και «εχθρούς». Τα βιβλία του Κοέλιο, δίνουν ελπίδα. Είναι γραμμένα με «μαγικό» τρόπο. Εκείνα που επηρέασαν πολύ το αναγνωστικό κοινό, είναι το «Ημερολόγιο ενός Μάγου» και «Ο Αλχημιστής». Η αισιοδοξία και το happy end ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, είναι πολύ φυσιολογικό να φέρνει ευάερα και ευήλια συναισθήματα μέσα μας. Ωστόσο, το κακό με τη φαντασία, ξεκινά όταν μετατρέπεται σε…πραγματικότητα. Χωρίς να μπούμε σε κάποια σύγκριση, πολλές από τις θέσεις του συγγραφέα για τη ζωή, μπορούμε να τις δούμε ακόμη και στην Οδύσσεια. Πόσες κακουχίες πέρασε ο Οδυσσέας για να φτάσει στην Ιθάκη; Σε έργα όμως όπως η Οδύσσεια, ο ήρωας (εν προκειμένω ο Οδυσσέας) δεν περίμενε το…σύμπαν να συνωμοτήσει υπέρ του. Έτσι λοιπόν, από τη μία δε γίνεται να μην παραδεχτούμε το ταλέντο του Πάολο Κοέλιο στο να δίνει μαγεία που είναι απαραίτητη στις μέρες μας αλλά από την άλλη, δε γίνεται να μην δούμε τη σχέση αυτής της «μαγείας» με την πραγματικότητα, αν συνδεόνται και κυρίως, πώς συνδέονται.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, ως αληθινή «συνωμοσία» του σύμπαντος…
Το πασίγνωστο ρητό, μας υπενθυμίζει μονίμως πως τελικά, όσες σκέψεις και όνειρα και αν κάνουμε, στο τέλος, δε γίνεται να είμαστε κάτι παραπάνω από τις πράξεις μας και τις επιλογές μας. Το ύφος του Κοέλιο, είναι κάτι διαφορετικό από την «εγκυρότητα» των όποιων συμπερασμάτων βγάζει μέσα από την –χωρίς αμφιβολία- πρωτότυπη γραφή του. Δεν μπορούμε, δεν προλαβαίνουμε ίσως, να περιμένουμε τη ζωή να μας φερθεί «καλά».
Η τύχη και η ατυχία, θα είναι μόνιμες επισκέπτριες στη ζωή μας. Δεν είναι όλα όμως θέμα «παθητικής αισιοδοξίας» και αναμονής του «όλα θα ΠΑΝΕ καλά». Τα πράγματα, τα ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ καλά. Ο ίδιος ο Ελύτης, έλεγε πως τα τρία «Τ» της επιτυχίας, είναι το ταλέντο, η τόλμη και η τύχη. Χρειάζονται πολλά για να κατακτήσουμε αυτό που θέλουμε, δεν αρκεί μια παθιασμένη θέληση. Αυτό που μας χαρακτηρίζει, είναι το τί τελικά κάνουμε. Πολλά πράγματα που αγαπήσαμε ξανά στον Κοέλιο – ήδη τα αγαπούσαμε από πριν – μας έφεραν δυσάρεστες καταστάσεις. Όπως με όλα τα βιβλία λοιπόν που έχουν «μαγεία» μέσα τους, μπορούμε να την «φιλτράρουμε», χωρίς να έχουμε…παρεξηγήσεις και παρερμηνείες…
Φωτό από: onyxandblushco.com
