Τα λόγια για τον Άγιο Αυγουστίνο, περιττεύουν. Για τον δυτικό κόσμο είναι ένας άνθρωπος όχι μόνο με αξία από την άποψη τη χριστιανική και θρησκευτική, αλλά και από την άποψη του πνεύματος. Είναι πολύ σημαντικό το να νιώθουμε ότι ελέγχουμε τα πράγματα γύρω μας. Δυστυχώς, πολλές είναι οι φορές που ξεχνάμε πως δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα. Άλλες φορές καταφεύγουμε σε άλλο άκρο και πιστεύουμε οτι δεν ελέγχουμε τίποτε. Αλήθεια, πού τελειώνει η προσευχή και πού ο αγώνας;
Τα πάντα είναι αβέβαια γι’ αυτό και προσευχόμαστε…
Κάθε μέρα, προγραμματίζουμε. Προγραμματίζουμε όχι μόνο την τρέχουσα μέρα αλλά και την επόμενη. Ακόμη και τους επόμενους μήνες μας. Τι ξεχνάμε; Πως –καλώς ή κακώς- δεν ελέγχουμε ουσιαστικά, ούτε μια μέρα μας. Αυτό δεν έχει κάποια μεταφυσική εξήγηση. Οι παράγοντες που μας επηρεάζουν, είναι πολλοί περισσότεροι και πολύ ισχυρότεροι από μας. Από την άλλη; Τι θα κάνουμε που είναι η ζωή αβέβαιη; Θα κάτσουμε να τα «βάψουμε μαύρα»; Ποτέ.
Συνεχίζουμε να θέτουμε στόχους κάθε μέρα, κανονικά. Στο βάθος όμως, γνωρίζουμε πως κυριαρχούν τα απρόοπτα. Πώς αντιμετωπίζουμε τα απρόοπτα; Όταν έρθουν, πάντα κάτι κάνουμε. Πριν έρθουν, βέβαια, προσευχόμαστε να μας ξεχάσουν για λίγο…να μας αφήσουν στην ηρεμία μας. Η προσευχή έχει αποδειχτεί πως βοηθά εκείνον που προσεύχεται και μάλιστα πολύ. Όλοι έχουμε κάτι στο οποίο προσευχόμαστε, ανεξάρτητα από το πώς το ονομάζουμε. Έχουμε ανάγκη την ύπαρξη κάποιου «αυτιού» που ακούει τις εσωτερικές μας φωνές. Όταν γνωρίζουμε πως όλα είναι αβέβαια, μπορούμε να μειώσουμε το άγχος της αβεβαιότητας προσευχόμενοι. Αρκεί να ξέρουμε πως και η προσευχή, έχει τα όριά της…
Προσευχόμαστε με… δική μας ευθύνη!
Είναι τα πράγματα αβέβαια. Τότε; Πού υπάρχει ευθύνη; Παντού. Η έκβαση των πραγμάτων-καταστάσεων στη ζωή μας είναι αβέβαιη. Κάθε μέρα έχει διαφορετικές έγνοιες. Ένα από τα πράγματα που ευχόμαστε (και προσευχόμαστε γι’ αυτά) είναι να έχουμε υγεία. Κάθε μορφής υγεία ώστε να είμαστε γεροί και δυνατοί για να αντιμετωπίζουμε προκλήσεις και προβλήματα.
Πιο συγκεκριμένα, μας ενδιαφέρουν κυρίως τα εμπόδια-προβλήματα. Αυτά μας φέρνου άγχος, κούραση, στεναχώρια και δυσθυμία. Τα προβλήματα χρειάζονται αγώνα για να τα λύσουμε. Θυσίες και κουράγιο. Η προσευχή λοιπόν, όταν τελειώσει, αρχίζουν οι πράξεις. Προσευχή που απευθύνεται στον… ουρανό και δεν επιστρέφει στη γη…είναι ευχή και όχι έκκληση για ενδυνάμωση πίστης. Χρειαζόμαστε δύναμη από την προσευχή για να μπορούμε να κάνουμε αγώνα. Καμιά προσευχή δε θα φταίει αν αποτύχουμε. Τίποτε δεν έρχεται ουρανοκατέβατο. Κάπου εδώ, συναντά η προσευχή τη ζωή. Κάπως έτσι, το αόρατο συμφιλιώνεται με το ορατό.
Ο Άγιος Αυγουστίνος, δεν μας λέει κάτι διαφορετικό από το πασίγνωστο και πάνσοφο «συν Αθηνά και χείρα κίνει», τίποτε διαφορετικό από αυτό που έλεγε ο Σοφοκλής «να κανονίζεις τη ζωή σου λες και θα ζήσεις για πάντα». Γνωρίζουμε ότι η ζωή έχει δυσκολίες και προβλήματα. Γνωρίζουμε πως όση προσπάθεια και αν κάνουμε, το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται μόνο από μας. Προσευχόμαστε όμως και προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να κάνουμε όσα εξαρτώνται από μας. Η προσευχή η ενεργητική είναι αυτή που βοηθά τη ζωή μας ειδικά τις κρίσιμες στιγμές. Και όταν λέμε ενεργητική, εννοούμε πάντα την προσευχή που λέγεται με λέξεις και γίνεται…με πράξεις.
Φωτό από: musasdigitales.com
