Το να ζηλεύουμε είναι σε έναν βαθμό φυσιολογικό. Βέβαια, η ζήλεια όσο δικαιολογημένη και αν είναι, δεν μπορεί να λείπει από τη λίστα με τα τοξικά συναισθήματα. Το ρεαλιστικό που μπορούμε να πετύχουμε είναι να μετατρέπουμε το συναίσθημα αυτό σε κάτι δημιουργικό. Η ζήλεια είναι σε δύο εστίες ! Σε εμάς μέσα αλλά και στους άλλους ανθρώπους που μπορούν να μάς ζηλέψουν.
Ησυχάζοντας τη δική μας ζήλεια.
Ξεκινάμε να κάνουμε όνειρα. Βάζουμε στόχους και προσπαθούμε να τους πετύχουμε. Δε ζούμε σε γυάλα, επομένως βλέπουμε, ακούμε και μαθαίνουμε για την πρόοδο άλλων. Από τα πιο απλά, (όπως το να δούμε γνωστό μας με ένα ολοκαίνουριο σπίτι και αυτοκίνητο) μέχρι τα πιο σημαντικά (όπως το να παντρευτεί κάποιος γνωστός μας και να κάνει οικογένεια ή να πάρει κάποια προαγωγή) καλλιεργείται μέσα μας ένας πονοκέφαλος. Αμέσως κοιτάμε τί από αυτά έχουμε κάνει εμείς. Και κάπου εκεί, «μπλοκάρουμε». Πώς «ξεμπλοκάρουμε»;
Αρχικά χρειάζεται να κάνουμε μια σειρά από λογικές σκέψεις. Ξεκινάμε από το αν εμείς νιώθαμε καλά με μάς, πριν δούμε κάτι που θα προκαλέσει τη ζήλεια μας. Μετά, σκεφτόμαστε τη αλήθεια. Είναι άλλη η ζωή και η διαδρομή του γνωστού μας τον οποίο ζηλέψαμε και άλλη η δική μας.
Δεν συγκρίνονται διαφορετικά πράγματα. Σκεφτόμαστε εμείς τί έχουμε πετύχει και υπό ποιες συνθήκες. Αν συνεχίζουμε να θέλουμε πράγματα που έχει και κάποιος που ζηλέψαμε, τα κυνηγάμε με τον δικό μας, ξεχωριστό τρόπο. Ένας άνθρωπος που ζηλέψαμε στην αρχή, μπορεί να αποτελέσει έμπνευση στη συνέχεια, αν όλα όσα έχει αποκτήσει, τα απέκτησε με αγώνα, κόπο και σχέδιο. Έτσι μπορεί η δική μας ζήλεια να γίνει «αθώα» και τελικά, δημιουργική. Μην μισήσουμε από φθόνο τον πετυχημένο. Να τον κάνουμε πρότυπο.
Δημιουργική αντιμετώπιση της ζήλειας των άλλων.
Εκτός από πομποί ζήλειας, είμαστε και δέκτες της! Εδώ η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Αν έχουμε να κάνουμε με τον εαυτό μας, όλα είναι ευκολότερα. Αν όμως έχουμε να κάνουμε με άλλους, τότε χρειάζεται επιδέξια αντιμετώπιση. Τα ζητήματα που αφορούν τα συναισθήματά μας, ξεμπερδεύονται όταν τα φέρνουμε στο φως της λογικής και ισορροπημένης σκέψης. Πάλι θα χρειαστούμε τη σκέψη μας.
Είναι πασίγνωστο ότι όταν πηγαίνουμε καλά και συνεχώς προοδεύουμε, δε θα ακούμε μόνο «ύμνους» και «συγχαρητήρια». Είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου το να είναι καχύποπτος για την επιτυχία και την πρόοδο ενός άλλου. Η πρόοδος είναι εκπομπή σήματος επιτυχίας και ευτυχίας και έτσι σπεύδουν πολλοί να διαμαρτυρηθούν για το ότι δε νιώθουν εκείνοι ευτυχισμένοι. Μια οδός διαμαρτυρίας, είναι η φθονερή ζήλεια.
Έχουμε και άλλες σκέψεις που πρέπει να κάνουμε. Δεν μάς απασχολεί, ούτε επηρεάζει το δρόμο μας το τί σκέφτονται οι άλλοι για μάς και μάς φθονούν ή μπορεί να λένε για μας λόγια άσχημα. Το πιο σημαντικό μάλιστα, είναι ότι δεν πρέπει να ζητάμε το λόγο από κάθε έναν που μάς φέρεται τοξικά. Εκεί πέφτουμε στην παγίδα να απολογούμαστε για την πρόοδό μας! Είναι απαραίτητο να έχουμε στο νου μας ότι ο καθένας λέει ό,τι μπορεί να καταλάβει.
Αντιμετωπίζουμε τη ζήλεια των άλλων με σιωπή και αυτοπεποίθηση και χωρίς να μπούμε στη διαδικασία εξηγήσεων ή τσακωμών. Αν ξέρουμε κιόλας ότι αυτοί που μάς φθονούν, το έχουν κάνει «χόμπι» όχι μόνο με μας, αλλά και με άλλους ανθρώπους που έχουν πρόοδο, τότε μένει να χαρούμε, γιατί σίγουρα, κάτι καλό κάνουμε! Συνεχίζουμε λοιπόν το δρόμο μας και την πρόοδό μας.
Φωτό από: Exploring your mind
