Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, ο γιος μου ήταν μόλις 2 χρονών , σχεδόν μωρό και ο ίδιος. Ένα χρόνο μετά συνεχίζει να με εκπλήσσει με τους τρόπους που βρίσκει να δείξει τη ζήλια του και να πειράξει τη μικρή του αδελφή.
Κάποιοι είναι χαριτωμενοι, κάποιοι εκνευριστικοί, κάποιοι πιο επιθετικοί.
- Περνάει αμέριμνος από μπροστά της και τις τραβάει τα πόδια ή τα χέρια όπως κάθεται στο καρεκλάκι της.
- Πάει να της δώσει ένα φιλί, μάλλον του Ιούδα, και ξαφνικά την τσιμπάει από το πουθενά και εκείνη τον κοιτάει έκπληκτη.
- Της παίρνει τα παιχνίδια από τα χέρια και τα πετάει μακριά της.
- Πάει από πίσω της στο relax και της τραβάει τα μαλλιά από εκεί που δεν το περιμένει. Νομίζω ότι αυτό την εκνευρίζει περισσότερο.
- Όταν θήλαζα και τα δύο, ξεσήκωνε τον κόσμο κάθε φορά που πήγαινα να ταΐσω το μωρό για να πάρει τη σειρά της, χωρίς να πεινάει ή να θέλει στα αλήθεια να θηλάσει και αυτός.
- Διεκδικεί την αγκαλιά μας, όταν έχουμε αγκαλιά την μικρή, παίζοντας απίστευτο θέατρο (θα χτυπήσει, θα πέσει, θα πονέσει, θα, θα, θα).
Την ίδια στιγμή όμως:
- Τη χαϊδεύει, όταν κλαίει
- Βοηθάει να την αλλάξω πάνα και της δίνει φιλιά στην κοιλιά γαργαλώντας την
- Έχει ξυπνήσει κλαίγοντας γιατί είδε στον ύπνο του ότι χάσαμε την μπουμπου και δεν ηρεμεί αν δεν βεβαιωθεί ότι κοιμάται ασφαλής στην κούνια της.
- Θέλει να παίρνουμε μαζί μας όπου πάμε, την μπουμπού.
Και όταν τα βλέπω και τα δύο ξαπλωμένα δίπλα-δίπλα, είμαι σίγουρη ότι όταν μεγαλώσουν θα είναι οι καλύτεροι φίλοι και αυτό με κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένη για την απόφασή μου να κάνω δεύτερο παιδί.
Και το λέω εγώ που, ως μοναχοπαίδι, δεν ήθελα ποτέ αδελφό ή αδελφή, όταν ήμουν μικρή, μέχρι που μεγάλωσα αρκετά για να καταλάβω. Όσο κι αν ζηλεύουν μικρά δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μεγαλώνουν μαζί.
Φωτό από: www.educandonacontramao.com.br
