Στην ορεινή Ναυπακτία, φιλόξενοι άνθρωποι σου χαμογελούν με μάτια καθαρά, σου ανοίγουν τα σπίτια τους κι επιμένουν να σε κεράσουν ελληνικό στο μπρίκι και σπιτικό γλυκό του κουταλιού λες και σε περιμένουν από καιρό. Δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσουν να σε πείσουν για να συμφωνήσεις μαζί τους ότι ζουν στο καλύτερο μέρος του κόσμου. Θα το καταλάβεις κάνοντας μια βόλτα στην Άνω και την Κάτω Χώρα, τον Πλάτανο, τη Λιμνίτσα και τα ατελείωτα, πυκνά τους δάση, χορταίνοντας οξυγόνο. Ακολουθείς τους δασικούς δρόμους που σε φέρνουν στην καρδιά των βουνών, μελετάς τα σύννεφα, μαζεύεις βότανα και κάστανα, μυρίζεις άγριες ορχιδέες, ακούς τα σκιουράκια να περπατάνε στη σκεπή, πίνεις τσίπουρο κάτω από τον πλάτανο και παρατηρείς το φεγγάρι να ισορροπεί στις κορυφογραμμές των Βαρδουσίων και να καθρεφτίζεται στα ασάλευτα νερά της Ευηνολίμνης. Τοπία φτιαγμένα από έλατα και νερό, χαράδρες και δρόμους για άγρια ένστικτα. Και όταν πέσει ο ήλιος, πιάνεις καρέκλα σε ένα παραδοσιακό καφενείο και πίνεις τσίπουρο για να ζεσταθείς από το κρύο αεράκι που σχεδόν πάντα φυσά σε τούτο το κομμάτι της ακατέργαστης ελληνικής γης.
 

 

 

 

 

 

Διαβάστε τη συνέχεια στο www.arttravel.gr