Ο Ελληνισμός της Μελβούρνης –Μια σύγχρονη προσέγγιση (2)
Οι δεκαετίες ’50 και ’60 ήταν ιδιαίτερα δύσκολες για τους Έλληνες μετανάστες. Εκτός από το ρατσισμό, είχαν να αντιμετωπίσουν την απομόνωση από τη Πατρίδα και τους αγαπημένους τους αλλά και ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες εργασίας. Οι περισσότεροι ήταν εργάτες στα εργοστάσια και δούλευαν δεκάωρα και δωδεκάωρα και πολλές φορές, δούλευαν και δεύτερη δουλειά μετά.
Χαρακτηριστική είναι η ιστορία μια κυρίας που μου περιέγραφε πως δούλευε μικρή 17 χρονών, στη συσκευασία σε εργοστάσιο με μπισκότα. Τα μπισκότα είχαν κρυσταλλική ζάχαρη απέξω και από τα ατέλειωτα μπισκότα που έπιανε με τα χέρια για να συσκευάσει, τα χέρια μάτωναν από τη ζάχαρη και ο επιστάτης δεν της επέτρεπε να φύγει από τη θέση της πριν τελειώσει η βάρδια!
Στην αρχή, όταν άκουγα αυτές τις ιστορίες προσπαθούσα να κατανοήσω πώς οι άνθρωποι υπέμειναν όλες αυτές τις δυσκολίες. Μετά από λίγο καιρό, συζητώντας με ηλικιωμένους Έλληνες, εδώ στη Μελβούρνη, το κατάλαβα: Όλοι όσοι ήρθαν τότε, ζούσαν με τον μοναδικό πόθο να δουλέψουν για 2-3 χρόνια, να μαζέψουν ένα «γερό κομπόδεμα» και να επιστρέψουν στο χωριό τους.
Με τη σκέψη αυτή, έσκυβαν και δούλευαν ατέλειωτες ώρες, σε πολύ σκληρές συνθήκες και επιπλέον, δεν τους ένοιαζε καθόλου να ενσωματωθούν στη κοινωνία, με κύριο χαρακτηριστικό να μην μάθουν καν τη τοπική γλώσσα (αγγλικά). Τα 2-3 χρόνια έγιναν 40-50 χρόνια και έφτασαν στο σήμερα χωρίς να έχουν καταφέρει να ενσωματωθούν απολύτως.
Είναι πολύ συνηθισμένο να συναντάς ηλικιωμένους που δεν ξέρουν σχεδόν καθόλου αγγλικά! Επίσης, με έκπληξη άκουσα ανθρώπους που ήρθαν μετανάστες τότε, και παρέμειναν όλη τη ζωή τους με την άδεια παραμονής, χωρίς να ενδιαφερθούν ποτέ ν’αποκτήσουν την Αυστραλιανή υπηκοότητα! Οι άνθρωποι αυτοί επιβίωσαν κοινωνικά με το γεγονός ότι οι Έλληνες από τη πρώτη στιγμή οργανώθηκαν σε κοινότητες και οργανώσεις και δεν τους έλειψε ποτέ η κοινωνική συναναστροφή.
Επιπλέον, οι Έλληνες έμποροι και επαγγελματίες έφτιαξαν τα μαγαζιά και τα γραφεία τους σε περιοχές όπου υπήρχε μεγάλη συγκέντρωση κι έτσι, δεν υπήρχε ούτε πρόβλημα στις συναλλαγές.
Κάνοντας μια βόλτα στη Sydney Road, στη περιοχή του Brunswick της Μελβούρνης, βλέπει κανείς σήμερα απομεινάρια εκείνης της εποχής, με παλιές ταμπέλες γραμμένες εξ ολοκλήρου στα Ελληνικά (σ.σ.: κάποτε οι περισσότεροι Έλληνες κατοικούσαν στη περιοχή Brunswick. Σήμερα, αν και έχουν σκορπιστεί σε όλη τη Μελβούρνη, οι περισσότεροι κατοικούν στο Oakleigh και στο Doncaster).
Ένα άλλο σημείο που αξίζει να αναφέρουμε σχετικά με εκείνη τη γενιά των πολλών μεταναστών, είναι ότι οι περισσότεροι με τη σκληρή δουλειά τους, σε συνδυασμό με γόνιμο οικονομικό περιβάλλον, κατάφεραν και δημιούργησαν σημαντικές περιουσίες.
Δυστυχώς, οι σύγχρονες γενιές (δηλαδή τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους) και κυρίως οι συγγενείς στην Ελλάδα, δεν μπορούν να καταλάβουν τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι για ν’ αποκτήσουν αυτές τις περιουσίες. Το αποτέλεσμα είναι ότι καθώς αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν στο τέλος της ζωής τους, να υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι συγγενείς να εποφθαλμιούν αυτές τις περιουσίες και να τους πετάνε στην άκρη προκειμένου να τις καρπωθούν.
Είναι πολύ λυπηρό επίσης, να βλέπεις ότι αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν σήμερα από τρομερές ασθένειες και παθήσεις λόγω των συνθηκών εργασίας εκείνης της εποχής και να μην εκτιμάται αυτό όσο θα έπρεπε. Είναι όμως εξαιρετικά ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι το κράτος και η τοπική Ελληνική κοινωνία, παρέχουν υπηρεσίες για τους ηλικιωμένους που κάνουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους να είναι ποιοτικά και πολύ καλά!
Στη συνέχεια θα σας αναλύσω πως είναι οργανωμένοι οι Έλληνες εδώ στη Μελβούρνη και πως οι Κοινότητες και η Εκκλησία έπαιξαν (και παίζουν) σημαντικότατο ρόλο στη διατήρηση της συνοχής του Ελληνισμού.
(Διαβάστε το πρώτο μέρος «Ο Ελληνισμός της Μελβούρνης – Μια σύγχρονη προσέγγιση 1)
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
