Οι Καλοί, οι Κακοί και οι Άσχημοι! Οι νεοφερμένοι ή νεομετανάστες – Μέρος Α’
Ερχόμαστε στο τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας που είναι οι νεοφερμένοι ή νέο-μετανάστες από την Ελλάδα.
Πράγματι, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα προς την Αυστραλία και ειδικά προς τη Μελβούρνη. Δεν θα αναλύσω τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό. Αυτά είναι γνωστά και οι απόψεις πολλές. Όμως το κύμα των νέων μεταναστών είναι υπαρκτό και έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα μεγάλα κύματα μετανάστευσης των δεκαετιών ’50 και ’60. Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι που έχουν κάνει πράγματα στη ζωή τους, με οικογένειες, που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον κυρίως για τα παιδιά τους και δευτερευόντως για τους εαυτούς τους, ενώ για τους μετανάστες της Πρώτης Γενιάς ήταν ακριβώς το αντίθετο.
Θα προσπαθήσω να κάνω μία συγκριτική ανάλυση μεταξύ της Πρώτης Γενιάς του «τότε» και της Πρώτης Γενιάς του σήμερα, από την οπτική μεριά του νέο-μετανάστη που βρίσκεται στην Αυστραλία ήδη 2 χρόνια και είναι σε θέση να δει εκ των έσω τις διαφορές.
Κατ’ αρχάς, βρισκόμαστε ήδη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και σε χρονική απόσταση 50-60 χρόνων από την μεγάλη μετανάστευση του ’50-’60. Η τεχνολογία έχει δώσει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις στο δίπτυχο απόσταση-επικοινωνία. Το ταξίδι από και προς την Αυστραλία είναι πανεύκολο, αν και ακριβό! Μπαίνεις στο αεροπλάνο και σε λιγότερο από 24 ώρες είσαι στην Αυστραλία (ή στην Αθήνα).
Η επικοινωνία δε, δεν στοιχίζει πια τίποτα μέσω internet. Με τεχνολογίες τύπου Skype, η επικοινωνία γίνεται πλέον πρόσωπο με πρόσωπο και μπορεί να είναι κυριολεκτικά συνεχής. Για το λόγο αυτό παρατηρείται το φαινόμενο να μην υπάρχουν σύνδρομα τύπου «μαύρη ξενιτιά» κλπ στους νέο-μετανάστες. Δεν υφίσταται πλέον η έλλειψη επικοινωνίας που έζησαν βαθιά στο πετσί τους οι μετανάστες της Πρώτης Γενιάς.
Εμείς σαν οικογένεια, επικοινωνούμε σε καθημερινή βάση με γονείς, αδέρφια, συγγενείς και φίλους. Δεν μας έχει λείψει καθόλου η επικοινωνία και δεν είναι λίγες οι φορές που συζητάμε διάφορα θέματα της επικαιρότητας με την άνεση ότι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός χρόνου (πέρα από τη μεγάλη διαφορά ώρας) αλλά και χρημάτων για την πραγματοποίηση της (λόγω εξαιρετικά χαμηλού κόστους).
Επίσης, στο θέμα επικοινωνία, να συμπεριλάβω και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ), τα οποία επίσης, δεν μας έχουν λείψει καθόλου! Με το internet έχουμε Ελληνική τηλεόραση, ραδιόφωνο και ενημέρωση, σαν να μην έχουμε φύγει από την Ελλάδα. Σκεφτείτε πόσοδύσκολο ήταν για τους μετανάστες της Πρώτης γενιάς, που δεν είχαν ουσιαστικά καμία επικοινωνία και καμία ενημέρωση, ειδικά για τους δικούς τους ανθρώπους. Ένα γράμμα όλο κι όλο, που έπαιρνε εβδομάδες να πάει στο προορισμό του. Το τηλέφωνο ήταν εξαιρετική πολυτέλεια και έχω ακούσει ότι χρειαζόταν το μεροκάματο 5 ημερών για να πληρωθεί ένα τηλεφώνημα λίγων λεπτών από την Αυστραλία στην Ελλάδα! Για το αντίθετο ούτε λόγος! Πάμε τώρα σε άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι άνθρωποι της Πρώτης γενιάς όταν μετανάστευσαν, ήταν νέοι άνθρωποι του χωριού και η μαζική πλειονότητα είχε τελειώσει μερικές τάξεις του δημοτικού. Συνήθως ήταν άνθρωποι οι οποίοι ήξεραν μόνο να δουλεύουν τη γη και τα ζώα και στη καλύτερη περίπτωση ήταν τεχνίτες.
Οι νέοι μετανάστες στην Αυστραλία όμως, έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά: συνήθως είναι άνθρωποι στη τρίτη ή τέταρτη δεκαετία της ζωής τους με οικογένειες και συνήθως είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου με πολυετή εξειδικευμένη εργασιακή εμπειρία και εξαιρετικό εργασιακό ήθος.
Είναι εκπληκτικό να συναντάς ανθρώπους που ήταν υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί, καθηγητές, δάσκαλοι, δικηγόροι, επιστήμονες με σπουδαίες καριέρες και σπουδές υψηλοτάτου επιπέδου, που κατά τη γνώμη μου αποτελούσαν την «αφρόκρεμα» του Ελληνικού κράτους, που είδαν κι αποείδαν και έψαξαν να προσφέρουν κάτι καλύτερο στα παιδιά τους και στον εαυτό τους.
Φυσικά, πέρα από αυτή τη γενίκευση, δεν λείπουν και οι άνθρωποι που ήρθαν στην Αυστραλία χωρίς προσόντα και με λανθασμένες νοοτροπίες, μόνο για να διαπιστώσουν ότι το «σύστημα» τους θεωρεί ανεπιθύμητους και τους «αποβάλλει» με τον τρόπο του. Να εξηγήσουμε εδώ ότι, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που υπήρχε έντονη ανάγκη ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού στην Αυστραλία.
Το Αυστραλιανό «σύστημα» έχει αλλάξει άρδην από τις προηγούμενες δεκαετίες και για την πιο απλή εργασία χρειάζεται να έχεις επιμόρφωση, εξειδίκευση και υποχρεωτική γνώση κανόνων ασφαλείας. Ένας νέος ανειδίκευτος μετανάστης με ελάχιστες γνώσεις και καμία επιμόρφωση, έχει ελάχιστες ελπίδες να βρει δουλειά κατευθείαν. Ακόμη και μετανάστες με υψηλού επιπέδου μόρφωση και πολύχρονη εργασιακή εμπειρία από την Ελλάδα, δυσκολεύονται να βρουν εργασία, εάν προηγουμένως δεν επιμορφωθούν στις τοπικές συνθήκες της δουλειάς τους και στους υποχρεωτικούς κανόνες εργασίας που είναι απολύτως απαραίτητα για εργασία.
Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που φαίνεται ότι δεν κατανοούν σχεδόν καθόλου οι νέοι μετανάστες στην Αυστραλία στο σύνολό τους, με αποτέλεσμα να έρχονται με σκοπό μια καλύτερη ζωή και για ένα χρονικό διάστημα να «μην βλέπουν φως» και να τους φαίνονται όλα δύσκολα, μαύρα και μίζερα (με δεδομένο το υπόβαθρό τους στην Ελλάδα), με αποτέλεσμα να υπάρχουν και περιπτώσεις που ταμαζεύουν και γυρίζουν πίσω στην Ελλάδα. Αυτές όμως είναι ελάχιστες.
Το κλειδί βρίσκεται στη κατανόηση του «συστήματος» που πρέπει να το ζήσεις για να το κατανοήσεις. Πολλοί νεοφερμένοι περιμένουν (κι όχι άδικα) από τους συγγενείς τους της Πρώτης ή Δεύτερης Γενιάς να τους καθοδηγήσουν, όμως αυτό δεν λειτουργεί διότι οι εκπρόσωποι της Πρώτης Γενιάς είναι μεγάλοι σε ηλικία και έχουν αρκετά χρόνια που έχουν βγει από το στίβο της εργασίας και δεν κατανοούν ούτε οι ίδιοι ότι όλα έχουν αλλάξει και πως όλα λειτουργούν, ενώ οι εκπρόσωποι της Δεύτερης Γενιάς είτε αδιαφορούν, είτε απλά δεν έχουν μέτρο σύγκρισης για τις εκπαιδευτικές και εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα του σήμερα για να μπορέσουν να καθοδηγήσουν αποτελεσματικά ένα νεοφερμένο, με βάση αυτό που τους λείπει.
Φωτό από: www.personal.ceu.hu
Διαβάστε για τις Επόμενες Γενιές
Αύριο το τελευταίο μέρος
