Η κούραση, δεν είναι σωματική. Τουλάχιστον, αυτή φεύγει, επιδέχεται ξεκούραση. Η κύρια πηγή της κούρασης, είναι η ψυχολογική. Μάντεψε τί γίνεται όταν νιώθεις ψυχολογικά κουρασμένος… Όσο μεγαλώνει αυτή η κόπωση, τόσο πέφτει η πίστη σου. Η πίστη σου σε οτιδήποτε σε κρατούσε όρθιο και «φρέσκο» μέχρι σήμερα. Μια βασική αιτία που ανοίγει τα βιβλία για πρώτη φορά, ή τα ξανανοίγει, είναι η απώλεια της πίστης. Ψάχνουμε καταφύγιο σε ωραίες ιστορίες!
- Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, “Αδελφοί Καραμαζώφ”.
Από τα πιο γνωστά βιβλία του Ντοστογιέφσκι. Ανάμεσα στα πολλά και ύψιστα ιδανικά που «πνέουν» μέσα στις σελίδες του βιβλίου, είναι και η πίστη. Ο Αλιόσα, είναι ο ήρωας της πίστης. Είναι ο χαρακτήρας από τον οποίον περιμένουμε έμπνευση! Πιστός, ταπεινός, με ολόκληρη κοσμοθεωρία αντιμετώπισης των δυσκολιών, είναι μια προσιτή περίπτωση ήρωα. Δεν κατοικεί σε άλλον κόσμο, στέκεται στην πραγματικότητα. Όπως ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι λέει : «Η πίστη για τον ρεαλιστή, δεν πηγάζει από το θαύμα, αλλά το θάυμα, από την πίστη».
- Ντακ Βέρνερ, “Η πίστη του Ιωνά”.
Ο Ιωνάς, ένα παιδί, προσπαθεί να μας ανανεώσει την πίστη. Να την κάνει τόσο νέα, όσο την πίστη ενός παιδιού. Τύχη, ατυχία, «μοιραίο» και άλλα βασανιστικά ερωτήματα που συνοδεύουν την περίοδο κόπωσης και απώλειας πίστης, έρχονται να απαντηθούν με γαλήνη και παιδική αγνότητα. Έτσι, μπορούμε λίγο να ξαποστάσουμε και να νιώσουμε πιο ξεκούραστοι αλλά κυρίως, πιο πιστοί σε κάτι που μας ξεπερνά.
- Πήτερ Κάρεϊ, “Όσκαρ και Λουσίντα”.
Ιερέας ο Όσκαρ ο οποίος δεν κάνει και τόσο «ιερές» πράξεις. Τουλάχιστον, δεν κάνει αυτά που οφείλει να κάνει κάποιος ιερωμένος. Το πάθος του βρίσκεται στον τζόγο. Παρόλα αυτά, φαίνεται να το έχει «φιλοσοφήσει» και να έχει αποδεχτεί για τη δική του ζωή, την τύχη που του έχει καθορίσει ο Θεός. «Ποντάρουμε στον Θεό, στηριζόμαστε σε αυτόν». Ήττες, νίκες ακόμη και η αγαπημένη του Λουσίντα, όλα είναι πρόνοια της πίστης του. Δεν είναι ανάγκη να γίνει κανείς φίλος του τζόγου για να δει την πίστη. Αρκεί να δει την πίστη σαν… ποντάρισμα που λέει και ο Όσκαρ.
- Ζωρζ Περέκ, Ζωή: “Οδηγίες χρήσεως”.
Ο Ελβετός, Ζωρζ Περέκ, μπορεί να μην είναι τόσο γνωστός. Παρόλα αυτά, έχει να μας πει μια πολύ όμορφη ιστορία για τη ζωή. Όταν έχουμε φτάσει στο επικίνδυνο σημείο απώλειας πίστης και ανάβει το κόκκινο λαμπάκι, σημαίνει πως τη θέση της πίστης, την έχει πάρει εκείνη η γκρίζα ματιά, αυτή που δεν μπορεί να θαυμάσει τίποτε γιατί ψάχνει το λόγο ύπαρξης του καθενός. Ακόμη και το λόγο ύπαρξης των… χρωμάτων. Σε μια πολυκατοικία λοιπόν, τα διαμερίσματα και οι κάτοικοι αυτών, προσφέρουν γέλιο! Γιατί προσφέρουν γέλιο; Έτσι… γιατί μπορούν! Το «κενό», έχει και αυτό τη δική του πλάκα. Απολαμβάνεις τη διαδρομή και όχι τον προορισμό. Αυτό σημαίνει πίστη!
- Χέρμπερτ Ουέλς, “Η ιστορία του Κυρίου Πόλλυ”.
Αν διαβάσετε το βιβλίο, θα καταλάβετε και πολλά από τα σύγχρονα θρίλλερ επιβίωσης που βλέπετε στο σινεμά. Όταν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, τότε τα συναισθήματα κούρασης και απάθειας απέναντι στη ζωή, υποκαθίστανται από… ένστικτα! Κάπως έτσι άλλαξε και ο Κύριος Πόλλυ ο οποίος, δουλεύει κάπου που δεν του αρέσει, παντρεύτηκε μια γυναίκα που τελικά δεν ήθελε, νιώθει από μικρός άβολα με τον εαυτό του και τελικά, όλα αυτά, τον οδηγούν στο να βάλει τέλος στη ζωή του. Ευτυχώς, αποτυγχάνει. Αυτή του η τύχη, τον οδηγεί σε αλλαγές. Αυτό θα πει να έχεις πίστη. Να τολμάς να κάνεις αλλαγές. Ό,τι μας πικραίνει το διώχνουμε και δε μένουμε εκεί. Το υποκαθιστούμε με κάτι που έχει πάντα πολύ πιο ωραία γεύση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάποιες καταστάσεις, όσο άσχημες και να είναι, μπορούν να γίνουν πύλες γεμάτες φως. Ο θρίαμβος, είναι αληθινός, μόνο αν πρώτα έχει έρθει με τη μορφή… καταιγίδας. Αν πιστεύεις σε αυτό, τότε, είσαι σε καλό δρόμο… πίστης.
Φωτό από: bookwoman.org
