Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά είναι οι γιορτές που ανοίγουν την καρδιά και την ψυχή μας! Και τα Θεοφάνεια! Είναι γιορτές με πολύ βαθύ μήνυμα για την ανθρώπινη ζωή. Εκτός από την αγάπη και τη συγχώρεση, την προσφορά και την αλληλεγγύη, υπάρχουν και άλλα πράγματα που μας δίνεται η ευκαιρία να σκεφτούμε και να βελτιώσουμε περισσότερο την πνευματική μας υπόσταση. Πόσο μπορούμε να μιλάμε για «ανθρωπιά» και για άλλες βαριές λέξεις;
Πώς να είσαι άνθρωπος, όταν γίνεσαι επικριτικός απέναντι σε όλους;
Αναζητούμε την καλύτερη δυνατή εικόνα για τον εαυτό μας. Μας νοιάζει πώς θα φανούμε στους άλλους. Αυτο ειναι πολυ φυσιολογικό. Εκείνο που διαφέρει είναι με τι τρόπο το κάνουμε. Ένας από τους τρόπους για να προβάλουμε τη διαφορετικότητα και την ανωτερότητά μας, είναι να παριστάνουμε τους έξυπνους, τους ξερόλες και τους σνομπ. Το ύφος αυτό, ξεδιπλώνεται καλύτερα όταν…κουνάμε το δάχτυλο σε άλλους και δίνουμε συμβουλές επικρίνοντας. Δεν χρειάζεται να επικρίνουμε άλλους, ούτε να τους κάνουμε κήρυγμα για να «ανέβουμε» εμείς. Ίσα–ίσα, αυτό μας κάνει ιδιαίτερα αντιπαθητικούς στους άλλους. Φαινόμαστε σαν ηθικολόγοι δικαστές και βγάζουμε μια τιμωρητική πτυχή του εαυτού μας. Αυτήν τη συμπεριφορά την υιοθετούν δυστυχώς αρκετοί άνθρωποι γιατί είναι εύκολη! Είναι πολύ πιο δύσκολο να μιλήσεις διακριτικά για το έργο σου από το να μιλήσεις για τις ατέλειες των άλλων. Ειδικά όταν η επικριτική μας στάση αφορά συμπεριφορές ηθικής, ακόμη πιο βολικό είναι να κατηγορούμε άλλους.
Δίνουμε το παράδειγμα σε όσα συμβουλεύουμε τους άλλους;
Αυτό που φωνάζει πολύ δυνατά στη ζωή μας και κάνει τη διαφορά, είναι οι πράξεις. Είμαστε αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που λέμε. Η ορθή κριτική και η σωστή συμβουλή, έρχεται όχι μόνο από την καλοπροαίρεση. Τα λόγια μας πρέπει να μπορούν να καλύπτονται από έργα. Να έχουμε να αποδείξουμε απτά πράγματα για κάθε μας συμβουλή και προτροπή. Λέμε σε άλλους: «δεν είναι καλό να φέρεσαι έτσι, το σωστό είναι να φέρεσαι αλλιώς». Εμείς; Φερόμαστε έτσι όπως διδάσκουμε; Ο αγαπημένος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Διογένης, έλεγε πως δεν έχει καμία σημασία να υποστηρίζουμε πράγματα που δεν κάνουμε. Άρα έτσι θα ανακαλύψουμε τον εαυτό μας; Έτσι προχωρούμε στην κατανόηση του μυαλού μας και του μυαλού των άλλων; Αν κάνουμε πράξη όσα υποστηρίζουμε, δε χρειάζεται καν να τα λέμε. Φαίνονται από μόνα τους! Είναι αυτόφωτα.
Ας γίνουμε πρώτα εμείς αυτό που “διδάσκουμε” τους άλλους να γίνουν.
Τα δασκαλίστικα ύφη προς άλλους ανθρώπους και οι «ηθικολογικές» προτροπές μας για ανθρωπιά, αγάπη, συμπόνοια κτλ, μας κάνουν όχι μόνο αντιπαθείς αλλά μας στερούν και χρόνο. Αν αναλώναμε τον ίδιο χρόνο που αναλώνουμε σε λόγια προτρεπτικά, συμβουλευτικά και επικριτικά, σε έργα και σε προσπάθεια επίτευξης αυτογνωσίας, θα ήμασταν ήδη αυτό που προτρέπουμε τους άλλους…να γίνουμε. Ένας άνθρωπος που καταπιάνεται με την αυτογνωσία του, κατανοεί πως δεν υπάρχει συνάνθρωπός του που είναι ολοκληρωμένος, πόσο μάλλον, άνθρωπος που δεν κάνει λάθη! Η πρώτη απόδειξη του οτι είμαστε ανθρώπινοι, είναι η κατανόηση των «κακών» των άλλων και όχι η κριτική απέναντί τους. Η αλλαγή των άλλων, έρχεται πρώτα μέσα από τη δική μας αλλαγή. Ας κρατήσουμε την αληθινή ανθρωπιά και μετά τις γιορτές και μη χάσουμε ευκαιρίες αυτογνωσίας, επικρίνοντας άλλους.
Φωτό από: PicLuck
