Κορυφαίος δημιουργός παραμυθιών, ο Ρόαλντ Νταλ, θέλοντας και μη, μας έχει κρατήσει συντροφιά, ιδίως σε εκείνους που περνάγαμε τα παιδοεφηβικά μας χρόνια τη δεκαετία του 1990.Φαντάζομαι πολλοί είναι αυτοί που το έχουν διαβάσει, ακόμη περισσότεροι αυτοί που έχουν δει την ταινία. Εκείνο που γνωρίζω και δεν το φαντάζομαι, είναι ότι όσοι έχουν διαβάσει τη Ματίλντα, δεν το έχουν κάνει μία φορά…Πνευματική ανωριμότητα να ξαναδιαβάζεις βιβλίο; Δεν θα το έλεγα…Μάλλον επανάληψη στη μαγεία θα το αποκαλούσα!
Ο τρόπος που κάνει τα παιδιά να αγαπάνε τα βιβλία.
Ο Ρόαλντ Νταλ, βρήκε το «κουμπί» των παιδιών, όχι για να τα φέρει «πονηρά» κοντά στα βιβλία, αλλά για να τους αποδείξει ότι το βιβλίο έχει αξία. Πώς το κατάφερε αυτό;; Δημιουργώντας ένα διαφορετικό παιδί. Η διαφορά της, ήταν η αγάπη για το βιβλίο! Κάθε «μαγική» της δύναμη, ερχόταν από το βιβλίο! Πέραν της τηλεκίνησης και της τηλεπάθειας που έχει η μικρή Ματίλντα, όλες οι υπόλοιπες καταστάσεις που περιγράφονται στο βιβλίο, είναι προσιτές για το παιδί! Τι κι αν δε γεννήθηκες σε οικογένεια που αγαπά το βιβλίο, τί και αν αντιμετώπισες κακό σχολικό περιβάλλον, η σχέση σου με το βιβλίο και τη μάθηση, είναι δική σου υπόθεση…Όλα τα παιδιά, κοιτούν με ανοιχτό το στόμα τη Ματίλντα, που γνωρίζει πράγματα, παραπάνω από την ηλικία της.
Μηνύματα με πολλούς αποδέκτες…
Οι γονείς της Ματίλντα και ο αδερφός της, είναι οι πλέον ακατάλληλοι γονείς για να μεγαλώσουν ένα παιδί σαν την Ματίλντα. Ο Νταλ, αλλάζει με ιδιοφυία τους ρόλους! Αντί να παρακαλάει το παιδί να δει τηλεόραση καθισμένο στον καναπέ, ζητάει να διαβάσει ήρεμη το βιβλίο του. Οι γονείς της, αντιδρούν λες και έχει αποκτήσει μια κακή συνήθεια! Θεωρούν τη Ματίλντα, προβληματική. Μέσα από την περιγραφή των χαρακτήρων των γονέων της, μπορεί κάποιος γονέας που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, να σκεφτεί το τί δεν πρέπει να κάνει, σε ένα παιδί που εκδηλώνει ασυνήθιστες απορίες αλλά και εξελίξιμες κλίσεις. Οι πρώτοι δάσκαλοι του παιδιού, είναι οι γονείς και οφείλουν να διδάσκουν στο παιδί τη μάθηση ως χαρά και ως δημιουργία. Το άλλο άκρο στο υπέροχο αυτό βιβλίο, είναι το σχολείο στο οποίο πηγαίνει η Ματίλντα. Η διευθύντρια Τράνσμπουλ, είναι μια υπερβολή κακής παιδαγωγού, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Γι’ αυτήν το σχολείο σημαίνει πειθαρχία και φόβος για τα παιδιά…Η Ματίλντα, τα καταφέρνει αλλά το μήνυμα, είναι ξεκάθαρο! Με τέτοιον τρόπο μάθησης, το παιδί αποθαρρύνεται από το διάβασμα γιατί το ταυτίζει με…την Κυρία Τράνσμπουλ!
Γνώση, χαρά και ήθος, πάνε μαζί!
Όταν η Ματίλντα αρχίζει και νιώθει πιο ελεύθερα στο σχολείο, (μιας και στο σπίτι δεν μπορεί να νιώσει) αφήνει και τα υπόλοιπα παιδιά να γίνουν μάρτυρες των τηλεκινητικών και τηλεπαθητικών της ικανοτήτων. Τις χρησιμοποιεί μόνο για να αμυνθεί και μόνο για να κάνει συλλογικό καλό. Μας θυμίζει κάτι αυτό;; Ο Πλάτωνας έλεγε πως οιαδήποτε επιστήμη και γνώση αντιβαίνει προς τη δικαιοσύνη, δεν είναι επιστήμη…Αγάπη, πλατωνική για τη μάθηση. Η μάθηση, οφείλει να υπηρετεί το «καλό». Ευτυχώς, η Ματίλντα βρήκε στη δασκάλα της, τον άνθρωπο που μπορεί να χαρεί με τη διαφορετικότητά της και να την κάνει να νιώσει ότι δεν είναι μόνη. Η αγάπη προς τη μάθηση, είναι αγάπη για τους ανθρώπους!
Η συμπαθέστατη ηρωίδα, δεν περηφανεύεται και δεν κομπάζει για τις ικανότητές της και για τις γνώσεις της. Ο λόγος ύπαρξής τους, είναι πρακτικός και ψυχαγωγικός και όχι για λόγους αυταρέσκειας. Στο τέλος, η Ματίλντα παρακαλάει να την υιοθετήσει η δασκάλα της η οποία διδάχθηκε από το θαυματουργό κορίτσι να παλέψει με τους φόβους της…Μόνο ο αυθορμητισμός ενός παιδιού μπορεί να νικήσει τον φόβο. Η υιοθέτηση της Ματίλντα από τη δασκάλα της, με τη συγκατάθεση των γονιών της, μπορεί να είναι υπερβολική αλλά ο Νταλ πετυχαίνει να αναδείξει το μήνυμα που θέλει: Η γνώση δεν παρέχει μόνο δύναμη και χαρά αλλά και επιλογές.
Φωτό από: rapgenius.com
