Από τότε που δημιουργήθηκε το Μουσείο της Ακρόπολης, όλοι όσοι θεωρούν τον εαυτό τους ψαγμένο και trendy, θα επισκεφθούν αυτό το Μουσείο και θα σνομπάρουν τα άλλα.

Το δε Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της οδού Πατησίων, θεωρείται ο φτωχός συγγενής, ενώ είναι γεμάτος από αριστουργήματα: αγάλματα, Μυκηναϊκούς θησαυρούς και Ρωμαϊκά ευρήματα.

Μπορεί το Μουσείο της Ακρόπολης να αναδεικνύει τα ευρήματα του Παρθενώνα, το Αρχαιολογικό, όμως, αναδεικνύει ευρήματα από την Αθήνα, την Αττική, τη Βοιωτία, την Εύβοια… μέσα από τα χώματα της γης ή από τα βάθη της θάλασσας. Είχα να το επισκεφθώ από το Δημοτικό σχολείο, το ήθελα τόσο πολύ, που χτυπούσε η καρδιά μου από την προοπτική να ξαναπεράσω την πόρτα του.

• Χρωστάμε πολλά στο σεβασμό των προ-πάππων μας για τους πεθαμένους. Αν δεν τους απεικόνιζαν σε μαρμάρινες επιτύμβιες πλάκες, αν δεν τους συνόδευαν με κτερίσματα-αφιερώματα μέσα στο χώμα, εμείς σήμερα τι αρχαιολογικές ανακαλύψεις θα βρίσκαμε;

• Διαπιστώνεις με συγκίνηση παρατηρώντας τα αγάλματα, πόσο όμορφοι ήταν οι προ-παππούδες μας… τα γονίδιά τους μας έχουν κληρονομηθεί. Με τις υπέροχες μύτες, τα καθαρά χαρακτηριστικά και τα κατσαρά μαλλιά. Τα έχουμε στο αίμα μας.

• Κοιτάζεις τις εκφράσεις στα αγάλματα και συνειδητοποιείς πώς είναι τόσο ζωντανές που, ενώ είναι από μάρμαρο, μέχρι και η κάμερά σου τις αποτυπώνει. Είναι να απορείς πώς δουλεύτηκαν εκείνες οι πτυχώσεις στους χιτώνες και οι μπούκλες στα μαλλιά.

• Ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα από την ποιότητα των μαρμάρων, ακόμα κι αν είσαι ο πιο αδαής, αντιλαμβάνεσαι τη λεία “επιδερμίδα” που χαρίζουν στους ολοζώντανους κούρους τα μάρμαρα δύο περιοχών: το πεντελικό και το παριανό.

• Τι κρίμα… να ονομάζεται Αρχαιολογικό Μουσείο… είναι τόσο boring, τόσο βαρετό όνομα για τους σημερινούς ανθρώπους. Δεν ξέρω αν τα παιδιά το επισκέπτονται με κέφι (όπως το σύγχρονο Μουσείο της Ακρόπολης). Θυμάμαι, πώς όταν το επισκεπτόμαστε εμείς με το σχολείο, χασκογελούσαμε μπροστά στα γυμνά κορμιά των Κούρων, γιατί αυτό μας έκανε εντύπωση.

• Άλλωστε “το Μουσείο” ήταν μέρος για ραντεβού και στάση λεωφορείου. Δεκαεννιά χρόνια περνούσα από μπροστά του όταν έμενα στα Άνω Πατήσια και το είχα κατατάξει στο μυαλό μου σαν “στάση λεωφορείου” παρά σαν στέκι των θησαυρών.

• Αν και τα σκαλιά εισόδου ήταν γεμάτα με αλλοδαπούς νεαρούς μαθητές κάποιας πρώην ανατολικής χώρας, μέσα, συναντούσες κυρίως Ασιάτες. Η κοπέλα στη γκαρνταρόμπα μας ρώτησε: “Πώς σας φάνηκε το μουσείο μας; Θα μας ξανάρθετε;”

• “Καταπληκτικό!” είπαμε με τη φίλη μου Μαρία, “συγκινηθήκαμε πολύ!” Το είχαμε φωτογραφήσει σχεδόν όλο, χωρίς φλας, φυσικά. Αυτή η ελευθερία να φωτογραφίζεις τα εκθέματα με τη δική σου μηχανή δεν υπάρχει σε άλλα μουσεία του κόσμου, που σε αναγκάζουν να αγοράζεις τα βιβλία με τις φωτογραφίες τους.

• Ίσως το Υπουργείο Πολιτισμού να αναβάθμιζε λίγο τον κήπο και τον περιβάλλοντα χώρο που έχει υποβαθμιστεί.

• Και αυτό παιδί σας είναι, κύριοι! Δοξάστε το λίγο, μην το κρύβετε! Με €7 που δώσαμε το άτομο, είμαστε περήφανες που ενισχύσαμε τον πολιτισμό μας. Ήταν Τρίτη και το Μουσείο ήταν ανοιχτό από τις 8 το πρωί ως τις 8 το βράδυ. Άλλαξε η βάρδια των φυλάκων μπροστά μας το μεσημέρι.

• Υποσχεθήκαμε ότι θα ξαναπάμε.

• Αυτή είναι η πρώτη μας επίσκεψη σαν τουρίστριες στην πόλη μας. Θα έχει και συνέχεια.

• Να, που η πόλη μας και η ιστορία μας μπορεί να μας χαρίσει ένα πρωινό γεμάτο ευτυχία…

Φωτό από: Κατερίνα Τσεμπερλίδου