Αστυνομικά μυθιστορήματα, κλασικά θρίλερ, ιστορίες τρόμου και γενικά, βιβλία που «δείχνουν» την απόλυτη φρίκη στο θάνατο, τα αγοράζουμε και τα δανειζόμαστε για να μας συντροφεύσουν κυρίως στις καλοκαιρινές διακοπές.
Γιατί άραγε μας αρέσει να διαβάζουμε σελίδες που είναι «κατακόκκινες»; Είναι θέμα κάποιας διαστροφής; Όσοι έχετε δει την ταινία «Η Προφητεία», στο τρίτο μέρος της τριλογίας, η δημοσιογράφος ρωτάει τον Ντέμιαν Θόρν –που υποδύεται τον Αντίχριστο- πως γίνεται η θεαματικότητα των εκπομπών της να έχει εκτιναχθεί στα ύψη από τη στιγμή που ξεκίνησε να ασχολείται με εγκλήματα στα ρεπορτάζ της; Η απάντηση που έρχεται από τον Θορν είναι: «Το κακό είναι γοητευτικό και ιντριγκάρει τους ανθρώπους»…
1. Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, Άντονι Μπάρτζες.
Ένα βιβλίο που ειρωνεύεται μέχρι…θανάτου τον κόσμο που ανερχόταν μετά τη δεκαετία του 1960’. Η εποχή της διάδοσης του ροκ, του πανκ και όλων των κινημάτων που προσπαθούσαν να επαναπροσδιορίζουν τις ανθρώπινες αξίες, εμπνέει τον Άντονι Μπάρτζες να συμπεριλάβει μέσα στο έργο του φρικτά εγκλήματα που διαπράττουν νέοι. Ο Άλεξ, βασικός πρωταγωνιστής, είναι αρχηγός μιας παρέας που κλέβει, σκοτώνει, βιάζει και γενικά αγνοεί κάθε νόμο και κάθε χρηστό ήθος και έθιμο. Η δολοφονία όμως μιας ευκατάστατης ηλικιωμένης γυναίκας, γίνεται σχεδόν… «για πλάκα» με τρόπο βάναυσο.
2. Έγκλημα και τιμωρία, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Πριν γίνουν της «μόδας» οι ληστείες σε τράπεζες, οι ληστείες σε ανταλλακτήρια συναλλάγματος και σε ενεχυροδανειστήρια, ήταν οι πιο διαδεδομένες ληστείες. Ο μεγάλος συγγραφέας και «ψυχολόγος» Ντοστογιέφσκι, στο χαρακτήρα του Ρόντιον Ρασκόλνικοφ, έχει συμπεριλάβει όλην τη φρίκη του κόσμου, ο,τιδήποτε αδίστακτο και «αγνά κακό». Σε μια ληστεία στο ενεχυροδανειστήριο, σκοτώνει φρικαλέα –με τσεκούρι- την Αλιόνα Ιβάνοφ που εργάζεται εκεί, όπως και την αδερφή της. Ο αξιακός κώδικας του δολοφόνου, ο οποίος περιγράφεται σε όλο το έργο, προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη φρίκη, τη φρίκη της συνείδησης του κακού.
3. Άγγελοι και Δαίμονες (Ιλλουμινάτι), Νταν Μπράουν.
Ο Νταν Μπράουν, έφερε επανάσταση στα αστυνομικά θρίλερ. Εντάξει, δεν είναι ακριβώς αστυνομικά θρίλερ τα έργα του και γι’ αυτό ίσως, έφερε επανάσταση. Θρησκευτικά μυστικά, σέκτες, ομάδες πίεσης που οι ρίζες τους χρονολογούνται αιώνες πριν και σύμβολα μόνο για μυημένους, κάνουν το βιβλίο «Άγγελοι και Δαίμονες», συναρπαστικό. Σα να ήταν σινεμά, σα να βλέπαμε ταινία του Ταραντίνο, η φρίκη ξεκινά γρήγορα και μάλιστα από την αρχή. Ο επιστήμονας Βέτρα, βρίσκεται δολοφονημένος άγρια, χάνοντας μάλιστα και το ένα του μάτι, το οποίο χρησίμευε κάπου…Ο δολοφόνος ανήκει στην αδελφότητα των Πεφωτισμένων και χαίρεται πάντα όταν εκτελεί κάποιον που είναι με την πλευρά της Εκκλησίας.
4. Αμερικανική Ψύχωση, Μπρέτ -Ήστον Έλις.
Υπάρχουν τρομερές ομοιότητες με το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Όχι στην πλοκή, αλλά στο μήνυμα που μόλις αναδεικνύεται από τη φρικαλεότητα που διέπει το έργο. Ακόμη και σήμερα, σε πολλά μέρη του κόσμου, κυκλοφορεί μέσα σε ζελατίνα και με αυτοκόλλητο που λέει : « Απαγορεύεται η πώλησή του σε άτομα κάτω των 18 ετών». Ειρωνικό και καυστικό, πολλές φορές προκαλεί το γέλιο που δεν κρατά παρά λίγα δευτερόλεπτα, με τον Πάτρικ Μπέϊτμαν να είναι ένα υπερβολικό τερατούργημα μιας κοινωνίας όπου τα πάντα μετριούνται με πιστωτικές κάρτες και πλούτο. Σκοτώνει τον «φίλο» του Όουεν, χτυπώντας τον με τσεκούρι στο πρόσωπο. Η αιτία, είναι μάλλον…η ζήλεια του δολοφονημένου προς τον Πάτρικ. Αναφέρουμε αυτόν το φρικαλέο θάνατο, μέσα από πληθώρα αντίστοιχων που περιγράφονται μέσα στις σελίδες του Έλις.
5. Η Φάρμα των Ζώων, Τζόρτζ Όργουελ.
Μηνύματα, αλληγορίες και υποννοούμενα για την «τελειότητα της ατέλειας» που στοιχειώνει την ανθρώπινη φύση, ο Όργουελ, είναι πιστός στο δόγμα ότι θα μας εξαφανίσει ό,τι μισούμε. Στη «Φάρμα των Ζώων», όλα ξεκινούν από μια επανάσταση και καταλήγουν σε μια δικτατορία. Τα γουρούνια, είναι αυτά που έχουν επικρατήσει. Ο Μπόξερ, είναι ένα άλογο –τυπικός εργάτης, υποτελής στα γουρούνια- ο οποίος εργάζεται ασταμάτητα για να επιβιώσει. Κάπου εκεί, χρειάστηκε το αλκοόλ και τα γουρούνια διέταξαν να σφαχτεί γι’ αυτόν το λόγο. Στην υπόλοιπη «κοινωνία», ανακοινώνουν πως τον έχουν στείλει στο γιατρό. Ο Όργουελ φτάνει στην υπερβολή, για να αναδείξει το σπουδαίο. Το τέλος φρίκης του Μπόξερ, προκαλεί «σφίξιμο στο στήθος» μόνο και μόνο γιατί ήταν μια άδικη τιμωρία.
Ο φρικαλέος θάνατος στη λογοτεχνία, πάντα χρησιμοποιείται σαν μια υπερβολή προκειμένου να σπάσοουν τα τύμπανα των αφτιών μας από τα μηνύματα που θέλουν να μας δείξουν οι συγγραφείς. Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε μάθει ότι ανάλογοι θάνατοι και δολοφονίες φρίκης, έχουν λάβει χώρα και στην πραγματικότητα. Άλλωστε, η πραγματικότητα είναι από μόνη της μια υπερβολή. Μέσα απο αυτά τα βιβλία, έχουμε το κέρδος του σασπένς αλλά και τα μεγάλα κέρδη της γνώσης των πηγών της διαστροφής και του κακού. Μπορούμε να γίνουμε οι «ψυχαναλυτές» χαρακτήρων που ξέρουν το κακό…καλύτερα από όλους μας.
