«Το μόνο πραγματικό εμπόδιο είναι ο φόβος της αποτυχίας. Όπως και στη μαγειρική, έτσι και στη ζωή πρέπει να έχεις μια αντιμετώπιση του τύπου «Ε, και τί έγινε;!».
Julia Child
Η Julia Child ήταν Αμερικανίδα σύμβουλος μαγειρικής. Είναι πολύ σπουδαίο γεγονός το να μπορεί κάποιος να μπορεί να φιλοσοφεί τη ζωή του χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την εργασία του. Αυτό σημαίνει, πως το επάγγελμά του δεν του καλύπτει μόνο τις βιοποριστικές του ανάγκες, αλλά του παρέχει τα εφόδια για να βελτιώνεται και σαν άνθρωπος. Μέσα από τη μαγειρική λοιπόν, η Julia Child μας θέτει ένα ζήτημα που μας απασχολεί σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα θέματα, το φόβο για την αποτυχία.
Η διάθεσή μας και ό,τι αφορά την ψυχοσύνθεσή μας καθορίζεται από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας. Με άλλα λόγια, η στάση που έχουμε υιοθετήσει για τη ζωή μας είναι εκείνη που στέκεται ως αποφασιστικός δημιουργός της ψυχολογικής μας διάθεσης. Ο φόβος της αποτυχίας, θα μπορούσε να λέγεται απλά…φόβος. Τι και αν οι φόβοι μας διαχωρίζονται ανάλογα αυτό που φοβόμαστε, η ουσία των φόβων είναι για όλα κοινή. Ο φόβος καταλήγει στο να μας κάνει να αδρανούμε και να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε απέναντι στο εκάστοτε ζήτημα.
«Επίκειται αποτυχία». Αυτό φωνάζει στο τέλος ο κάθε φόβος. Πώς γίνεται κάτι τόσο αρνητικό να υπάρχει μέσα μας εκ φύσεως; Υπάρχει για να μας φθείρει; Εμείς, ως προσωπικότητες και χαρακτήρες, κάνουμε λάθη και πρέπει να κάνουμε λάθη. Η φύση μας όμως δεν έχει κάνει λάθος. Τα πάντα μέσα μας έχουν ένα ρόλο. Έτσι λοιπόν και ο φόβος ξεκινά προκειμένου να μας διασώσει από πιθανή μας έκθεση σε κινδύνους και να διατηρήσει την ακεραιότητά μας. Στις σωστές του «δόσεις», ο φόβος ενεργοποιεί τις άμυνές μας.
Οι αρνητικές επιπτώσεις των φόβων, έρχονται όταν ξεπερνάμε το «όριο χρήσης» τους. Όταν ο φόβος γίνεται στάση ζωής, τότε προετοιμάζουμε το έδαφος για κάθε αποτυχία. Οι άμυνες αυτές αναχαιτίζουν οποιαδήποτε θέληση για προσπάθεια και τόλμη και έτσι μοιάζουμε πιο πολύ με «σκηνικά» στη ζωή μας, παρά με «πρωταγωνιστές».
Αυτό που βλάπτει περισσότερο η κατάχρηση των φόβων δεν είναι τόσο ο περιορισμός της τόλμης, όσο η ελαχιστοποίηση των δοκιμών και των πειραμάτων. Η φοβική στάση δε μας αφήνει καν να αποτύχουμε, από τη στιγμή που μας στερεί την ευκαιρία να «δηλώσουμε συμμετοχή στον αγώνα». Η μη προσπάθεια, είναι η καλύτερη λύση, καθώς έτσι δε θα αποτύχουμε. Αμέσως, ο στόχος μας αλλάζει και δεν είναι πλέον να ζήσουμε, αλλά να μην ενοχληθούμε από πιθανή ήττα. Με το να μην μπαίνεις στον εκάστοτε αγώνα, γλιτώνεις τις πιθανές ήττες, όμως χάνεις τις πιθανές νίκες και τη χαρά του παιχνιδιού.
Το ένστικτο του φόβου και της απώλειας είναι πολύ έντονο, ακριβώς επειδή είναι επιφανειακό και σε περίπτωση που μπορούμε να το ανακρίνουμε, είναι σίγουρο ότι δε θα μπορούσε να μας απαντήσει. «Ακόμη και η ήττα και η αποτυχία, γιατί να είναι αρνητική αν από αυτήν διδάσκομαι;». Να μια καλή ερώτηση που δε θα μπορούσε ο άμετρος φόβος να απαντήσει. «Γιατί να προσέχω τόσο πολύ την έκθεσή μου σε κινδύνους και να μην επιδιώκω και την έκθεσή μου σε ευκαιρίες;». Άλλο ένα ερώτημα στο οποίο ο φόβος δεν έχει ικανοποιητική απάντηση.
Η αποτυχία είναι μέσα στο πρόγραμμα ανεξάρτητα από το αν μας κυριεύει ο φόβος ή όχι. Το να χάνουμε και να αποτυγχάνουμε, όχι μόνο δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά είναι και φυσιολογικό. Ο φόβος της αποτυχίας, μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία και δεν υπάρχει κάποια μεταφυσική ερμηνεία που ό,τι φοβόμαστε συνήθως παίρνει σάρκα και οστά στο τέλος.
Όταν χτίζουμε τον εαυτό μας για το «για να μην» και όχι για το «για να», τότε παντού βλεπουμε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε. Οφείλουμε να κρατάμε το φόβο μέσα στα όριά του και αυτά είναι τα όρια του «συμβούλου».Δεν μπορεί να χρήζουμε το φόβο ως «προϊστάμενο». Η συνεχής διάθεση για προσπάθεια και το να ακολουθούμε τις προκλήσεις, είναι το πιο αποδοτικό και το πιο πρακτικό αντίδοτο κατά του φόβου και να μην ξεχνάμε ότι η καθοριστικές μας μάχες υπακούουν σε εκείνον που τολμά να νικά.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
