Όταν άκουσα τη Marina Abramovic να λέει ότι θα μπορούσαμε να είμαστε τα πάντα από φοιτητές μέχρι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να δοκίμαζα να γράψω ένα βιβλίο. Τι βιβλίο όμως; θα μπορούσα παιδικό; μπα δεν σκεφτόμουν ποτέ με τόση φαντασία.

Αστυνομικό; Μπα ο Σόμπολος τα γράφει καλύτερα. Α, λέω, θα γράψω ένα μυθιστορηματικό παραμύθι χωρίς καλό τέλος, γιατί να έχει happy end; όλα έχουν happy end και δεν είναι πάντα έτσι.

Και μετά σκέφτηκα αν τα παραμύθια δεν έχουν έστω ένα ψήγμα καλού τέλους γιατί να είναι παραμύθια; Γιατί να τα διαβάσω!; Θα καταθλιφτώ και δεν το θέλω ούτε για μένα ούτε για κανέναν άλλον.

Όσο ζω ελπίζω, λένε, και για να ελπίζω πρέπει να έχω θετική σκέψη, πως όλα είναι δυνατά και μάλλον είναι.

Επομένως, δεν πρέπει να γράφονται παραμύθια ωμά, σκληρά με κακό τέλος… Χωρίς τέλος ναι , με κακό τέλος όχι, γιατί κάπως έτσι δημιουργούνται τα νοσηρά μυαλά, τα μυαλά που θα καταθλιφτούν, και δεν θα χαμογελάσουν και θα θέλουν να κάνουν κακό σε όσους χαμογελούν…

Ούτε και το τέλος είναι σωστό… Τα πάντα ρει… Πως μπορεί σε ένα μυθιστόρημα να δώσεις τέλος; Οι ιστορίες πάντα εξελίσσονται, προχωρούν, έχουν καλές και κακές στιγμές, άραγε η Σταχτοπούτα είχε καλό τέλος γιατί σταμάτησε η ιστορία στην σελίδα 50 πχ… Αν οι Γκριμ την συνέχιζαν στην επόμενη σελίδα μπορεί να μην είχε καλό τέλος αλλά να αυτοκτονούσε από κατάθλιψη γιατί ο πρίγκιπας θα δούλευε πάρα πολύ ή γιατί έβγαλε ρυτίδες, μεγάλωνε και δεν είχε ταξιδέψει, ή γιατί ο πρίγκιπας ταυτόχρονα τα είχε με υπηρέτριες και αυλικές στο παλάτι

Και μάλλον για αυτό όλα τα παραμύθια τα σωστά τελειώνουν με το έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Μην ζηλεύεις, τα παραμύθια είναι αποκύημα της φαντασίας κάποιου. Οπότε άδραξε και κάνε το δικό σου ακόμη καλύτερο.

Ζήλεψε το δικό σου παραμύθι γιατί είναι καλύτερο από των άλλων, και ζήσε όντως καλύτερα.

…και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

Πηγή φωτό:http://geekgirlpenpals.com/2015/10/iggle-fitness-presents-surviving-fairy-tale/