Ο τίτλος, εμπεριέχει μερικούς από τους πιο άσχημους χαρακτηρισμούς. Μειονεκτήματα σαν αυτά, εξαφανίζουν φιλίες, γκρεμίζουν οικογένειες και είναι υπεύθυνα για τους περισσότερους τσακωμούς. Βεβαίως, και έχουν αίτια εμφάνισης και σε ένα βαθμό – αφού πρώτα δούμε αν πάσχουμε και εμείς… – τα δικαιολογούμε.
Σήμερα όμως, έχουμε μια πιο σφαιρική εικόνα για τους «μοστρατζήδες» και τους εγωπαθείς, εκείνους που ντύνουν το… παλληκάρι της φακής που κρύβουν μέσα τους, με τη στολή του Ναπολέοντα. Στα social media, αυτή η «οικογένεια» έχει πολλαπλασιαστεί καθώς βρήκε το δικό της «σπιτικό». «Φόρα μάσκα και άρχισε να δρας. Τότε θα καταλάβω ποιός είσαι». ‘Έτσι έλεγε ο Όσκαρ Ουάϊλντ. Πριν κάνεις «διαγραφή φίλου» σε κάποιον που πάσχει από «εγωτίτιδα», δώσε του αυτή τη μικρή λίστα, αν βέβαια η κατάστασή του είναι αναστρέψιμη…
- Μάργκαρετ Μίτσελ, “Όσα παίρνει ο άνεμος”.
Η υποψήφια για Νόμπελ Μάργκαρετ Μίτσελ, μέσα από το βιβλίο της, έχει κάτι να μας πει για τη ματαιοδοξία. Η Κυρία Ο’ Χάρα, είναι μια ομολογουμένως όμορφη γυναίκα, η οποία πιστεύει πως είναι ακόμη πιο όμορφη. Η ομορφιά είναι το καμάρι της και το όπλο της. Είναι από τους ανθρώπους που χρειάζονται περισσότερο «θαυμαστές» παρά «αγαπημένους». Ο Άσλεϊ, που φαίνεται να είναι ο εκλεκτός της, ερωτεύεται τη Μέλανι, μια όχι και τόσο όμορφη γυναίκα, τουλάχιστον όχι τόσο όμορφη όσο είναι η Σκάρλετ. Αυτό, ένας ματαιόδοξος άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να το καταλάβει. Ο νάρκισσος άνθρωπος αναρωτιέται πάντα «τι το σπουδαίο έχουν οι άλλοι και είναι καλά». Στο βάθος της ωραιοπάθειάς του, είναι η ανασφάλεια και ο φθόνος! Οι πράξεις και η συμπεριφορά της Σκάρλετ, καταφέρνουν να την κάνουν αντιπαθέστατη στο έργο…
- Όσκαρ Ουάϊλντ, “Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ”.
Ίσως η καλύτερη δημιουργία του Όσκαρ Ουάϊλντ. Η θεατρικότητα, συναντά τη λογοτεχνία. Σε αυτό το έργο ο μεγάλος Ιρλανδός, προσπαθεί να μας δείξει το κόστος της επιμονής μας στην ομορφιά, στο κάλλος και στον απόλυτο ναρκισσισμό. Ένα πρόσωπο σε ένα πορτραίτο που συνεχώς χαλάει, ίσως να είναι υγιέστερο από αυτό του Ντόριαν Γκρέϋ, ο οποίος την ευχή του για αιώνια νιότη, την ξόδεψε μόνο με…ομορφιά. Εναλλακτικά, μπορούμε να θυμόμαστε και τον τρομερό «Φάουστ», του Γκαίτε.
- Τζέην Όστεν, “Περηφάνεια και Προκατάληψη”.
Στις περισσότερες θρησκείες, η αλαζονεία, είναι το χειρότερο αμάρτημα που μπορεί να διαπράξει κανείς. Αν έχεις χρόνο για φιλοσοφία, μπορείς να καταλάβεις γιατί λένε την αλαζονεία τον «κόμβο του κακού». Ο Κύριος Ντάρσι, είναι ένα καλό δείγμα ανθρώπου που έχει κοινώς «καβαλήσει το καλάμι». Σνομπ, προσβλητικός και έχει έναν εαυτό που δεν αξίζει και πολλά. Η ηρωίδα της Όστεν, η Ελίζαμπεθ, έχει το «φάρμακο» για τέτοιες περιπτώσεις και τον κάνει να καταλάβει την ανασφάλεια που κρύβει κάτω από αυτήν την αλαζονική προσωπικότητα. Είναι αναπόφευκτο για τέτοιους ανθρώπους. Είναι σαν τις φούσκες, φουσκώνουν μέχρι να συναντήσουν, ένα καρφί…
- Ελίζαμπεθ Τέϊλορ, “Έηντζελ”.
Στο έργο της Βρετανίδας συγγραφέως, μπορούμε να διακρίνουμε έναν άλλον, πιο συνειδητοποιημένα…εγωκεντρικό χαρακτήρα. Μακάρι να ήταν περίπτωση «περαστική» σαν τον Ντάρσι. Η ηρωίδα του βιβλίου, είναι μια κοπέλα που ζει στην κυριολεξία στον κόσμο της και ο κόσμος της, υπάρχει μόνο γι’ αυτήν! Πλήρης απάθεια ως προς τους άλλους, αυταρχική συμπεριφορά, απάνθρωπη αδιαφορία απέναντι στις ανάγκες των συνανθρώπων της και βέβαια, κυνική ψεύτρα! Πόσα πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος αν έχει βάλει τον εαυτό του… σε πρώτο πλάνο; Η τιμωρία της, δεν μπορεί να κάνει κάποιον να στεναχωρηθεί. Βλέπετε, δε μεσολαβεί η λύτρωση της μεταμέλειας.
- Κεν Κέϊσι, “Στη φωλιά του κούκου”.
Τρομερά διδακτικό βιβλίο για τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Σαν ταινία, με τον Τζακ Νίκολσον να υποδύεται τον Μακ Μέρφι, κέρδισε Όσκαρ. O Μακ Μέρφι, έχει πάει σε ψυχιατρική κλινική προκειμένου να τελειώσει εκεί την ποινή του. Μια νοσοκόμα που διευθύνει τη δική του πτέρυγα, εφαρμόζει απάνθρωπες μεθόδους για τους ασθενείς. Εκείνος, προσπαθώντας να αντέξει την ίδια αλλά και να βοηθήσει τους υπόλοιπους ασθενείς – όλοι ενδιαφέρουσες προσωπικότητες – προσπαθεί να αλλάξει τη σειρά… της ψυχιατρικής κλινικής, κάτι που το πληρώνει ακριβά. Η αυτοθυσία, μπορεί να γίνει και για λόγους που αφορούν τον εαυτόν μας. Αυτό το ΚΑΙ είναι που κάνει τη διαφορά λοιπόν… Ας θυμίζουμε σε μερικούς, πως και το «κέντρο» να είμαστε, αυτό το κέντρο είναι πάντα ως προς τους άλλους…
