Πρώτη φορά που γνώρισα την Κύπρο. Προσκαλεσμένη από το Cyprus Marketing Youth Society και την ψυχή του, τον marketing και brand strategist Γιώργο Ζερβίδη, ταξίδεψα για να κάνω μια ομιλία με θέμα: “Aν η ζωή έχει νόημα έχουν και οι μάρκες”.
Θέμα της ομιλίας μου η Ευτυχία, οι Millennials και οι Μάρκες! Τι ζητούν οι Millennials για να είναι ευτυχισμένοι, η γενιά των 18-35 ετών (γνωστή και ως Generation Y), και πώς τους προσεγγίζουν οι Μάρκες που επικοινωνούν την Ευτυχία και τη Θετική στάση ζωής.
Το θέμα είναι τόσο συναρπαστικό αφού συνδυάζει δύο από τα αγαπημένα μου ζητήματα, την Ευτυχία και τις Μάρκες!
Η ομιλία μου δόθηκε στο κατάμεστο αμφιθέατρο της Cyta, που ήταν και χορηγός της βραδιάς, με υψηλού επιπέδου ακροατήριο, πολλοί από τους οποίους παίζουν σημαντικό ρόλο στο μάρκετινγκ και στην επικοινωνία της Κύπρου.
Μια πολύ ευχάριστη νότα ήταν η συνάντησή μου με φίλους από τα παλιά και με υψηλόβαθμα στελέχη της Cyta.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους χορηγούς, στους οποίους οφείλω την παρουσία μου στο νησί. Να ευχαριστήσω και τον Γιώργο Ζερβίδη για την πρόσκληση, τη φιλοξενία και, τέλος και εξίσου σημαντικό, να ευχαριστήσω το υπέροχο ακροατήριο.
Ποια στοιχεία είδα στην Κύπρο και μου άρεσαν:
- Οι άνθρωποι
Ο άνθρωπος που με υποδέχτηκε στην Κύπρο ήταν ο αστυνομικός στον έλεγχο των διαβατηρίων που είπε: “Καλώς ήρθατε! Καλώς τα αδέλφια μας!”
Όλοι οι φίλοι από τα παλιά και οι καινούριοι που γνώρισα στην Κύπρο είναι φιλόξενοι, ευγενικοί, γενναιόδωροι, μιλούν τέλεια ελληνικά (αν και στο σπίτι τους μιλούν κυπριακά) και εξαιρετικά αγγλικά και είναι πιο αισιόδοξοι από εμάς.
Πέρασαν δύσκολα με το μνημόνιο αλλά ενωμένοι και αποφασισμένοι θέλουν να προχωρήσουν μπροστά. - Το κλίμα της (ναι, ναι, γνωρίζω ότι το καλοκαίρι έχει 45 βαθμούς και υγρασία αλλά εγώ πήγα τέλος Σεπτεμβρίου και βρήκα 31-33 βαθμούς. Ό,τι καλύτερο: καλοκαίρι!)
- Η Λευκωσία (η μόνη πόλη που επισκέφτηκα). Απλωμένη πολύ, με ωραίες μονοκατοικίες, πολλές από τις οποίες είναι τύπου Μπέβερλυ Χιλς. Η πόλη έχει φαρδείς δρόμους, πολλά round-abouts (πλατείες) που διευκολύνουν την κυκλοφορία μειώνοντας τα φανάρια.
- Πανεπιστήμια με φοιτητές από παντού (και από Ηνωμένο Βασίλειο(!) και από την Ελλάδα (!)). Μέτρησα τρία Πανεπιστήμια που διαφημίζονταν με αφίσες στους δρόμους: University of Nicosia, Frederick και Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο. Ήδη, δύο γνωστοί μου, μου ανέφεραν πως τα παιδιά τους σπουδάζουν στην Κύπρο.
- Πολύ σωστή οδική συμπεριφορά και καθόλου μηχανάκια!!!
- Το ωραιότερο μοντέρνο αεροδρόμιο της Λάρνακας! Της Νίκαιας στη Γαλλία ή το Σαρλ Ντε Γκολ στο Παρίσι ή του Λουξεμβούργου, μοιάζουν χωριό μπροστά του.
- Δεν είδα αδέσποτα σκυλιά πουθενά στους δρόμους.
- Είδα καφέ με μεγάλους χώρους και συχνά με concept π.χ. καφέ που προβάλει αγώνες.
- Έφαγα πολλές φορές καταπληκτικό φαγητό στο εστιατόριο “Ελληνικό” που ανήκει σε ένα “αδελφό” κατάστημα στη Θεσσαλονίκη. Το συστήνω.
- Το κέντρο της Λευκωσίας… πανέμορφο. Η παλιά πόλη, δηλαδή, που ξαναφτιάχνεται από την αρχή και έχει γεμίσει με μπαρ-καφέ-εστιατόρια σε κουκλίστικα παραδοσιακά κτίρια. Την περιοχή προτιμάει ο νεαρόκοσμος. Θυμίζει το δικό μας Μοναστηράκι ή Ψυρρή.
- Φυσικά, εκεί κοντά είναι και η Πράσινη Γραμμή. Την επισκέφτηκα αλλά, μη έχοντας μαζί μου διαβατήριο, δεν μπορούσα να περάσω στην απέναντι πλευρά (από το 2003 επιτρέπεται η διέλευση με την επίδειξη διαβατηρίου). Βέβαια, δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήθελα να περάσω στην τουρκική πλευρά. Προχώρησα ως το ελληνικό φυλάκιο, διέσχισα τα περίπου 50 ουδέτερα μέτρα του ΟΗΕ και έφτασα στο τουρκικό φυλάκιο με την κόκκινη τουρκική σημαία. Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Είναι τόσο περίεργο να περπατάς χαρούμενα στα καλοδιατηρημένα πλακόστρωτα της παλιάς πόλης της Λευκωσίας και να φτάνεις σε μια γωνιά που σε περιμένει η σκληρή πραγματικότητα των κατεχόμενων.
- Κοιτάζοντας αυτό το σημείο (και όχι μόνο) αντιλαμβάνεσαι πως εδώ είναι μία ακόμα απόδειξη για τα όσα έχει ζήσει και περάσει το πολύπαθο νησί! (διάβασε και το βιβλίο “Ουρανόπετρα” του Γιάννη Καλπούζου και θα καταλάβεις).
- Θέλω πολύ να ξαναπάω στην Κύπρο. Να επισκεφτώ τη Λεμεσό, την Πάφο, το βουνό Τρόοδος. Και να πλησιάσω στην Αμμόχωστο (“Η Ανατολή” της Βικτώρια Χίσλοπ είναι ένα βιβλίο που μιλάει για την εισβολή αλλά το θεωρώ μεροληπτικό υπέρ των Τούρκων).
Υπάρχει ένα μόνο πράγμα που θα άλλαζα στην Κύπρο: θα γλύκαινα τις θερμοκρασίες στο αίρ κοντίσιον! Τι πικρό κρύο είναι αυτό! Είπαμε να δροσίζεσαι μέσα σε κλειστούς χώρους αλλά, όχι κι έτσι! Η διαφορά από το κλίμα έξω είναι πάνω από 15 βαθμούς! Γι’ αυτό και οι περισσότεροι ζουν κλεισμένοι μέσα σε κλιματισμένα σπίτια, γραφεία, καφέ, εστιατόρια και μόνο το βράδυ απολαμβάνουν τη ζωή έξω στα τραπεζάκια της πόλης.
Φίλοι μου, ό,τι και να κάνετε, εγώ θα ξανάρθω!
Σας ευχαριστώ για όλα, χαίρομαι που γνώρισα το νησί της Αφροδίτης και τους ενδιαφέροντες ανθρώπους της!
