Τα έργα που είναι αξιόλογα, είναι πάμπολλα. Όμως, ακόμη και βιβλιοφάγος να είναι κανείς, πόσα να έχει διαβάσει; Σίγουρα, όχι όλα από αυτά. Ειδικά για εκείνους που πιστέυουν πως έχουν αργήσει να «ψάξουν» τη λογοτεχνία, υπάρχουν κάποια βιβλία που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσει κάποιος, προκειμένου να γνωρίσει την ομορφιά και τη σοφία που μας χαρίζει η λογοτεχνία. Επίσης, υπάρχει και η δυνατότητα αυτά τα βιβλία, να σε «στείλουν» να διαβάσεις άλλα και τελικά να πέσεις «θύμα» της καλής λογοτεχνίας!
Ο υπέροχος Γκάτσμπυ, Σκοτ Φιτζέραλντ
H Αμερική μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, φαντάζει η ελπίδα του πλανήτη για το πώς μπορεί μια χώρα να ζήσει στην αφθονία. Λίγα χρόνια πριν το μεγάλο κραχ του 1929, ο Σκοτ Φιτζέραλντ, μας διδάσκει να ονειρευόμαστε. Ο Γκάτσμπυ, είναι μια φιγούρα αυτοδημιούργητη που κυριολεκτικά, έζησε μια ζωή στο ρίσκο και στα όνειρα. Η πλοκή και το τέλος του έργου, βρίθουν από συγκίνηση και ο συγγραφέας μοιράζεται ένα όραμα με μας. Ποιό είναι αυτό; Να ακολουθούμε τα όνειρά μας, να μην ξεχνάμε ποτέ τι μας αρέσει και να κάνουμε τα πάντα γι’ αυτό. Η ζωή είναι πάντα αλλού!
1984, Τζώρτζ Όργουελ
Λογοτεχνικά καθαρά, μπορεί κανείς να πει πως υπάρχουν πολλοί άλλοι συγγραφείς που είναι πολύ πιο «ταλαντούχοι» από τον Όργουελ. Παρόλα αυτά, εδώ έχουμε να κάνουμε με –τουλάχιστον- δύο χαρακτηριστικά που σπανίζουν. Το πρώτο, αφορά την τέλεια χρήση της αλληγορίας που κάνει ο συγγραφέας. Το άλλο, έχει να κάνει με το οτι στην κυριολεξία, προφητεύει καταστάσεις που για τα έτη 1948-1949 φαίνονταν αδύνατες ότι θα συμβούν λίγες δεκαετίες μετά. Ο «Μεγάλος Αδελφός» και η επικράτηση της επιστήμης σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, κάνουν τις σελίδες του «1984» συναρπαστικές και διαχρονικές. Πρόκειται για βιβλίο που επηρέασε και επηρεάζει ακόμη και σήμερα την ανθρωπότητα.
Το όνομα του Ρόδου, Ουμπέρτο Έκο
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Έκο, είναι ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς των καιρών μας. Αν δεν έχεις διαβάσει το «Όνομα του Ρόδου», είσαι τυχερός γιατί θα έχεις τη δυνατότητα να εκτιμήσεις διαφορετικά τον Νταν Μπράουν (είτε καλύτερα, είτε χειρότερα). Μεταφερόμαστε σε μοναστήρι και ο μυστικισμός είναι το πέπλο που σκεπάζει το κλίμα της υπόθεσης του έργου. Περιπέτεια μέσα από τη γνώση (στο έργο αναζητείται ένα χειρόγραφο του Αριστοτέλη) με φόνους και ανοσιουργήματα. Ο Μεσαίωνας, σαν εποχή «σκότους», φωτίζεται μέσα από το σπουδαίο αυτό έργο του Ουμπέρτο Έκο.
Όσα παίρνει ο Άνεμος, Μάργκαρετ Μίτσελ
Είναι πάντα ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς λογοτεχνία και ταυτόχρονα να μαθαίνει ιστορία. Το μυθιστόρημα της Μίτσελ, αναλώνεται σε έναν έρωτα της Σκάρλετ (ηρωίδα) που ποτέ δεν εκπληρώθηκε. Η εποχή στην οποία εξελίσσεται η πλοκή του έργου, συμπίπτει με τον Αμερικανικό Εμφύλιο. Τα μηνύματα, μολονότι αναφέρονται σε ζητήματα που αφορούν την ερωτική απογοήτευση και το πάθος, είναι ευρύτερα. Κάτι που θέλουμε εμείς σε σχέση με άλλους, δε σημαίνει οτι μπορούμε να το καταφέρουμε. Ακόμη και η φυσική ομορφιά της Σκάρλετ, δεν είναι αρκετή για να της κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.
Ο πόλεμος των κόσμων, Χ. Τζ. Γουέλς
O Γουέλς, το 1898, βρήκε έναν πραγματικά ευφάνταστο τρόπο για να πει το παράπονό του για την πορεία της ανθρωπότητας, όπως την έβλεπε εκείνος στα τέλης του 19ου αιώνα. Η ανθρώπινη ύπαρξη έχει γίνει αλαζονική και συμπεριφέρεται με καταστροφικό τρόπο. Παρόλα αυτά, αγνοεί το γεγονός οτι πιο προηγμένοι πολιτισμοί παρακολουθούν τα όσα εξελίσσονται στη Γη και επιθυμούν να την κατακτήσουν. Πέραν του γεγονότος οτι ο Γουέλς θεωρείται από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με εξωγήινους με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια, προσπαθεί να δώσει μηνύματα αλληλεγγύης στους ανθρώπους. Μόνο με έναν κοινό εξωπλανητικό εχθρό μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν αλληλέγγυοι μεταξύ τους;
