«Κάνε πάντα αυτό που φοβάσαι να κάνεις». Ρητό του Ραλφ Βάλντο Έμερσον.

Αυτό που λέμε κουράγιο! Ο Αμερικανός συγγραφέας,(ο Έμερσον) μας θυμίζει πως οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας κάποιους κινητήριους μοχλούς για να ζήσουμε. Εκτός από τη σωματική (βιολογική) μας πλευρά, έχουμε και την ψυχική. Οι δύο αυτές πλευρές συνεργάζονται και έτσι υπάρχουμε και τελικά, ΖΟΥΜΕ. Μπορούμε άραγε να μιλήσουμε για ψυχισμό και να αφήσουμε απ’ έξω το κουράγιο και το θάρρος; Δε νομίζω πως γίνεται να αποκλείσουμε αυτές τις δύο ψυχικές μας δυνάμεις.

Μια ανεξάντλητη…μπαταρία.

Κάνουμε συχνά λόγο για την αισιοδοξία και πόσο πολύ πρέπει να την ακολουθούμε σαν στάση ζωής. Η απλούστευση τέτοιων λόγων, είναι καλή μόνο όταν από πίσω, έχουμε να τα στηρίξουμε με λόγους. Το «όλα θα πάνε καλά», είναι όμορφο να ακούγεται αλλά αν δεν εξηγείται, τότε είναι κούφιο.

Για να είμαστε πραγματικά αισιόδοξοι και όχι «χαζοχαρούμενοι», για να πιστεύουμε πως πράγματι, η εκάστοτε σημερινή μέρα, είναι η καλύτερη δυνατή που μπορεί να ανατείλει, οφείλουμε να έχουμε κουράγιο. Kουράγιο, σημαίνει πως είσαι προετοιμασμένος ψυχολογικά πως η μέρα δε θα είναι «τέλεια» και πως ακόμη και να είναι, δεν είναι όλες οι μέρες «τέλειες». Κουράγιο σημαίνει πως αγαπάμε ή δεχόμαστε όλες τις μέρες και όσα αυτές φέρνουν. Έχοντας κουράγιο, μπορούμε να απολαύσουμε και να αναγνωρίσουμε την ομορφιά των ωραίων στιγμών, καθώς θα μπορούμε με υπομονή και ψυχραιμία να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες μέρες και στιγμές. Το κουράγιο είναι μια μπαταρία που μας δίνει συνέχεια ενέργεια, σε καλές και κακές στιγμές.

Δε νομίζω να φοβάσαι…

Ο φόβος, είναι εκείνος που μάχεται το κουράγιο και το θάρρος. Ο φόβος, σε σωστές ποσότητες, ελέγχει το θάρρος και το κουράγιο ώστε να μη γίνουν θράσος και ψευτο-πείσμα, αντίστοιχα. Αν όμως η «ποσότητα» του φόβου αυξηθεί επικίνδυνα σε βάρος του θάρρους και του κουράγιου, τότε, κάνουμε βήματα πίσω.

O φόβος σε μεγάλες ποσότητες, έχει στόχο να φθείρει την μπαταρία που μας παρέχει το…κουράγιο. Ελαττώνει το θάρρος μας και τη σιγουριά μας για κάτι, κάνοντάς μας αναποφάσιστους και τελικά, αδρανείς. Ο υπερβολικός φόβος, όταν γίνεται οδηγός στη ζωή μας, στοχεύει στο να μείνουμε αδρανείς και παθητικοί στη ζωή. Γι’ αυτό, εκείνο που οφείλουμε να θυμόμαστε είναι πως κανείς «φοβικός» δεν ευτύχησε. Ακόμη και αν ο φόβος μπορεί να εγγυηθεί την επιβίωση, σίγουρα δεν μπορεί να μας εγγυηθεί την ευτυχία. Εμείς που δε φοβόμαστε, στοχεύουμε όμως στο ευ ζην.

Το θάρρος και το κουράγιο, νικούν το φόβο!

Θα χρειαστούμε λοιπόν μια συμμαχία, μιας και ο φόβος έχει πράγματι μεγάλη δύναμη. Τη συμμαχία του εαυτού μας με το κουράγιο και το θάρρος. Κάπου θα έχετε δει μια περίφημη φράση που λέει «κάνε κάθε μέρα κάτι που σε φοβίζει». Ακούγεται λίγο υπερβολικό, όμως έχει μεγάλη αξία. Ο φόβος, φεύγει με «ομοιοπαθητική». Όταν δούμε πως αυτό που φοβόμασταν δεν είναι στην πράξη και τόσο «φοβερό», τότε ο φόβος ηττάται.

Αυτό που φοβόμαστε, είναι συνήθως συναρπαστικό. Αυτό άλλωστε μας προτείνει τελικά ο Έμερσον, έτσι ώστε να αξιοποίησουμε το θάρρος και το κουράγιο. Να γίνουμε ενεργητικοί κυνηγοί του φόβου. Αυτό που φοβόμαστε, δυστάζουμε να κάνουμε είναι εκείνο που συνήθως επιθυμούμε διακαώς. Φοβόμαστε μήπως αποτύχουμε να ικανοποιήσουμε την επιθυμία μας, μήπως δεν είμαστε ικανοί να την κάνουμε πραγματικότητα. Όχι όμως, αν το θάρρος μας και η ικανότητά μας γίνουν ένα με αυτήν. Τότε ούτε ο φόβος, ούτε η αποτυχία μπορούν να μας κερδίσουν. Και να μη γίνει άλλωστε την πρώτη φορά η επιθυμία μας πραγματικότητα, θα γίνει σίγουρα κάποια άλλη φορά, αρκεί να έχουμε κουράγιο να προσπαθούμε.