Μια προσωπικότητα σαν τον μεγάλο Ιρλανδό συγγραφέα, ποιητή, θεατρικό συγγραφέα, καλλιτέχνη – όπως προτιμούσε να τον αποκαλούν – θα μπορούσε να είναι πιο ενδιαφέρουσα και από τα ίδια του τα αριστουργήματα.
Ο Όσκαρ Ουάϊλντ, είναι από εκείνους τους ανθρώπους που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «mad talent». Ιδιόρρυθμος, κάτοχος της υψηλής τέχνης της ειρωνείας, άλλοτε σαρκαστικός, άλλοτε πνευματώδης και άλλοτε «τραγικός». Τα έργα του, αποτελούν από μόνα τους μια ξεχωριστή κληρονομιά τής λογοτεχνίας αλλά και του θεάτρου. Το τέλος του ήρθε σχετικά νωρίς (1854-1900), έχοντας ζήσει όμως μια γεμάτη περιπέτειες ζωή.
Το πρόβλημα του με την ηθική.
Όντας ο ίδιος ένας άνθρωπος αρκετά εκκεντρικός, (ειδικά για την εποχή του) ο Όσκαρ Ουάϊλντ σε όλα του τα έργα φαίνεται από σκεπτικιστής, έως και αντίθετος όσον αφορά οποιαδήποτε ηθικολογία. Για εκείνον, η διαφορά των ανθρώπων, είναι αυτή: «όλοι μας ζούμε στον υπόνομο, απλά κάποιοι από μας, κοιτάζουμε τα αστέρια». Γι’ αυτόν, η ηθική είναι πάντα εμπόδιο στην πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου καθώς του θέτει όρια. «Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα, είναι τα βιβλία που δείχνουν στον κόσμο τη δική του χυδαιότητα», αναφέρει στο “Πορτρέτο τού Ντόριαν Γκρέϋ”. Παρόλα αυτά, ο Όσκαρ Ουάϊλντ, υπήρξε περιζήτητος για τους εκδότες και την ελίτ της Βρετανίας. Τα βράδια, ζούσε τα άλλα του πάθη, περνώντας το χρόνο του με ανθρώπους που θεωρούνταν περιθωριοποιημένοι.
Το σημαντικότερο έργο του.
Εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνει κανείς τα καλύτερα έργα του Όσκαρ Ουάϊλντ (Εκ βαθέων, Βεντάλια της Λαίδης Γοίντερμιρ, Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ, κ.α). Παρόλα αυτά, “Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέϋ”, είναι ίσως το κορυφαίο του έργο. Μέσα στο βιβλίο του, όλοι οι διάλογοι, πραγματεύονται το ζήτημα της ομορφιάς και πως αυτή χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο. Όσο και αν θέλει ο Ουάϊλντ να απαλλάξει τα κείμενά του από την ηθική, ψυχαγωγική και διδακτική τους αξία, (η τέχνη για την τέχνη, υποστήριζε) τα διδάγματα του συγκεκριμένου έργου είναι μεγάλης αξίας. Ο Ντόριαν Γκρέϋ, είναι ένας πλούσιος και όμορφος νέος, ο οποίος κάνει το μοντέλο για τη δημιουργία πορτρέτων. Η αγωνία του ότι οι απολαύσεις θα τελειώσουν μαζί με το τέλος της νιότης και της ομορφιάς του, τον κάνει να ευχηθεί να μείνει πάντα νέος και τα γηρατειά του, να τα φορτώνεται το πορτρέτο του. Μόνο που το πορτρέτο, φορτώνεται και όλες τις «αμαρτίες» του…
Ο Όσκαρ Ουάϊλντ και οι Έλληνες.
Μεγάλος στοχαστής, συγγραφέας ή γενικότερα άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών που να μην ανήκει σε αυτό που λέμε «Φιλέλληνες», είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Ακόμη και ο Όσκαρ Ουάϊλντ, που είναι η εξαίρεση στον κανόνα σε πολλά πράγματα που αφορούν τη σκέψη του και τα έργα του, υπήρξε μεγάλος λάτρης του Ελληνισμού.
Συγκεκριμένα, στα νεανικά του χρόνια, γνώριζε άριστα την αρχαία ελληνική μυθολογία σε βαθμό που μπορούσε να γράψει κριτικές. Ο ίδιος, γράφει: (…)Από αγάπη σε όλα αυτά, άρχισα να μελετώ ελληνικά με ενθουσιασμό και όσο πιο πολύ μελετούσα, τόσο περισσότερο μαγευόμουν. Ήταν 16 ετών όταν ο Όσκαρ Ουάϊλντ επισκέφτηκε την Ελλάδα μαζί με τον καθηγητή του. Τρία χρόνια πριν, είχε διακριθεί για τις επιδόσεις του στα αρχαία ελληνικά. Θάυμαζε ιδιαίτερα το Σοφοκλή αλλά και τον Πλάτωνα, για τον οποίον στο βιβλίο του «Η σημασία του να μην κάνεις τίποτα», γράφει πως «ήταν ο πρώτος που ξύπνησε στην ψυχή του ανθρώπου την επιθυμία που δεν έχει ικανοποιηθεί».
Ο Όσκαρ Ουάϊλντ, είχε μεγάλη αγάπη για τη ζωγραφική. Ευτυχώς όμως τη χρησιμοποίησε, στα βιβλία του…Ευχάριστος στο διάβασμα, καθώς μας θυμίζει το άπειρο των πτυχών μας και την πολυπλοκότητά τους, ο Όσκαρ Ουάϊλντ μας βοηθά να φτιάξουμε τα δικά μας πορτρέτα…
Φωτό από: www.thefamouspeople.com
