Είμαι περήφανη μαμά δυο μικρών παιδιών, 3 και 1 έτους. Αυτό σημαίνει ότι τα τελευταία 3 χρόνια η ζωή μου έχει περάσει σε άλλο στάδιο, διάσταση, ίσως και πλανήτη. Έχω επανειλημμένα συνειδητοποιήσει ότι η ζωή μου έχει αλλάξει αμετάκλητα και απόλυτα.
Όταν πολλές φορές συζητάω με φίλες και συναδέλφους που δεν έχουν ακόμα παιδιά, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται:
- “Μα καλά, τώρα καταλαβαίνουν τι τους λέω;”
Μάλλον όχι. Αν θυμηθώ τον εαυτό μου, τι έλεγα και πως ένιωθα πριν γίνω μάνα, μάλλον δεν καταλαβαίνουν το απόλυτο δόσιμο, την απόλυτη αγάπη που νιώθεις για τα παιδιά σου και το τι εισπράττεις.
- Cocktails, σήριαλ και μπιμπερό.
Είμαι σίγουρη ότι οι φίλες μου αγαπούν και συμπαθούν τα παιδιά μου, μπορώ όμως να φανταστώ ότι τους λείπουν και τα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματά μας ή το να πιούμε ένα ποτήρι κρασί κουτσομπολεύοντας ή να αναλύσουμε τις συμπεριφορές των συντρόφων μας. Ξέρω ότι τους λείπει ο παλιός μου εαυτός. Εδώ, κάποιες φορές μου λείπει εμένα.
- Υπάρχουν και άλλα θέματα.
Εμείς οι γονείς έχουμε αγαπημένο θέμα συζήτησης τα παιδιά μας. Δε μιλάμε για τίποτα άλλο εκτός από τα κατορθώματά τους. “Α, ο μικρός έβαλε 4 τουβλάκια το ένα πάνω από το άλλο, έβγαλε δυο δόντια, αχ η μικρή είπε αγκού δυο φορές και ούτω καθεξής. Θυμηθείτε ότι για κάποιον που δεν έχει παιδιά όλα αυτά δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
- Ίσως, λέω, ίσως και να ενοχλούν λίγο !!
Τα αυτιά μας έχουν συνηθίσει τη βαβούρα, τη γκρίνια, τις παραξενιές τους, τους καβγάδες τους. Όταν όμως βγαίνετε για ψώνια και το μικρό σας πέφτει στα πατώματα ουρλιάζοντας για να γίνει το δικό του ή ρίχνει τα ρούχα από τις κρεμάστρες, ίσως η φίλη σας το ξανασκεφτεί για να κάνει δικά της.
- Η ζωή μου απέκτησε νόημα.
Βρήκα το σκοπό της ζωής μου, τα παιδιά μου!! Και δύσκολα μπορώ να φανταστώ πώς ήταν η ζωή μου πριν. Καλύτερα όμως να μην υποβιβάζουμε τις ζωές των άλλων ή το πόσο νόημα έχει η ζωή χωρίς παιδιά. Δεν είναι όλοι πλασμένοι για παιδιά και, σίγουρα, δε θα μπορέσουν να κάνουν όλοι παιδιά.
- Τους ζηλεύουμε μόνο εμείς ή ίσως λίγο μας ζηλεύουν κι αυτοί;
Πολύ συχνά περιγράφω το πόσο δύσκολη είναι η μέρα μου με τη δουλειά, τη φροντίδα των παιδιών, το πόσο κουραστικό είναι με τους καυγάδες τους, κλπ, κλπ. Κάποιες φορές ζηλεύω τον ελεύθερο χρόνο τους και την ανεμελιά που έχουν οι φίλες μου χωρίς παιδιά.
Μήπως, όμως, κάποιο δικό τους κομμάτι ζηλεύει τη δική μου πραγματικότητα και καθημερινότητα; Την ανιδιοτελή αγάπη, το νοιάξιμο, την αφοσίωση, τις παιδικές φωνές, τα κυριακάτικα πρωινά στο κρεβάτι με τα παιδιά;
Προσπαθώ λοιπόν να είμαι πιο εγκρατής στο πόσο παραπονιέμαι και στο τι εύχομαι!!
Φωτό από: zielonyzagonek.pl
