ΤΑΞΙΔΙΑ, ΤΕΧΝΕΣ

Κυκλάδες: 8 χωριά που πρέπει να έχετε επισκεφτεί.

Post by: 23/07/2017 0 comments

Δεν ψάχνουν για πειρατές, ούτε για ορδές τουριστών που θα γεμίσουν τις τσέπες των λιγοστών μόνιμων κατοίκων τους. Μια χούφτα χωριά, κρυψώνες καλοκαιρινής ανεμελιάς, θύλακες γαλήνης, ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από λουστραρισμένους προορισμούς. Δραπετεύουμε από το τουριστικό στερεότυπο, γιατί μόνο έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε τον εαυτό μας προς τα μέσα κι αν σταθούμε τυχεροί, να ανακαλύψουμε ποιοι στ’αλήθεια είμαστε. Από τον Πύργο στην κορυφή της Σαντορίνης και την Απείρανθο της Νάξου που μοιάζει με χαμένο κομμάτι των Σφακίων μέχρι την ανεμοδαρμένη Άνω Μεριά της Φολεγάνδρου και το κρεμασμένο στο γκρεμό Κάστρο της Σικίνου, αυτά είναι τα χωριά των Κυκλάδων που πρέπει όλοι μας να έχουμε επισκεφτεί μια φορά στη ζωή μας.

  1. Πύργος, Σαντορίνη


Δεν θα σκαρφαλώσουμε στην Οία περιμένοντας με θρησκευτική ευλάβεια τον ήλιο να βουτήξει στη θάλασσα. Φέτος, θα κυριεύσουμε τη Σαντορίνη από το ψηλότερο σημείο της και θα κοιμηθούμε έξω από το mainstream, σε πιο χαλαρούς βιορυθμούς. Προορισμός μας θα είναι ο Πύργος, το μεσαιωνικό χωριό που  δεσπόζει πάνω στην πλαγιά του Προφήτη Ηλία, και εποπτεύει τη Σαντορίνη από τη μια άκρη ως την άλλη, από το Ακρωτήρι ως την Οία. Είναι ένα καστέλι που διατηρεί ακόμα τα χαρακτηριστικά της βενετσιάνικης αυτοκρατορίας, σπαρμένο με εκκλησιές, ενώ αρχοντικά και χωριατόσπιτα βρίσκονται σε αρμονική συνύπαρξη. Ο Πύργος υπήρξε πρωτεύουσα του νησιού μέχρι το 1800.

  1. Κάστρο, Σίκινος 


Την μέρα, όταν με τα αθλητικά περπατάμε στη άκρη του γκρεμού ακούγεται μόνο ο ήχος από τα σύννεφα που ταξιδεύουν στο ουρανό. Ο οχυρωμένος οικισμός του 15ου αιώνα είναι το παλαιότερο κομμάτι της Χώρας και κρέμεται στα 280 μέτρα από τη θάλασσα. Στα σοκάκια παππούδες έχουν βγάλει το σκαμνί έξω από τη πόρτα τους. Μας κερνούν φραγκόσυκα από το πλαστικό μπολ που μόλις έφερε η κυρά τους. Στο παράθυρο το τρανζίστορ δίπλα από το βασιλικό. Η μυρωδιά και η μουσική μπλέκονται. Τα ξωκλήσια μοιάζουν να έχουν να λειτουργηθούν από χρόνια αλλά εκεί μπορεί να συναντήσεις το Θεό, πίσω από τις χιλιόχρονες φθαρμένες αγιογραφίες. Του αρκεί ακόμη και ένα ξανα-αναμμένο κερί με μαύρο φιτίλι για να εμφανιστεί. Τάμα στην προστάτιδα του νησιού, την Παναγία Παντάνασσα του 1787, με τα μάτια μας καρφωμένα στο επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Περνάμε μέσα από φράχτες φτιαγμένους μονάχα από πέτρες, η μια πάνω στη άλλη, πόρτες ερμητικά κλειστές με σκουριασμένα καρφιά. Τις νύχτες, μετά τα ρακόμελα στο Ανέμελο, κατεβαίνουμε μετά τα μεσάνυχτα με τα πόδια, δίχως φόβο προς την Αλλοπρόνοια. Τώρα ακούγονται μόνο τα αστέρια με το φεγγάρι για προβολέα.

 

  1. Θολάρια, Αμοργός

Ο Luc Besson εξασφάλισε στο νησί μια θέση στην αιωνιότητα με την ταινία “Απέραντο Γαλάζιο”, αλλά στο χωριό που το βλέπει πάντα ο ήλιος, οι διαδρομές μοιάζουν με καρέ από βωβό κινηματογράφο. Χτισμένο αμφιθεατρικά πάνω από τον όρμο της Αιγιάλης, στο πιο βόρειο σημείο του νησιού, το χωριό έχει μόνιμη συντροφιά τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Στο κέντρο του χωριού η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, η οποία γιορτάζει την 1η Ιουλίου και οι κάτοικοι διοργανώνουν μεγάλο πανηγύρι. Ανάμεσα στα πλακόστρωτα δρομάκια, τις πέργκολες και τις καμάρες, επιλέγουμε να παραδοθούμε στη σιωπή ακόμα κι αν δίπλα μας οι καλημέρες μοιράζονται με αυθόρμητα χαμόγελα, φωνές ακούγονται από τα πιτσιρίκια που παίζουν και ποτήρια τσουγκρίζουν στο διπλανό καφενείο. Απομονωνόμαστε. Από το χωριό παίρνουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο πιο καλά κρυμμένο μυστικό του νησιού, την Μικρή Βλυχάδα, την παραλία με τα κρυστάλλινα νερά που σαν μικρό φιόρδ τρυπώνει στους γιαλίτικους γκρεμούς. Από εδώ βλέπουμε κατευθείαν στην καρδιά του Αιγαίου.

  1. Άνω Μεριά, Φολέγανδρος

 

Στο ανεμοδαρμένο χωριό εκπληρώνουμε τον σκοπό του ταξιδιού: να εκμηδενίσουμε τους φόβους. Μεγαλύτερος όλων, ο χρόνος. Τον παγώνουμε με πείσμα αφού στην Άνω Μεριά τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ και δεκαετίες. Ούτως ή άλλως η Φολέγανδρος ποτέ δεν διεκδίκησε τον τίτλο του μαζικού mainstream προορισμού από τα rich and famous γειτονικά της Κυκλαδονήσια. Ακόμοι πιο λίγοι θα πάρουν το στενό δρόμο στην κόχη του γκρεμού, που ξεκινάει από τη Χώρα και πηγαίνει βορειοδυτικά, προς την Άνω Μεριά. Είναι ο δρόμος που σε φέρνει σε ένα ανεμοδαρμένο ορεινό τοπίο, με σκόρπια νησιώτικα αγροτόσπιτα που ξεφεύγουν από τη σύμβαση του ασβέστη. Αγροτικά νοικοκυριά –θεμωνιές όπως τα αποκαλούν οι ντόπιοι-, πέτρινοι κυλινδρικοί τοίχοι και στη μέση το Λαογραφικό Μουσείο που απεικονίζει τη ζωή των κατοίκων και τον πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού. Η Άνω Μεριά έχει τη γεύση του παραδείσου: όσο προχωράς τόσο εκπλήσσεσαι και όσο εκπλήσσεσαι όλο και προχωράς.

Διαβάστε τη συνέχεια στο www.arttravel.gr

Η ιστοσελίδα έχει πληροφοριακό χαρακτήρα. Διαβάστε τους όρους χρήσης
Show Buttons
Hide Buttons