Τι μας κάνει καλό άνθρωπο με ανάλαφρη ψυχή;
Κεφάλαιο και ξεχωριστή κατηγορία για τα γράμματα της ανθρωπότητας, ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Οποιοδήποτε απόσπασμα από το λαμπρό του έργο, πάντα είναι ένας θησαυρός για το πνεύμα. Η συγκεκριμένη φράση, έχει πιο πολύ ηθικό περιεχόμενο και απαντά στο ερώτημα «τι με κάνει καλό άνθρωπο;».
Αγάπη προς όλους, γίνεται;
Κάθε ένας από μας, θεωρεί την αγάπη ως κάτι διαφορετικό. Όσο πλήρες συναίσθημα και αν είναι, η αγάπη έχει διαφορετική ερμηνεία για τον κάθε άνθρωπο. Για να είμαστε ειλικρινείς, αν θεωρούμε την αγάπη ως μια έντονη ψυχική κατάσταση τότε σίγουρα, δεν μπορούμε να πιστέψουμε οτι μπορούμε να τους αγαπούμε όλους. Πέραν των λίγων ανθρώπων που αγαπάμε πολύ, δύσκολο είναι να αγαπήσουμε τους πάντες, εκτός και αν…
Αν η αγάπη έχει τη σημασία της αποδοχής και της κατανόησης, τότε πράγματι, μπορούμε να αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους. Αν η αγάπη έχει τη σημασία της συγχώρεσης όλων των ελαττωμάτων των ανθρώπων μέσα από την κατανόηση της δικής μας ατέλειας, τότε μπορούμε. Η αυτογνωσία έχει τη μορφή αγάπης. Ξέρουμε πως ο κάθε άνθρωπος «ξεσπάει» διαφορετικά στα όσα έχει ζήσει. Δεν είναι μορφή αγάπης να δεχόμαστε χωρίς κακία τους ανθρώπους ως ατελείς; Βεβαίως και είναι.
Εμπιστοσύνη για λίγους και εκλεκτούς.
Εκλεκτοί είμαστε όλοι. Kάθε ένας από μας θεωρεί ως εκλεκτό κάποιον που κάποιος άλλος δεν τον θεωρεί. Με αυτόν τον μαγικό τρόπο…όλοι είμαστε εκλεκτοί! Να αγαπούμε τους πάντες με τη μορφή της κατανόησης και της αποδοχής, μπορούμε. Να τους εμπιστευόμαστε; Όχι. Άλλο το να είμαστε καλοπροαίρετοι και άλλο να είμαστε αφελείς. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για το μέτρο της δικής μας εμπιστοσύνης.
Για να νιώσουμε εμπιστοσύνη και ασφάλεια, χρειαζόμαστε μια συναισθηματική υπευθυνότητα. Να γνωρίζουμε οτι ο άνθρωπος που εμπιστευόμαστε, έχει μόνιμα τη διάθεση να μας κάνει καλό. Το ίδιο συμβαίνει και από τη δική μας πλευρά. Παρέχουμε εμπιστοσύνη μόνο σε εκείνους που την αξίζουν. Όλοι μας είμαστε ατελείς, όμως δεν μπορούμε όσους αγαπάμε με τη μορφή της κατανόησης και της αποδοχής, να τους εμπιστευόμαστε. Τα μυστικά μας, τις ανασφάλειές μας και τις πληγές μας, δεν μπορούμε να τις εκθέτουμε παντού, παρά μόνο σε λίγους.
Καλύτερα να σε βλάπτουν, παρά να βλάπτεις.
Την παραπάνω φράση, την είπε ο Σωκράτης και ο Σαίξπηρ την έχει περιλάβει στην ρύση του. Γιατί δεν είναι παράλογο να προτιμούμε να μας βλάπτουν από το να βλάπτουμε; Είναι αποδεδειγμένο πως όταν βλάπτουμε, πρώτα βλάπτουμε τον εαυτό μας. Υπάρχουν συναισθήματα που είναι ασήκωτα, πολύ βαριά για την ψυχή μας. Οργή, θυμός, εκδικητικότητα, λειτουργούν σαν «ψυχολογικές τοξίνες» μέσα μας. Μας μαραίνουν και μας μαραζώνουν. Όταν λέμε πως πρέπει να αγαπάμε μέσα από αποδοχή και κατανόηση, εννοούμε κάτι. Τι;
Η συγχώρεση είναι η επιτομή της ελάφρυνσής μας. Η ψυχή μας δεν είναι φταιγμένη για να κουβαλά τοξικά βάρη όπως «κακία», μίσος και οργή. Ακόμη και λογικά να το σκεφτούμε, όταν κάνουμε κακό σε κάποιον για να του το ανταποδώσουμε, το μόνο που κάνουμε είναι να του αποδεικνύουμε το παρακάτω: «Μπορώ και εγώ να κάνω κακό!». Δεν είναι και σπουδαία διαπίστωση. Όλοι μπορούμε να κάνουμε κακό. Καλό όμως; Τι είναι πιο δύσκολο; Να καταστρέφουμε ή να δημιουργούμε; Μάλλον το δεύτερο. Κάπως έτσι, μέσα από αγάπη, εμπιστοσύνη και συγχώρεση, γαληνεύουμε…
Φωτό από: The Engineer Bro
