Η Αντίπαρος είναι ένα νησί για ανακάλυψη, έξω από τις συνηθισμένες πορείες όσων απολαμβάνουν το island hopping στο Αιγαίο. Τα τελευταία χρόνια Έλληνες και ξένοι την έχουν ανακαλύψει, έχουν κτίσει εδώ τις βίλες τους, ή τριγυρίζουν με τις θαλαμηγούς και τα ιστιοπλοϊκά τους στις μαγικές ακτές της με τα σπήλαια και τα πεντακάθαρα νερά.
Πριν ακόμη κατέβεις από το φέρι ή το καραβάκι που σε φέρνει στην Αντίπαρο, αντικρίζεις το γραφικό λιμανάκι. Σε καλωσορίζουν η Αγία Μαρίνα, ο ανεμόμυλος και τα κάτασπρα σπίτια του οικισμού. Από την πρώτη στιγμή νιώθεις τη μαγευτική αύρα. Και για απροσδιόριστους λόγους θα νιώσεις πως επιστρέφεις σπίτι σου. Κατά μήκος του λιμανιού, το πλακόστρωτο πεζοδρόμιο με τις πεζούλες είναι ιδανικό για περίπατο όλες τις ώρες: το ξημέρωμα τα χρώματα της ανατολής ζωγραφίζουν τον ορίζοντα και το κανάλι, το πρωί οι ψαράδες ξεψαρίζουν και οι ντόπιοι παραγωγοί φορτώνουν τα ολόφρεσκα ζαρζαβατικά και το βραδάκι μια ρομαντική βόλτα στο γραφικό τοπίο με τα καΐκια, τις βαρκούλες, τα παιδιά με τις απόχες τους και το φεγγάρι να λούζει το Ρευματονήσι και τα βουνά της Πάρου. Νομίζεις ότι αν απλώσεις το χέρι θα το πιάσεις και θα το πάρεις μαζί να σου φωτίζει τους χειμώνες.
Καθώς προσπερνάς τα γραφικά παραλιακά ταβερνάκια και καφέ του παραλιακού δρόμου, ανακαλύπτεις τον κεντρικό πεζόδρομο. Πλακόστρωτος, περιποιημένος, νησιώτικος και μόνο για πεζούς σε οδηγεί στην Πλατεία του Αγίου Νικολάου, σημείο συνάντησης όλου του νησιού.
Από την Πλατεία, ο ένας δρόμος οδηγεί στην πύλη του Κάστρου. Διαβαίνοντάς τη, θα βρεθείς αμέσως σε άλλες εποχές, αιώνες πριν, σ’ ένα στενό δρομάκι με τα απομεινάρια του πύργου μπροστά σου. Μέσα σ’ αυτόν τον περίκλειστο χώρο, στα κατοικημένα σπίτια, η ματιά σου θα βρει τα εντοιχισμένα ενετικά οικόσημα των Λορεντάνο. Μην περιμένεις να δεις κανένα επιβλητικό καστέλι, κανένα φρούριο χτισμένο στο πιο ψηλό σημείο του οικισμού. Στην Αντίπαρο, το κάστρο που έχτισε ο άρχοντας Λορεντάνο είναι ο ίδιος ο οικισμός. Μια ενιαία, αυτόνομη, οικιστική μονάδα που κλείνει στην αγκαλιά του μια από τις ωραιότερες γειτονιές και μερικές από τις ωραιότερες εκκλησίες όπως η μητρόπολη του Αγίου Νικολάου (1783), ο Άγιος Ιωάννης, ο Άγιος Αντώνιος και ο Χριστός. Ο δυτικός δρόμος από την Πλατεία οδηγεί στον όρμο του Σιφνέικου Γιαλού, όπου το βλέμμα φτάνει ως τη Σίφνο και το ηλιοβασίλεμα κοκκινίζει τον ορίζοντα.
Στην Αντίπαρο θα μείνεις στην παραλία ως το βράδυ, θα πάρεις το τουριστικό καραβάκι, για να πας στον «Επιτάφιο», μια ολόκληρη περιοχή με θαλάσσιες σπηλιές. Δύο οικογένειες φώκιες κατοικούν μέσα σε αυτές. Στέκονται και κοιτάζουν απέναντι, το αρχαίο λιμάνι του Δεσποτικού, τη σημερινή παραλία Λιβάδι, την πιο πολυσύχναστη του μικρού νησιού που είναι αφιερωμένο στον Απόλλωνα και την Άρτεμη και που σήμερα σφύζει από άσπρα γυαλιστερά κότερα. Οι δύτες βρίσκουν τον παράδεισό τους στα Παντελονήσια, μικρά κομμάτια γης ανάμεσα στο νησί και την Αλυκή της Πάρου. Μια τροπική ζώνη νερού με λευκό πυθμένα. Κι όταν χορτάσεις βουτιές, θα ξεπλύνεις το αλάτι και θα κατέβεις στη Χώρα για βόλτες. Ένα μόνο να προσέξεις: το “μικρόβιο” της Αντίπαρου έχει αρχίσει και μπαίνει μέσα σου πριν καν το καταλάβεις.
Διαβάστε τη συνέχεια στο www.arttravel.gr
