Η γυναικεία φυσιογνωμία, μπορεί να πάρει πολλές μορφές στη ζωή. Εδώ, η λογοτεχνία ακολουθεί τη ζωή! Υπάρχουν βιβλία που στέκονται στην κορυφή από άποψη ποιότητας, στα οποία τα γυναικεία ψυχογραφήματα δεν είναι μόνο για Νόμπελ αλλά και για Όσκαρ!
1. Η Φόνισσα, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Ιερό τέρας της ελληνικής λογοτεχνίας. Η ελληνική γλώσσα αποθεώνεται μέσα από τον Παπαδιαμάντη. Η «Φόνισσα», είναι μια τραγική ιστορία μιας γιαγιάς που ζει στη Σκιάθο και τα βιώματά της, έφτασαν στο σημείο να «πνίξουν» ό,τι ανθρώπινο της είχε απομείνει. Η καταπίεση των γυναικών, είναι ένα ζήτημα που θίγει ο Παπαδιαμάντης. Η Φραγκογιαννού, συλλογίζεται τη ζωή της και αποφασίζει πως τα κορίτσια δεν πρέπει να ζουν, από τη στιγμή που η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη…Πολύ βαρύ το κλίμα στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία. Ο Παπαδιαμάντης, σαν άλλος Ντοστογιέφσκι, ψυχογραφεί και αναλύει την εγκληματική προσωπικότητα της γιαγιάς, την οποία την περιμένει ένα άδοξο τέλος…
2. Οικογενειακή Ευτυχία, Λέων Τολστόϊ.
Ο μεγάλος λογοτέχνης, φτιάχνει ιστορίες που καθρεφτίζουν την ψυχή του. Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό το χαρακτηριστικό που κάνει τον Τολστόϊ μεγάλο άνθρωπο των γραμμάτων. Την περίοδο που γράφεται αυτό το έργο, ο Τολστόϊ, γυρνά στις ρίζες του. Μέσα από τη Μάσα (ηρωίδα) και το γάμο της, μας διδάσκει όσα διδάσκεται εκείνη την περίοδο. Η Μάσα είναι μια ευτυχισμένη γυναίκα και απολαμβάνει την ευτυχία του γάμου της με τον Σεργκέϊ, μέχρι να δει τα «μεγαλεία» της Πετρούπολης! Ξαφνικά, ο χαρακτήρας της αλλάζει και τα απωθημένα της βρίσκουν καταφύγιο σε επαύλεις και πολυτέλειες. Ο Τολστόϊ μπαίνει στον πειρασμό να συγκρίνει τα συναισθήματα της αγάπης και της ευτυχίας με την επιφανειακή καλοπέραση. Η ηρωίδα του, μετανιώνει πικρά για την πλάνη της. Η Μάσα, περιγράφεται σαν το «απολωλός πρόβατο» και σαν τη γυναίκα που είναι ιδιαίτερα ευάλωτη.
3. Το αμάρτημα της μητρός μου, Γεώργιος Βιζυηνός.
Άλλο ένα έργο που «κολακεύει» την ελληνική γλώσσα. Η ομοιότητα του έργου με τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, έγκειται στο ότι η γυναίκα αποτελεί μια τραγική φιγούρα, υπεύθυνη για θάνατο παιδιού. Η μεγάλη διαφορά, είναι ότι τα όσα περιγράφει ο Βιζυηνός, είναι αλήθεια και συνέβησαν στη δική του οικογένεια. Η ζωή, γίνεται λογοτεχνία και πολλές φορές, τραγωδία.
Η μητέρα του, δείχνει να κάνει διάκριση ανάμεσα στα αδέρφια. Η αδερφή του συγγραφέα, δέχεται τη στοργή της μητέρας της ενώ τα τρία αγόρια, υφίστανται σκληρή μεταχείριση. Όταν η Αννιώ πεθαίνει, η μητέρα τους, την «αντικαθιστά». Υιοθετεί ένα άλλο κορίτσι και τελικά εξομολογείται το τραγικό λάθος που κάποτε έκανε. «Καταπλάκωσε» και σκότωσε άθελά της την κόρη της όταν ήταν βρέφος. Έκτοτε, οι τύψεις την οδηγούν σε αυτήν τη συμπεριφορά. Η ιστορία πλαισιώνεται από έντονη συγκινησιακή φόρτιση. Πραγματική τραγωδία.
4. Ο ηλίθιος, Φίοντορ Ντοστογιέφσκι.
Ειρωνεία από τον τίτλο! «Ηλίθιος» χαρακτηριζόταν (αλλά και χαρακτηρίζεται) ο άνθρωπος που είναι ανίκανος να βλάψει και έχει μόνο λευκά συναισθήματα. Ο Μίσκιν, (ηλίθιος) λόγω της αγνής του ψυχής μαγνητίζει τις γυναίκες που βλέπουν έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να καταπιέσει και να εκμεταλλευτεί. Αρχικά, η Ναστάσια δείχνει ενδιαφέρον και ερωτεύεται τον Μίσκιν. Ο πλατωνικός έρωτας δεν ολοκληρώνεται. Η Αγλαϊα, η άλλη γυναίκα που έρχεται κοντά με τον Μίσκιν, συμβολίζει μια άλλη γυναίκα. Τη γυναίκα που θαυμάζει την καλοσύνη ενός άντρα, αλλά δεν μπορεί να την αγαπήσει. Έτσι, του ζητάει να αλλάξει χαρακτήρα για να μπορεί να γίνει αρεστός στον κύκλο της.
5. Σονάτα του Σεληνόφωτος, Γιάννης Ρίτσος.
Από τους μεγαλύτερους ποιητές που ανέδειξε η Ελλάδα! Η γυναίκα, πνίγεται από μοναξιά, αναμνήσεις και επιθυμίες. Η καταπίεση και ο κοινωνικός της περίγυρος, καθόρισαν τη ζωή της και όχι εκείνη. Παρόλα αυτά, κατηγορεί τον εαυτό της για την όποια ατολμία επέδειξε. «Άφησέ με να ρθω μαζί σου». Αυτή είναι η κραυγή της γυναίκας, η οποία προσπαθεί να μιλήσει σε ένα νέο. Η μοναξιά, τα ανεκπλήρωτα νεανικά όνειρα και η πραγματικότητα που δεν είναι με το μέρος της γυναίκας, αναδύεται από κάθε στίχο της Σονάτας. Η νιότη και το κέφι για ζωή, δε θα έρθουν πίσω.
6. Περηφάνια και Προκατάληψη, Τζέην Όστεν.
Η Τζέην Όστεν, κατάφερε τα εξής: 1. Να δημιουργήσει ένα μνημείο για την αγγλική λογοτεχνία, 2. Να συνδέσει το όνομά της με αυτό, 3. να αφήσει παρακαταθήκη μια ηρωίδα που θα γινόταν σύμβολο του φεμινισμού. Η Ελίζαμπεθ Μπέννετ, έγινε το πρότυπο γυναίκας ικανής να εναντιωθεί στην ανδρική καταπίεση. Στο βιβλίο, αναλύονται όλες οι απόψεις της εποχής της Όστεν για τις γυναίκες. Το βιβλίο περνάει το μήνυμα πως η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της γυναίκας πρέπει να ξεκινήσει από την καρδιά του προβλήματος, που είναι η σχέση των δύο φύλων όσον αφορά το γάμο και τη συμβίωση.
7. H Κυρία με το σκυλάκι, Άντον Τσέχωφ.
Δεν ξέρω αν έκανε καλό στους άνδρες ο Τσέχωφ, όμως με αυτό το βιλίο, έκανε σίγουρα καλό στις γυναίκες! Η Γιάλτα, πολλά χρόνια μετά, έγινε η πόλη του μοιράσματος του κόσμου. Σε αυτό το έργο, είναι η πόλη του έρωτα. Ο Τσέχωφ δε γράφει μόνο, αλλά σκηνοθετεί! Έτσι, δύο παντρεμένοι ζουν τον έρωτά τους. Δεδομένης της εποχής, ο Τσέχωφ δε διστάζει να κόψει και να ράψει μια γυναίκα η οποία όχι μόνο παραδίνεται στη μοιχεία, αλλά γνωρίζει ότι αυτή η αγάπη δε θα μπορέσει να καταλήξει θετικά. Σε αυτό το βιβλίο, περιγράφονται όλα τα διλήμματα και τα συναισθήματα μιας γυναίκας «ερωτοχτυπημένης».
Φωτό από: migueldepalabras.net
