Το ξυπνητήρι χτυπά. Σηκωνόμαστε από το κρεβάτι νωχελικά. Μια καινούρια μέρα ξεκινά, με τις προοπτικές να πάει κάτι καλά ή άσχημα. Ό,τι και να έρθει, εγώ θα το αντιμετωπίσω. Ακόμα και αν χτυπήσει την πόρτα μου ένα αβάσταχτο πρόβλημα, εγώ θα σταθώ στα πόδια μου οπλισμένος με θάρρος και θέληση, για να ανταπεξέλθω.
Η ηλικία της ψυχής μας, που συνήθως διαφέρει από τους αριθμούς της ταυτότητάς μας, μετρά μαζί με τα χρόνια, τις καλοτυχίες και τις κακοτοπιές. Η ζωή είναι όμορφη, όπως είναι και δύσκολη. Ο καθένας μας σηκώνει το σταυρό του, είτε φανερά είτε κρυφά. Πληγώνεται, είτε το δείχνει, είτε το κρατάει για τον εαυτό του. Πάντα όμως, ο άνθρωπος μαχητής, εκείνος που δεν τα παρατάει όλα στο έλεος της μοίρας και διεκδικεί την πορεία της ζωής του, βαστάει όρθιος, κάνοντας υπομονή, διδάσκοντας κουράγιο, προσευχόμενος με αισιοδοξία και ελπίδα. Άλλες φορές όμως, όπως και το σίδερο λυγίζει, έτσι και ο εαυτός μας κουράζεται. Νιώθει τις εσωτερικές του αντοχές να μειώνονται, ψάχνει παρηγοριά, μια δέσμη φωτός να το λυτρώσει με συμπαράσταση.
Και εκεί που νομίζεις ότι θα καταρρεύσεις, θα αποσυρθείς από τον αγώνα, ότι δε «φτιάχνεται τίποτα», πως ό,τι και να κάνεις δε θα φέρει κανένα αποτέλεσμα, εκεί συμβαίνει το θαύμα. Πάνω που νόμιζες ότι είσαι μόνος σου, τότε εμφανίζεται ένα χέρι να σου χτυπήσει την πλάτη. Πάνω που νόμιζες πως όλα έχουν χαθεί, κάτι δείχνει πως επανορθώνεται.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που βιώνουμε τέτοιες συμβολικές περιόδους, όπως είναι το Πάσχα. Αυτό είναι η Ανάσταση για μας. Η ανατροπή της ζωής από τα αδιέξοδα, στην ελπίδα. Μαζί με την Ανάσταση του Θεανθρώπου, μετά από τις θυσίες του για εμάς, συναισθανόμαστε την προσωπική μας Ανάσταση, έπειτα από τόσες προσπάθειες να ανταποκριθούμε σε αυτό το απαιτητικό παιχνίδι που λέγεται Ζωή.
Μια μεγάλη εβδομάδα με στερήσεις, με κατάνυξη, με ταπεινότητα, τελικά καταλήγει στη μεγαλύτερη και σημαντικότερη γιορτή όλων, σε εκείνη τη γιορτή που αποδεικνύει πως τίποτα δεν πεθαίνει για πάντα, παρά αλλάζει, μεταμορφώνεται, εξελίσσεται και συνεχίζει να υπάρχει. Η Ανάσταση του Κυρίου είναι η απόδειξη που χρειαζόμαστε ότι οι κόποι μας, οι θυσίες μας, η αδύναμη φύση μας, δεν θα μας καταδικάσουν στο τέλμα. Αντίθετα, θα μας προσθέσουν ένα κομμάτι παραπάνω στην ιδιοσυγκρασία μας, κάτι που δεν ξέραμε για τον εαυτό μας: πρόκειται για την αληθινή θέληση για ζωή.
Μαζί με το Χριστό, κάθε Πάσχα, ανασταινόμαστε και εμείς. Λαμβάνουμε με μαγικό τρόπο την ευκαιρία να ανασάνουμε βαθιά, αναπληρώνοντας τα χαμένα κουράγια μας. Πειθόμαστε πως η ελπίδα κρύβεται κάπου εκεί και κάποια στιγμή θα τη δούμε. Συνειδητοποιούμε πως κάτω από το πληγωμένο μας από την κούρσα σώμα, βρίσκονται πελώρια φτερά έτοιμα για πτήση. Το μυαλό μας και η καρδιά μας είναι εκείνα που θα προστάξουν τις διαδρομές μας – και ναι, μπορούν να γίνουν σε μέρη λαμπερά, ψηλά στον ουρανό!
Κάθε φορά λοιπόν που θα αισθανθείς παραδομένος, παρατημένος, εγκλωβισμένος στα προβλήματα, θυμήσου την προσωπική σου Ανάσταση. Σκέψου το δίδαγμα των ημερών: ότι μετά την καταιγίδα, βγαίνει ένα τεράστιο ολοφώτιστο ουράνιο τόξο με χρώματα που μπορούν να σε τυφλώσουν. Ότι μετά από τόσο σκαρφάλωμα, θα βρεθείς κάποια στιγμή στην κορυφή και θα τα βλέπεις όλα από ψηλά. Και ξέρεις πόσο μικρά φαίνονται τα προβλήματα από ψηλά, έτσι δεν είναι;
Φωτό από: www.imagesbuddy.com
