Τεράστια προσωπικότητα της πένας και της σκέψης, από τους ανθρώπους που επηρέασαν βαθιά την ευρωπαϊκή λογοτεχνία του 20ου αιώνα, ο Μαρσέλ Προυστ, είναι ό,τι πρέπει για να αγαπήσει κανείς το διάβασμα που μπορεί να έχει βιωματική επιρροή πάνω του. Για να μπορέσει κανείς να «πει μια ιστορία» πρέπει να μπορέσει να κάνει μελάνι την προσωπικότητά του. Τα βιώματα και το ταλέντο του Γάλλου συγγραφέα, επηρέασαν το έργο του και τελικά, την παγκόσμια λογοτεχνία και διανόηση.
Πίσω και μέσα από τον Προυστ
Το μεγάλο έργο του Γάλλου λογοτέχνη, είναι το «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο». Πρόκειται για ένα έργο τεράστιο, τόσο σε έκταση, όσο και σε λογοτεχνική αξία. Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 16 ολόκληρα χρόνια, αφιέρωσε ο Μαρσέλ Προυστ προκειμένου να ολοκληρώσει το μεγάλο έργο του. Ο θάνατος της μητέρας του υπήρξε η αφορμή για να κλειστεί περισσότερο στον εαυτό του και να μετατρέψει αυτήν την εσωστρέφεια, σε συγγραφική δημιουργικότητα και έμπνευση. Δε θα κάνει κανείς ένα έγκλημα ώστε να πει, έστω και περιληπτικά τι εννοεί και τι υπονοεί ο Προυστ σε αυτό το έργο γιατί είναι από αυτά που πρέπει να βιωθούν. Αρκεί να πούμε ότι η συμφιλίωσή μας με το «παιδί», είναι κάτι λυτρωτικό και συνάμα αναγκαίο. Η λογοτεχνία ως λύτρωση και ως θεραπεία, δύσκολα μπορεί να εντοπιστεί πιο καθαρά!
Λογοτεχνία στις υπηρεσίες της ψυχής μας.
Πριν το μεγάλο έργο του, ο Προυστ είχε «προειδοποιήσει», – λογοτεχνικά – ότι ετοίμαζε κάτι πολύ μεγάλο, όπως το «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο». Αυτή η προειδοποιητική βολή, ήταν το δοκίμιό του, «Διαβάζοντας: μέρες ανάγνωσης». Το δοκίμιο είχε χαρακτήρα κριτικής στις απόψεις του Τζων Ράσκιν. Πολλοί είναι οι αναγνώστες του Προύστ, οι οποίοι παρόλο που αναγνωρίζουν το μεγάλο του ταλέντο, τον θεωρούν αρκετά νοσταλγικό και πιστεύουν ότι σε πολλές περιπτώσεις, φαίνεται πως ο θάνατος της μητέρας του, τον έκανε απαισιόδοξο και ο τρόπος γραφής του έγινε καταθλιπτικός. Το διάβασμα και γενικότερα η λογοτεχνία, δεν υπόκειται σε αντικειμενικότητες, δεν έχει νόμους. Ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει την άποψη που το συναίσθημά του τον οδήγησε να αποκτήσει. Η αλήθεια είναι ότι ο Προύστ έχει ένα ύφος νοσταλγίας αλλά σε καμία περίπτωση δεν προωθεί απαισιόδοξες απόψεις. Η αισιοδοξία είναι αυτή που ψάχνει και σε αυτήν καταλήγει. «Οι αληθινοί παράδεισοι, είναι αυτοί που έχουν χαθεί». Μια βιωματική προσέγγιση θα σε έκανε να νιώσεις ότι υπάρχει αληθινός παράδεισος και μπορείς να τον θυμηθείς, όλοι μας έχουμε ζήσει παραδεισένια. Το συγγραφικό του ταλέντο, υπηρετεί την εξυγίανση της ψυχής μας!
Ο περιπατητής ενός άλλου δρόμου.
Το γεγονός και μόνο ότι ο Προυστ εργαζόταν για 16 χρόνια για να φτιάξει τους τόμους του έργου «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο», αποδεικνύει ότι ζούσε για να γράφει και έγραφε για να ζει! Η ανάγνωση, το γράψιμο και η ενασχόληση με τη λογοτεχνία είναι ένας τρόπος ζωής. «Αν μια μικρή ονειροπόληση είναι επικίνδυνη, τότε η θεραπεία δεν είναι να ονειρευόμαστε λιγότερο, αλλά να ονειρευόμαστε περισσότερο. Να ονειρευόμαστε όλην την ώρα». Αυτό γράφει ο Προυστ και αυτό νιώθει! Ψάχνοντάς τον Γάλλο, βλέπουμε ότι όχι μόνο δεν είναι κάποιος συγγραφέας που το παρόν του φαίνεται πάντα χειρότερο από το παρελθόν, αλλά προτρέπει τον άνθρωπο να ονειρεύεται και να μεγαλώνει συνεχώς τον πήχη του. Ο Προυστ, διάλεξε να διαβεί το δρόμο της πίστης στον άνθρωπο και διαβάζοντάς τον θα πειστείτε. Ακόμη και να διαφωνήσετε, θα έχετε την τύχη να διαφωνήσετε με ένα λογοτεχνικό ταλέντο, παγκόσμιας εμβέλειας. Αναζητήστε το χαμένο σας χρόνο… με τη συντροφιά του.
Φωτό από: www.stars–celebrites.net
