Όπως και στη μαγειρική, έτσι και στη ζωή πρέπει να έχεις μια αντιμετώπιση του τύπου «Ε, και τί έγινε;!»

Μέσα από τη μαγειρική, η Julia Child μας θέτει ένα ζήτημα που μας απασχολεί σε όλα τα σημαντικά ή δευτερεύοντα θέματα της ζωής μας, το φόβο για την αποτυχία.

• Η στάση που έχουμε υιοθετήσει για τη ζωή μας είναι εκείνη που στέκεται ως αποφασιστικός δημιουργός της ψυχολογικής μας διάθεσης. Ο φόβος της αποτυχίας, θα μπορούσε να λέγεται απλά…φόβος. Τι και αν οι φόβοι μας διαχωρίζονται ανάλογα αυτό που φοβόμαστε, η ουσία των φόβων είναι για όλα κοινή. Ο φόβος καταλήγει στο να μας κάνει να αδρανούμε και να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε.
• «Έρχεται η αποτυχία». Αυτό φωνάζει στο τέλος ο κάθε φόβος. Πώς γίνεται κάτι τόσο αρνητικό να υπάρχει μέσα μας από τη φύση μας; Υπάρχει για να μας φθείρει; Εμείς, ως προσωπικότητες και χαρακτήρες, κάνουμε λάθη και πρέπει να κάνουμε λάθη. Η φύση μας όμως δεν έχει κάνει λάθος. Τα πάντα μέσα μας έχουν ένα ρόλο. Έτσι λοιπόν και ο φόβος ξεκινά προκειμένου να μας διασώσει από πιθανή μας έκθεση σε κινδύνους και να διατηρήσει την ακεραιότητά μας.
• Στις σωστές του «δόσεις», ο φόβος ενεργοποιεί τις άμυνές μας. Οι αρνητικές επιπτώσεις των φόβων, έρχονται όταν ο φόβος γίνεται στάση ζωής, προετοιμάζοντας το έδαφος για την αποτυχία. Οι άμυνες αυτές αναχαιτίζουν οποιαδήποτε θέληση για προσπάθεια και τόλμη και έτσι μοιάζουμε πιο πολύ με «σκηνικά» στη ζωή μας, παρά με «πρωταγωνιστές».
• Αυτό που βλάπτει περισσότερο η κατάχρηση των φόβων δεν είναι τόσο ο περιορισμός της τόλμης, όσο η ελαχιστοποίηση των δοκιμών και των πειραμάτων. Η φοβική στάση μας στερεί την ευκαιρία να «δηλώσουμε συμμετοχή στον αγώνα». Νομίζουμε πως το να μην προσπαθούμε είναι η καλύτερη λύση, γιατί έτσι δε θα αποτύχουμε. Αμέσως, ο στόχος μας αλλάζει και δεν είναι πλέον να ζήσουμε, αλλά να μην ενοχληθούμε από πιθανή ήττα. Με το να μην μπαίνεις κάθε φορά στον αγώνα, γλιτώνεις τις πιθανές ήττες, όμως χάνεις τις πιθανές νίκες και τη χαρά του παιχνιδιού.
• Η αποτυχία είναι μέσα στο πρόγραμμα, είτε μας κυριεύει ο φόβος, είτε όχι. Το να χάνουμε και να αποτυγχάνουμε, όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά είναι και φυσιολογικό. Ο φόβος της αποτυχίας, μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία και δεν υπάρχει κάποια μεταφυσική ερμηνεία που ό,τι φοβόμαστε συνήθως μας συμβαίνει στο τέλος.
• Όταν χτίζουμε τον εαυτό μας για το «για να μην» και όχι για το «για να», τότε παντού βλέπουμε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε. Οφείλουμε να κρατάμε το φόβο μέσα στα όριά του και αυτά είναι τα όρια του «συμβούλου». Δεν μπορεί να χρήζουμε το φόβο ως «προϊστάμενο». Η συνεχής διάθεση για προσπάθεια και το να ακολουθούμε τις προκλήσεις, είναι το πιο αποδοτικό και το πιο πρακτικό αντίδοτο κατά του φόβου και να μην ξεχνάμε ότι η καθοριστικές μας μάχες υπακούουν σε εκείνον που τολμά να νικά.

Φωτό από: tripurayoga.org