Έτσι ξαφνικά. Εκεί που δεν το περιμένω… Μπαμ! Μια ακόμα πιστολιά αισιοδοξίας και ισχυρής πίστης για το καλό, για το καλύτερο σκάει… Σκάει και γεμίζει με πολύχρωμη χαρά την καρδιά μου, το δωμάτιο, το σπίτι, το δρόμο, τον ουρανό, όπου κι αν εκτοξεύεται! Ακριβώς όπως εκείνο το «πιστόλι» που εκτοξεύει με κρότο πολύχρωμα κονφετί στη γιορτή και όλοι το παρατηρούν και το χαίρονται. Είσαι ένα πιστόλι που με σημαδεύει, για να μου φυτέψει… ελπίδα μέσα στην καρδιά!
Έτσι ένιωσα τις προάλλες, όταν τελείως απροσδόκητα ένας φίλος και συνεργάτης μου, νέος, ταλαντούχος και αρκετά απογοητευμένος στην προτελευταία μας συνάντηση, μου είπε: «Το νιώθω…. Αυτή η χρονιά θα μου φέρει πολλά καλά!».
Έτσι ένιωσα τις προάλλες, όταν τελείως απροσδόκητα η αγαπημένη μου θεία, ετών ογδόντα και κάτι, μου είπε: «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από την αισιοδοξία. Για όλα υπάρχει ένας τσαρές, μία λύση, για όλα εκτός από το μοιραίο. Αρκεί να το πιστεύουμε και να προσπαθούμε για αυτό.»
«Τι ωραία, τι ωραία» σκέφτηκα και συνδύασα αυτές τις δύο τυχαίες δηλώσεις, για να επιβεβαιώσω μέσα μου ότι το κίνημα της αισιοδοξίας όλο και μεγαλώνει, όλο και δυναμώνει, όλο και εξαπλώνεται και αγγίζει ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και καταβολών με διαφορετικές ανάγκες, εμπειρίες, προτεραιότητες, διαδρομές. Όχι τυχαία. Αλλά συνειδητά. Γιατί όλοι μας το έχουμε ανάγκη, τώρα πιο πολύ από ποτέ ίσως, και όλοι και περισσότεροι το κάνουμε πράξη με πράξεις και λόγια, με σκέψεις και ιδέες.
Σε αυτή την όμορφη περιπλάνηση, όχι στα μονοπάτια γιατί είναι μοναχικά, αλλά στις λεωφόρους της αισιοδοξίας ακολουθούν, συμπορεύονται, προπορεύονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Και πραγματικά πιστεύω ότι όλοι εμείς που μοιραζόμαστε, ανταλλάσσουμε και διαδίδουμε τακτικά μέσα από αυτό το κανάλι σκέψεις, γνώσεις, προθέσεις και υποσχέσεις για το καλύτερο και το ευτυχές βάζουμε το δικό μας λιθαράκι σε κάτι πολύ μεγάλο, σε κάτι πολύ σπουδαίο, σε κάτι πολύ σημαντικό… Να νιώθουμε καλά, να είμαστε καλά και να κάνουμε αν μπορούμε και άλλους ανθρώπους να νιώθουν έτσι. Τουλάχιστον να τους το προτείνουμε με παραδείγματα και επιχείρηματα και από εκεί και πέρα… η απόφαση δική τους!
Στην καθημερινή μάχη για την επικράτηση της αισιοδοξίας, για τη συνειδητή επιλογή του χρωματιστού σε σχέση με το γκρίζο, υπάρχουν στρατηγοί και στρατιώτες, αυτοί που είναι στην πρώτη σειρά και αυτοί που συστρατεύονται. Ευτυχώς ξέρω πια αρκετούς ανθρώπους που είναι και στις δύο θέσεις μάχης. Πρόσφατα, μία αγαπημένη και αποδεδειγμένα ικανή στρατηγός της αισιοδοξίας μου είπε, χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης και δεύτερης σκέψης: «Δεν μπορώ ρε παιδί μου, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς… Εγώ έτσι είμαι. Βλέπω τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά. Αλλιώς δεν υπάρχω!».
«Διατάξτε! Δώστε το πρόσταγμα» σκέφτηκα «κι εγώ σαν καλός στρατιώτης που είμαι, ακολουθώ!».
Όλοι μαζί μπορούμε να συνεχίσουμε σε αυτόν τον δρόμο, να υπηρετήσουμε αυτόν τον ιερό σκοπό. Να γίνουμε μιμητές, εκφραστές, πρωτοπόροι, αγγελιοφόροι του χαρμόσυνου μηνύματος της αισιοδοξίας, της ελπίδας, της πίστης για το καλό για τον εαυτό μας και για τους άλλους, τους δικούς μας και τους «ξένους» ανθρώπους…
Είμαστε ακόμα στην αρχή. Τα καλύτερα έρχονται!
Φωτό από: Χάρης Τσιρόγλου
