Γραμμένο το 1851, το αριστούργημα του Χέρμαν Μέλβιλ (Εκδόσεις Guttenberg) είναι ακόμη οικείο και διδακτικό. Μια τεράστια φάλαινα, με την οποία έχει «προηγούμενα» ο καπετάνιος και ένα περιπετειώδες ταξίδι, καθηλώνουν ακόμη και σήμερα το αναγνωστικό κοινό. Αν έχεις αγαπήσει πολύ το βιβλίο, τότε και εκείνο, θα σου έχει πει πολλά από τα μυστικά του. Ένα από αυτά, είναι πως όσα βιβλία και να διαβάσεις, όσο καλογραμμένα και αν είναι, δεν μπορούν να συγκριθούν με τα…παραμύθια. Μας κράτησαν συντροφιά μέσα από τους παπούδες μας και τις γιαγιάδες μας, μέσα από τους γονείς μας και όταν φτάσαμε μέχρι και τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, απορροφηθήκαμε διαβάζοντάς τα. Μεγαλώνοντας, τα «προδίδουμε» και αποκαλούμε κάποιον που λέει ψέματα, ως παραμυθά…Δύσκολα θα βρεις παράθυρο που κοιτά σε ξέφωτο και δεν έχει κουρτίνα. Το παραμύθι, είναι ένα παράθυρο. Για να μπορέσεις να το ανοίξεις, πρέπει να ανοίξεις και την κουρτίνα και εκείνο. Μετά, απολαμβάνεις τη θέα…
Ταξίδι στη θάλασσα…
Ο αφηγητής της ιστορίας του Μόμπι Ντικ, είναι ένας απλός ναύτης. Ο Ισμαήλ! Με πιο ψύχραιμη ματιά, (μιας και ο καπετάνιος είναι θυμωμένος με τη φάλαινα…) μας παίρνει μαζί του στο ταξίδι και μας δείχνει τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ένα πλήρωμα όταν διασχίζει ωκεανούς, μας κάνει να νιώσουμε τη βαθιά γοητεία του αγνώστου. Η ζωή μας η ίδια, είναι ένα ταξίδι το οποίο περιέχει όλα τα παραπάνω. Ξέρεις το πρωί που θα σηκωθείς τί σε περιμένει;; Μην πάει ο νους σου στο κακό, μπορεί να είναι κάποιο θαυμαστό απρόοπτο. Η θάλασσα, πέρα από τις νοσταλγίες και τη γαλήνη που μας φέρνει, πέρα από τη διάθεση για ταξίδι και για φυγή, αποτελεί πάντα το καλύτερο σύμβολο του απρόβλεπτου. Η θάλασσα μπορεί να είναι ήρεμη, όσο το θέλει…ο Ποσειδώνας. Μπορεί να είναι η τέλεια συντροφιά ενός ηλιοβασιλέματος και μιας χαμογελαστής μέρας και ξαφνικά, μπορεί να τη δεις θυμωμένη και τα κύματα να μοιάζουν με μικρά υδάτινα βουνά που αδιαφορούν για το τί θα βρουν μπροστά τους. Αυτή είναι η ζωή μας, ένα ταξίδι στη θάλασσα που από τη μία μπορείς να ψαρέψεις και να χαρείς τη νηνεμία της και από την άλλη, μπορείς να κινδυνεύσεις πολύ. Πρέπει να μάθουμε να μαντεύουμε τις θάλασσες και να γίνουμε καλοί καπετάνιοι. Όχι σαν τον Αχάμπ βέβαια…
Προφήτης ο Μέλβιλ;
Ψέματα είναι ότι έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας ως είδος; Οι αποδείξεις λένε το αντίθετο. Καθημερινά, ασχολούμαστε με τα προβλήματά μας και με τις ευκαιρίες μας. Γενικά, ασχολούμαστε με ανθρώπινα πράγματα. Στη φύση, δεν υπάρχει μόνο ο άνθρωπος…Για τη φύση, είμαστε απλά, ένα της κομμάτι. Κάτι που δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε στην ηρεμία, το βιώνουμε με το δύσκολο τρόπο…Δεν είναι πολύ μακρινές οι καταστροφές που έχετε δει να συμβαίνουν, είτε αυτές είναι πλημμύρες, είτε σεισμοί, είτε οι δυσάρεστες συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Η φύση, έχει αποφασίσει να λειτουργεί μέσα σε ισορροπίες. Τις δικές της ισορροπίες. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε. Οι δυνάμεις της είναι ανεξέλεγκτες. Ο Μόμπι Ντικ, μας το θυμίζει…Υπακούει σε άλλους κανόνες από τους δικούς μας, δεν είναι άνθρωπος. Μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε τους δικούς μας κανόνες; Μπορεί να γράφτηκε 162 χρόνια πριν το βιβλίο, όμως δε γίνεται να είναι πιο επίκαιρο.
Σκέψου με ποιόν ή με τί πας να τα βάλεις…
Ο Αχάμπ, θα μπορούσε να συμβολίσει αυτό το αλαζονικό είδος ανθρώπου. Μπορεί ο αφηγητής να μας χαρίζει την περιέργεια και την αδρεναλίνη του αγνώστου, όμως το ταξίδι, έγινε εν πολλοίς…για μια αστεία εκδίκηση. Δεν είναι μόνο κάτι που το έχουμε δει σε άλλους, είναι κάτι που το έχουμε κάνει όλοι. Κάποιες φορές, ο θυμός μας κερδίζει και μας κάνει εντολοδόχους του. Ο θυμός, δεν έχει λογική. Δρά, όπως κάποι είδος μηνύσεων. Κατά παντός υπευθύνου…Προϊόν του, είναι η εκδίκηση. Άλλοι το λένε «μία σου και μία μου». Φαντάζεστε για κάποια σας υπόθεση να γίνεται αυτό επ’ άπειρον; Θα ήταν τουλάχιστον αναπάντεχο. «Δεν είναι ο Μόμπι Ντικ που σε ψάχνει, αλλά εσύ ψάχνεις εκείνον». Λέει μια φωνή με όση δύναμη έχει, στον καπετάνιο.
Επίσης, οφείλουμε να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε. Ναί, έχουμε απεριόριστες δυνατότητες, αλλά, το ίδιο ισχύει και για τους άλλους…Μπροστά σε ένα λιοντάρι, όντας στη ζούγκλα και άοπλος, πίστεψέ με, δεν έχεις «απεριόριστες δυνατότητες». Δυνατός και θαρραλέος, είσαι μόνο όταν γνωρίζεις τις συνέπειες. Μην εμπιστεύεσαι το θυμό! Είναι κακός έμπορος! Ανταλλάσσει εκτόνωση με λογική…
Φωτό από: www.todayifoundout.com
