Το μόνο εύκολο είναι να σκεφτόμαστε αρνητικά. Να κριτικάρουμε, να βλέπουμε τα πράγματα από την κακή τους πλευρά. Το δύσκολο, νομίζω, είναι να προσπαθείς να λες τα καλά, να βρίσκεις και να προβάλλεις τα θετικά όπου τα βλέπεις. Ειδικά σε περιπτώσεις πολύ δύσκολες έχει μεγάλη σημασία να στεκόμαστε πάνω από τις περιστάσεις και να επιβραβεύουμε τις προσπάθειες σε ό,τι καλό γίνεται.
Θέλω να αναφερθώ στον τρόπο που τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης, η τοπική κοινωνία και οι Αρχές αντιμετώπισαν το πρόσφατο τρομοκρατικό κτύπημα στη Βοστόνη. Επί ώρες όλες αυτές τις μέρες παρακολουθούσα τα αμερικάνικα και διεθνή τηλεοπτικά κανάλια και το διαδίκτυο (από τα πιο σκληροπυρηνικά ρεπουμπλικανικά έως τα πιο δημοκρατικά) που κάλυπταν το γεγονός.
– ΚΑΝΕΙΣ, σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν προσπάθησε να κάνει κριτική και να οικειοποιηθεί οποιοδήποτε πολιτικό στίγμα για το πώς μπορούσε να αποτραπεί ή να μην είναι τόσο καταστροφικό αυτό το κτύπημα.
– Στην πρες κονφερενς ήταν όλοι παρόντες και με πολύ προσεκτικά λόγια αλλά πλήρη και επί της ουσίας, εξηγούσαν τις φάσεις της διερεύνησης. Οι γερουσιαστές από όλες τις πολιτικές κατευθύνσεις μιλούσαν για τον τρόπο που λειτουργούν οι Αρχές και δεν ήταν ποτέ αρνητικοί. Και το έκαναν αυτό κρατώντας το ηθικό του κόσμου υψηλό, προσπαθώντας με τον τρόπο τους να βοηθήσουν όλους αυτούς που αντιμετώπισαν τόσο δύσκολες καταστάσεις.
– Μου έκανε επίσης εντύπωση πόσο ενωμένοι ήταν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους. Από τόσες χώρες (αφού ο Μαραθώνιος της Βοστόνης θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους διεθνείς μαραθώνιους στον κόσμο), αθλητές, θεατές όλοι μαζί, ο ένας βοηθούσε όπως μπορούσε τον άλλο.
– Οι κάμερες διακριτικά κάλυψαν το γεγονός χωρίς εκατομμύρια επαναλήψεις πλάνων από αίματα, φθορές. Αυτό βοήθησε στην ψυχολογία του κόσμου πολύ και είναι παράδειγμα προς μίμηση. Δεν βγήκαν στα κανάλια διάφοροι ψευτο-ειδικοί για να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Μου έκανε εντύπωση ότι σε όλη τη διάρκεια των πρώτων στιγμών – ωρών που έγινε η όλη προσπάθεια διάσωσης, δεν ακούστηκε ούτε μια κόρνα αυτοκινήτου, ούτε μια φωνή. Απλωμένη στην ατμόσφαιρα ήταν μόνο η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά.
– Έχοντας πολύ καλή εικόνα της περιοχής που έγινε το κτύπημα, μπορούσα να διακρίνω τη σπουδαία βοήθεια που έδωσαν τα τοπικά μαγαζιά από την πρώτη στιγμή στους τραυματίες, πόσο γρήγορα κινήθηκαν τα 160 ασθενοφόρα, πυροσβεστική και αποχώρησαν από τον χώρο (η οδός Μπόυλστον είναι ένας κεντρικός δρόμος της Βοστόνης διπλής κατεύθυνσης όχι ιδιαίτερα φαρδύς) και όμως τα ασθενοφόρα έφυγαν γρήγορα από το σημείο μεταφέροντας τους τραυματίες στα νοσοκομεία.
– Τώρα, θα μου πείτε, ότι τα νοσοκομεία είναι πάρα πολύ κοντά από το σημείο του κτυπήματος, άρα δεν άργησαν να πάνε. Λάθος! Κάτω από τέτοιες συνθήκες συνήθως λειτουργεί ο πανικός, ο φόβος, ο θυμός και η αδρεναλίνη είναι στα ύψη. Τα νοσοκομεία δεν περίμεναν ποτέ τέτοιο αριθμό ταυτόχρονων εισαγωγών και αρκετών- βαριά τραυματισμένων ανθρώπων (177) !! Και όμως τα κατάφεραν εξαιρετικά.
– Οι γιατροί των νοσοκομείων στη συνέντευξή τους ανέφεραν πόσο σπουδαία ήταν η υποδομή των ιδρυμάτων τους, πόσοι γιατροί ήρθαν ακόμα και από άλλα νοσοκομεία της Νέας Αγγλίας (Κονέκτικατ κα.), ότι μέσα σε μια ώρα, στα βαριά περιστατικά έκαναν δύο με τρεις επεμβάσεις. Όλοι οι γιατροί έλεγαν πόσο καλά δούλεψαν οι ιατρικές μονάδες που είχαν τοποθετηθεί στα σημεία του Μαραθώνιου για να αντιμετωπίσουν τις τυπικές περιπτώσεις αφυδάτωσης των συμμετεχόντων και που όμως έσωσαν πολλές ζωές λόγω της ετοιμότητας και της εμπειρίας τους.
– Για τον λόγο αυτό, αυτός ο λαός, κατά τη γνώμη μου, κρατιέται ενωμένος και αισθάνεται περήφανος για τη χώρα του. Πρέπει όμως και εμείς να είμαστε περήφανοι σαν Έλληνες!
– Ίσως να τον είδατε…Ο κεντρικός γιατρός που έδωσε τη συνέντευξη στα Μέσα από το General Hospital της Μασαχουσέτης ήταν ο Δρ. Γιώργος Βελμάχος (George Velmahos, Chief of the Division of Trauma of Mass. General Hospital). O «δικός μας» γιατρός είναι παράλληλα Καθηγητής Χειρουργικής στο Χάρβαρντ.
– Τον έκανα google και βρήκα όλη την ιστορία του. Τελείωσε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, είναι από την Καλαμάτα (πατρίδα!) και έχει εξειδικευτεί στο τραύμα στη Νότια Αφρική, στην Καλιφόρνια και τώρα τον κέρδισε η Βοστόνη. Συγκινήθηκα πολύ με το βιογραφικό του, του έστειλα ήδη email και του είπα πόσο περήφανους μας κάνει. (στείλτε του mail και εσείς, του αξίζει – gvelmahos@partners.org). Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της και κάποιοι άλλοι τα αγκαλιάζουν!
