Ο γνωστός Ρώσος άνθρωπος των γραμμάτων, έχει μια ιδιαίτερη άποψη σε ό,τι αφορά τον διαχωρισμό των αισιόδοξων από τους απαισιόδοξους. Συνήθως λέμε αισιόδοξο κάποιον που βλέπει “μισογεμάτο” το ποτήρι και απαισιόδοξο, εκείνον που το βλέπει “μισοάδειο”. Τα πράγματα έχουν όμως πολύ μεγαλύτερο βάθος. Πώς θα αποδεικνύαμε στον Κασάγιεφ ότι είμαστε αισιόδοξοι;
Έχουμε τη ζωή σαν σκοπό.
Είναι πασίγνωστο το απόφθεγμα του Όσκαρ Ουάϊλντ, “η τέχνη για την τέχνη”. Η συμμετρική και λογική σκέψη πολλές φορές, οδηγεί σε λάθη! Παράδοξο; Καθόλου. Η ανάγκη μας για ασφάλεια, μάς οδηγεί πολλές φορές σε πλάνες. Θέλουμε πλήρη βεβαιότητα. Αργά ή γρήγορα, καταλαβαίνουμε πως η πλήρης βεβαιότητα απουσιάζει από αυτόν τον πλανήτη και έτσι αρχίζουμε τις σκέψεις!
Θέτουμε στόχους και προχωρούμε σε σχεδιασμούς. Κάνουμε πλάνα και ασχολούμαστε με τη χάραξη στρατηγικής. Νομίζουμε – λανθασμένα – ότι αρκεί να έχουμε στόχο, σχέδιο και οργάνωση για να τα καταφέρουμε. Το ότι έχουμε σχέδιο δε συνεπάγεται ότι η μια επιτυχία θα διαδέχεται την άλλη. Τελικά, ταυτίζουμε το ”νόημα της ζωής” με τον σχεδιασμό και την επιτυχία. Αν ο σκοπός μας δεν επιτυγχάνεται, τότε η ζωή δεν έχει νόημα.
Θα περίμενε κανείς ότι μια τέτοια αξιολόγηση θα βοηθούσε το πείσμα μας. Καταφέρνει το ακριβώς αντίθετο. Αν δεν βλέπουμε τη ζωή σαν παιχνίδι και σαν απόλαυση, μάταια περιμένουμε επιτυχίες, στόχους που υλοποιήθηκαν και μεγάλες δόξες… Οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι, πέραν από τη σκληρή δουλειά, παρουσίαζουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αγαπούν πολύ την ίδια τη ζωή. Τους αρέσει μια δραστηριότητα, με “παιδική” αρέσκεια. Ζουν την ζωή την ίδια. Άρα καλό είναι να έχουμε τη ζωή ως σκοπό! Η ζωή για τη ζωή!
Γίνε ένας χαρούμενος επιβάτης της ζωής.
Τα πολλά ”γιατί” και οι πολλές ερωτήσεις, μας φέρνουν απαισιοδοξία. Μοιάζει με απόλυτη διαπίστωση. Είναι; Όχι και τόσο αν σκεφτούμε οτι τα περισσότερα πράγματα που συμβαίνουν, δεν έχουν εξήγηση ή έχουν πολλές εξηγήσεις. Αρνούμαστε να δεχτούμε οτι δεν υπάρχει κάποια εξήγηση που είναι ίδια για όλους, σα νόμος! Αντί να χαρούμε που δεν υπάρχει μια βαρετή εξήγηση που θα οδηγούσε τη ζωή στη μονοχρωμία, ανησυχούμε και από πάνω.
Ο αισιόδοξος άνθρωπος, δεν αρκείται στο να δίνει εξηγήσεις στα πάντα. Αν κάτι τού χαρίζει απόλαυση και τον δένει περισσότερο με τη ζωή, τότε αυτό αρκεί για να τον ικανοποιήσει. Αν κάτι επηρεάσει την ψυχή του, αρνητικά ή θετικά, λίγο θα το ψάξει. Δε χρειάζεται να έχουν όλα νόημα. Δηλαδή, θα ρωτάμε μέσα μας γιατί κάποια λουλούδια είναι πιο όμορφα από τα άλλα; Αυτή η διαδικασία συνεχών ερωτήσεων, δε λέγεται “περιέργεια”. Λέγεται ανασφάλεια και μανία να δώσουμε αιτίες ύπαρξης σε κάθε πράγμα. Η ζωή είναι από μόνη της τόσο πλήρης και έτσι μπορούμε να αφεθούμε σε αυτήν, να αξιολογήσουμε την τύχη που μας έφερε μέσα σε αυτήν και όχι να κρατάμε ένα μπλοκάκι υπολογισμών. Χάνουμε το δάσος για να βλέπουμε το δέντρο!
Γύρω μας όλα έχουν ομορφιά!
Αν πάψουμε να βλέπουμε τη ζωή σαν ένα όχημα στο οποίο είμαστε οδηγοί, τότε πολλά “υπαρξιακά” και πολλά μας άγχη θα απομακρυνθούν. Θα απομακρυνθεί σίγουρα εκείνο το άγχος που μας οδηγεί στην ανάγκη να ορίζουμε και να υπολογίζουμε τα πάντα στον αστερισμό ενός “νοήματος”. Η ζωή οδηγεί από μόνη της το όχημά της. Αυτό που αναζητεί, είναι χαρούμενους επιβάτες.
Φωτό από: Алтапресс
