Οι συγγραφείς μεγάλου διαμετρήματος, φαίνεται πως είχαν πολύ μεγάλη ανάγκη για ακόμη περισσότερη ελευθερία έκφρασης…! Ο κόσμος του βιβλίου, είναι ανθρώπινος και έτσι κουβαλά πάνω του όλα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Μέσα σε αυτά, βρίσκονται τα προσωπικά μίση, οι αντιπάθειες και οι αφορισμοί… μεταξύ συναδέλφων. Αλοίμονο, ποιός δεν το έχει κάνει από μας για να μην το κάνουν και αυτοί; Και οι συγγραφείς, έχουν ψυχή…
- Ο Μπέρναρντ Σω και ο Σαίξπηρ…
Αναμφίβολα μεγάλος νους ο Σω. Βραβευμένος και σαν συγγραφέας και σαν θεατρογράφος. Παρόλα αυτά, μπορούμε να πούμε πως από κάποια στιγμή και μετά, έχασε λίγο την αίσθηση των γραπτών του και των λόγων του… Οποιοδήποτε έπος ή θεατρικό έργο έπεφτε στα χέρια του, ίσως να το κοίταγε με τη ματιά του… δικού του Όσκαρ! Για τον Σαίξπηρ λοιπόν, τον οποίον έφτασε να τον μισεί ανεξήγητα πολύ, ανέφερε: «Η αντιπάθεια που έχω για αυτόν, ώρες-ώρες με οδηγεί στη σκέψη οτι θα ήταν καλό να τον ξεθάψω και να του ρίξω πέτρες μήπως και ηρεμήσω». Η αλήθεια είναι οτι τον Σαίξπηρ τον μίσησαν πάμπολλοι, αλλά δε θα δούμε πουθενά αλλού τέτοιες κουβέντες!
- Μαρκ Τουαίην Vs Τζέην Όστεν.
Επιθυμίες ιεροσυλίας φαίνεται πως είχε και ο Μαρκ Τουαίην. Ο δημιουργός του Τομ Σόγιερ, έγραψε κάποτε μια κριτική για το βιβλίο «Περηφάνεια και Προκατάληψη» της Τζέην Όστεν, έγραψε τα παρακάτω: «Με κάνει να απεχθάνομαι όλους τους ήρωές της λες και το κάνει επίτηδες. Προσπαθεί να κάνει τον αναγνώστη να μισήσει τους πρωταγωνιστές της στα μισά του βιβλίου και από τη μέση μέχρι το τέλος, να τους συμπαθήσει. Κάποια μέρα, θα πιάσω ένα άλλο της βιβλίο, να δω πως τελειώνει! Κάθε φορά που διαβάζω το «Περηφάνεια και Προκατάληψη», μου έρχεται να την ξεθάψω και να την χτυπήσω στο κρανίο με το ίδιο της το οστό»… Κακία που τσακίζει κόκκαλα. Και γιατί τόσες αναγνώσεις στο «Περηφάνεια και Προκατάληψη»;!
- Όσκαρ Ουάϊλντ για την ποίηση του Πόουπ.
Ο Όσκαρ Ουάϊλντ είχε αφορίσει αρκετούς ανθρώπους σε κριτικές του! Βέβαια, είχε έναν τρόπο πολύ χειρότερο από το να χρησιμοποιεί ασέβεια προς νεκρούς. Κάτοχος της τέχνης της ειρωνείας, ο Ιρλανδός καλλιτέχνης έγραψε κάποτε ένα γράμμα σε έναν φίλο του και μεταξύ άλλων, ανέφερε το εξής: «Υπάρχουν οι εξής τρόποι να μισήσεις την ποίηση. Ο ένας είναι να την αντιπαθείς έτσι κι αλλιώς, ο άλλος είναι να διαβάσεις Αλεξάντερ Πόουπ».
- Βιρτζίνια Γουλφ και ο κακομοίρης ο… Οδυσσέας.
Η προσπάθεια του Τζέημς Τζόϋς να φτιάξει μια «Οδύσσεια» κομμένη και ραμμένη στην εποχή του και ο πρωταγωνιστής να ζει τα πάντα μέσα σε μια μέρα, δημιούργησε διχασμό. Κάποιοι λάτρεψαν το βιβλίο ενώ κάποιοι άλλοι το χλεύασαν. Δημιουργήθηκαν δύο στρατόπεδα: «αυτοί που μπορούν και αυτοί που δεν μπορούν να διαβάσουν το βιβλίο».Η Βιρτζίνια Γουλφ, μπήκε στο δεύτερο «γκρουπ», γράφοντας στο ημερολόγιό της. «Ένα κακόγουστο και κακογραμμένο βιβλίο μου φάνηκε».
- Ο Έλιοτ για τον «φίλο» του Χάξλεϋ.
Που να μην γνωρίζονταν, που να μην τους έδενε ο αλληλοσεβασμός. Έλιοτ και Χάξλεϋ, γνωρίζονταν όντως καλά, ή μάλλον πολύ καλά για να πιστέψει κανείς πως τα όσα ανέφερε ο πρώτος για τον «Θαυμαστό νέο κόσμο» του δεύτερου. «Ο Άλντους για να γράψει ένα καλό μυθιστόρημα, χρειάζεται να γράψει πρώτα τριάντα φρικτά μυθιστορήματα. Ενώ έχει μια σοβαρότητα, αυτή είναι ελάχιστα ανεπτυγμένη». Πόσο φιλικά άραγε εισέπραξε αυτά τα λόγια του Έλιοτ ο Χάξλεϋ;
- Ο σύνθετος Φώκνερ και ο απλός Χέμινγουεϊ…
Ο Γουίλιαμ Φώκνερ υπήρξε στο κλάμπ εκείνων που χρησιμοποίησαν αρκετά δυσνόητη γλώσσα. Μέσα από συγγραφείς αυτού του είδους, μπορούσε κανείς να μάθει να σκέφτεται, να γράφει και να μιλά. Τι γίνεται βέβαια με όσους θέλουν απλά και κατανοητά πράγματα που θα τους προσφέρουν ξεκούραστα τις αναγκαίες γι’ αυτούς εικόνες; Αυτοί, θα πάνε στον Χέμινγουεϊ! Κάποτε λοιπόν, ο Φώκνερ είπε απαξιωτικά για τον Χέμινγουεϊ πως «Δεν ήταν ποτέ διάσημος για το οτι έστελνε σε κάθε του λέξη τους ανθρώπους στο λεξικό». Έτσι λοιπόν ο Χέμινγουεϊ απάντησε στον Φώκνερ: «Καημένε Φώκνερ. Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι οι μεγάλες συγκινήσεις προέρχονται από τις μεγάλες λέξεις;». Θέμα ύφους λοιπόν, όχι απαραίτητα… ήθους!
- Ο Όντεν και ο Πόε.
Ο Όντεν ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ το 1963, αλλά ευτυχώς για μας, το πήρε ο Σεφέρης. Για τον μεγάλο και παράξενο Έντγκαρ Άλαν Πόε, ο Όντεν, που δεν ήταν «φαν» του ύφους του Πόε, έγραψε για εκείνον: «Ο Πόε είναι ένας δειλός τύπος ανθρώπου του οποίου η ζωή περιστρέφεται γύρω από την κλάψα». Τι και αν ο Πόε, έζησε πολύ δύσκολα και απλώς μετέφερε με μαεστρία τις εικόνες της ψυχής του… ο Όντεν έμεινε ασυγκίνητος!
