Στα μαθητικά μου χρόνια το παγκάκι είχε την τιμητική του. Καθισμένοι σε ένα παγκάκι περιμέναμε το λεωφορείο για Κηφισιά, ρίχναμε μία τελευταία ματιά στην ύλη πριν το διαγώνισμα, τρώγαμε γρανίτες το καλοκαίρι, δίναμε τα πρώτα μας ραντεβού και καπνίζαμε κρυφά. Όσο μεγαλώναμε, τη θέση μας έπαιρναν οι μικρότεροι. Πεταμένες σχολικές τσάντες, μπουφάν, φωνές, χαραγμένες καρδιές – το παγκάκι υπέμενε τα πάντα στωικά, άκουγε ιστορίες που θα έμεναν για πάντα εκεί.

Προ κρίσης σπάνια έβλεπες τριαντάρηδες να κάθονται στα παγκάκια, εκτός κι αν περίμεναν κάποιον ή ήθελαν να ξεκουραστούν. Έβλεπες όμως ηλικιωμένα ζευγάρια να ξαποσταίνουν στη σκιά με τις μαγκούρες τους ακουμπισμένες στο πλάι και εικοσάρηδες με μπύρα στο χέρι να στήνουν το δικό τους «πάρτι». Αργά το βράδυ βέβαια τα παγκάκια μετατρεπόντουσαν από σημείο συνάντησης σε αυτοσχέδιο κρεβάτι για άστεγους και ρακοσυλλέκτες.

Με την κρίση όμως, το παγκάκι απενοχοποιήθηκε κι έβλεπες όλο και συχνότερα καλοντυμένους ανθρώπους να «πιάνουν» θέση στο παγκάκι με τον καφέ ή την μπύρα τους στο χέρι και να τα λένε. Ξαφνικά το να κάθεσαι στο παγκάκι δεν ήταν ένδειξη περιθωριοποίησης αλλά «cool» και κανένας περαστικός δεν σε κοιτούσε με μισό μάτι.

Θυμάμαι σε ένα ταξίδι μου στη Ρώμη, τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων, η γειτονιά όπου μέναμε είχε γεμίσει με καλοντυμένους ανθρώπους να πίνουν το εσπρεσάκι τους, άλλοι καθισμένοι κι άλλοι όρθιοι γύρω από το παγκάκι και να ανταλλάσουν τα νέα τους.

Εμείς, εδώ μάλλον περιμέναμε την κρίση… Εδώ που τα λέμε πότε άλλοτε θα τολμούσαμε να «δειπνήσουμε» με τον καλό μας σε ένα παγκάκι σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο;

Φωτό από: Μαρία Τζιβανάκη