Ο Καναδός συγγραφέας, μας φέρνει στο πιάτο όχι απλώς μια σκέψη που μας απασχολεί, αλλά τη βάση μιας ολόκληρης νοοτροπίας. «Κλειδί της επιτυχίας»: Μια φράση που είναι ισάξια σε μυστήριο με αυτήν που λεγεται «Νόημα της Ζωής». Ας μη χαλάμε φαιά ουσία σε αυτά. Κάθε πόρτα έχει το δικό της κλειδί…Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες νοοτροπίες. Αυτές οι νοοτροπίες, κρέμονται πάνω σε ισχυρά ρήματα. Εδώ, θα πούμε για το «θέλω» και το «φοβάμαι». Ποιό άρμα οδηγεί τη στάση ζωής μας; Ποιό ρήμα λέμε οτι ασπαζόμαστε και ποιό τελικά ακολουθούμε;
Η οπτική μας και πού πρέπει να εστιάσουμε.
Ελπίζω να μην πήγες στο ίδιο αυστηρό σχολείο με μένα. Στο δικό μου σχολείο υπήρχαν καθηγητές που είχαν τη συνήθεια να χρησιμοποιούν σαν μέθοδο διόρθωσης την αρνητική βαθμολογία. Με άλλα λόγια, αν έγραφες κάτι λάθος σε ένα διαγώνισμα, έχανες εις διπλούν. Έτσι, το σκεπτικό «ας το γράψω στην τύχη», έπρεπε να το βγάλεις από το μυαλό σου. Στην εκπαίδευση, κάνει καλό σε κάποια πράγματα, σε προετοιμάζει ώστε να γίνεις ακριβής. Σα νοοτροπία όμως στη ζωή, είναι αρκετά φοβική και αποθαρρυντική. Σε μεγάλο βαθμό, η ίδια μέθοδος ισχύει με τους στόχους που βάζουμε. Ξεκινάμε με το ερώτημα: «τι θα γίνει αν δεν πετύχω το στόχο μου;». Οφείλουμε να επικεντρωθούμε σε αυτά που επιθυμούμε λοιπόν. Πώς γίνεται αυτό το «focus»; Πρώτον, στηριζόμενοι στις ικανότητές μας. Δεύτερον, σκεπτόμαστε αντίστοιχες εμπειρίες του παρελθόντος όπου τα καταφέραμε καλά. Τρίτον, κρατάμε θετική εικόνα για το πώς θα είναι το τέλος. Οπότε, η σωστή επικέντρωση, βρίσκεται στο «τι θα γίνει αν πετύχω το στόχο μου;». Χωρίς κανένα «δεν».
Το «θέλω» στο χρώμα του πάθους.
Ο φόβος της αποτυχίας, είναι ο πρώτος πυλώνας αυτής της νοοτροπίας που οδηγεί τελικά στην αναβλητικότητα, στην αίσθηση μη ικανοποίησης, στην αναποφασιστικότητα και στα συνεχή νεύρα. Ο άλλος πυλώνας, είναι πιο περίπλοκος. Γιατί θέλεις να πετύχεις κάτι; Το θέλεις για να το κάνεις επίδειξη; Το θέλεις επειδή έχει κύρος; Το κάνεις από άλλου είδους πίεση; Με άλλα λόγια, μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό; Αν σκέφτεσαι την απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις εκτός της τελευταίας, τότε καλύτερα να φοβάσαι τη δράση από το να κάνεις πράγματα με βάση τις σκέψεις άλλων. Ο άνθρωπος που βαθμολογεί με τον αντίστροφο τρόπο από εκείνον που έχει αρνητική βαθμολογία, κάνει κάτι πολύ δυνατό και πολύ παιδικό και γι’ αυτό συνήθως τα καταφέρνει και δικαιώνει τον Tracy. Ξεκινάει με την σκέψη :«Δεν μπορώ παρά να προσπαθήσω να το αποκτήσω αυτό, είναι σαν το νερό για μένα.». Κι όμως, αυτήν τη νοοτροπία, σε ένα παιδί, τη λένε πολλές φορές «κακομαθημένο τρόπο συμπεριφοράς». Μακάρι ο «κακομαθημένος» να είχε τέτοιες αρετές. Ξέρει τι θέλει και κυρίως, ξέρει γιατί το θέλει. Δεν ψάχνει για υποκατάστατα, ο άνθρωπος που επικεντρώνεται σε αυτό που θέλει. Αν δεν είναι αυτό που θέλει, τότε δε συμβιβάζεται με κάτι παρόμοιο, ισάξιο, λιγότερο ή περισσότερο.
Ο φόβος να είναι κατώτερος της επιθυμίας.
Η διαφορά της νοοτροπίας του φόβου μήπως πάει στράφι ο κόπος που έχεις κάνει για κάτι, με τη νοοτροπία της ισχυρής θέλησης, στηρίζεται εν πολλοίς στην υπομονή. Πόσα πράγματα είσαι έτοιμος να αντέξεις για να πετύχεις αυτό που θέλεις; Εκείνος που φοβάται, θα πει τίποτε. Στην καλύτερη, θα βγάλει…κομπιουτεράκι για να μετρήσει. Ο άνθρωπος της θέλησης…δεν ξέρει να μετράει, δεν μπορεί να μετρήσει κάτι που το βλέπει παντού. Μπορεί να αντέξει αρκετά για να δει να γίνεται πράξη αυτό που ζητάει…Γίνε σαν τον δεύτερο λοιπόν!