Ας κάνουμε τώρα fast forward για έναν απολογισμό αυτής της απόφασης, αν και όπως καταλαβαίνετε, αυτή είναι μία διαρκής διαδικασία που μπορεί να έχει διαφορετικά «γυρίσματα» (θετικά ή αρνητικά) στο βάθος του χρόνου. Θα προσπαθήσω να ζυγίσω τα δεδομένα όσο το δυνατόν καλύτερα και αντικειμενικά για να μπορέσετε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Θα πρέπει να πούμε, όμως, εδώ και να το τονίσουμε, ότι οι συνθήκες του καθενός είναι διαφορετικές. Το υπόβαθρο που έχει ο καθένας, παίζει καθοριστικό ρόλο στη όλη εξέλιξη του εγχειρήματος της μετανάστευσης. Αν δεν είσαι «οπλισμένος», τα πράγματα είναι πάρα, μα πάρα πολύ δύσκολα.
Όπως έχετε ενδεχομένως διαβάσει στα προηγούμενα άρθρα μου, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα ούτε και για εμάς. Για κανένα δεν είναι. Το λάθος που κάναμε εμείς ήταν ότι πιστέψαμε ότι με τα πτυχία που είχαμε από την Αμερική (master κλπ.) και την εργασιακή μας εμπειρία στην Ελλάδα σε διευθυντικές θέσεις, θα βρούμε εύκολα δουλειά στο τομέα μας.
Αυτό αποδείχθηκε πολύ λάθος, για τον απλούστατο λόγο ότι εδώ στην Αυστραλία, πρέπει πρώτον, να έχεις εργασιακή εμπειρία στην Αυστραλία και δεύτερον σπουδές στην Αυστραλία. Οπωσδήποτε όμως, πρέπει να ξέρεις άριστα την αγγλική γλώσσα, όπως ανέφερα και παραπάνω. Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι καθόλου εύκολα αποδεκτό. Βλέπω συχνά συμπατριώτες μας που έρχονται χωρίς τίποτα από τα παραπάνω και δυσκολεύονται τρομερά να βρουν εργασία και να μπουν σε μια σειρά. Αυτοί είναι συνήθως και τα θύματα εκμετάλλευσης από ασυνείδητούς εργοδότες, που προσλαμβάνουν προσωπικό που το διατηρούν ανασφάλιστο και με πολύ χαμηλότερο μεροκάματο από το νόμιμο επιτρεπόμενο. Δυστυχώς, οι ασυνείδητοι αυτοί εργοδότες είναι συνήθως Έλληνες…
Κοιτάζοντας πίσω στα τελευταία τρία χρόνια που βρισκόμαστε εμείς στην Αυστραλία, βλέπουμε ότι πήγαμε πολύ καλά και κυρίως πετύχαμε τον πρώτο στόχο για τον οποίο και ξενιτευτήκαμε: Η κόρη μας η Παναγιώτα είναι στο τρίτο έτος σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης (ένα από τα καλύτερα του κόσμου) και το μέλλον φαντάζει εξαιρετικό για εκείνη! Είναι καταπληκτικό να διαπιστώνεις πόσες ευκαιρίες υπάρχουν για τα νέα παιδιά που σπουδάζουν εδώ και το λέει η καρδούλα τους! Παράλληλα, η Παναγιώτα δραστηριοποιείται κοινωνικά σε δραστηριότητες που στην Ελλάδα είναι ακόμα σε εμβρυικό στάδιο, όπως είναι το networking, ο εθελοντισμός και οι αγαθοεργίες.
Ο γιός μας ο Μάριος, είναι στην αντίστοιχη Β’ Λυκείου και ήδη γνωρίζει σε ποιο Πανεπιστήμιο θα πάει να σπουδάσει ακριβώς αυτό που θέλει. Η λέξη «φροντιστήριο» είναι μια κακή μακρινή ανάμνηση για όλους μας πια, μιας και εδώ δεν υπάρχει αυτή η απόλυτη διαστρέβλωση που υπάρχει στην Ελλάδα με τα φροντιστήρια.
Το σύστημα εισαγωγής στα Πανεπιστήμια είναι πολύ διαφορετικό από την Ελλάδα (φυσικά!) και λαμβάνει υπόψη ταλέντα και δεξιότητες από ένα ευρύ φάσμα και όχι μόνο μαθηματικά-φυσική-χημεία.
Η Τερέζα κι εγώ, τα καταφέραμε μια χαρά και εργαζόμαστε στον τομέα της φροντίδας των ηλικιωμένων, σε θέσεις διοικητικές (αν μου το έλεγε κανείς πριν μερικά χρόνια ότι αυτό θα έκανα, θα τον κορόιδευα!). Είναι ένας τομέας που έχει πολύ μεγάλη ανάπτυξη στην Αυστραλία και προσφέρει πολλές ευκαιρίες σε όποιον θέλει να κάνει μια δεύτερη καριέρα σε μια κάπως όψιμη ηλικία. Είναι ένας τομέας που προσφέρεται για νεοφερμένους Έλληνες, μιας και η ζήτηση για υπηρεσίες προς τους Έλληνες ηλικιωμένους είναι πολύ μεγάλη, ειδικά εδώ στη Μελβούρνη.
Η μια πλευρά του νομίσματος λοιπόν, είναι αυτή της επίτευξης των στόχων για τους οποίους ξενιτευτήκαμε. Αυτή είναι η λαμπρή και γυαλιστερή πλευρά! Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, που είναι από τη κάτω μεριά καθώς βλέπουμε το νόμισμα… Είναι η σκοτεινή πλευρά του νομίσματος που για τους προερχόμενους από την Ελλάδα νεοέλληνες, είναι πολύ θαμπή και σκοτεινή.
Όπως όλοι ομολογούν (παλιοί και νέοι), η ζωή εδώ στην Αυστραλία και ειδικότερα στη Μελβούρνη, είναι πολύ μονότονη και καχεκτική. Τους περισσότερους μήνες του χρόνου έχει συννεφιά και έχει ένα μονότονο κρύο, χωρίς να είναι τσουχτερό. Η ζωή είναι σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι, με λίγες μόνο στιγμές χαλάρωσης. Οι ώρες εργασίας είναι πολλές και η ποιότητα της δουλειάς είναι τόσο εντατική (γενικώς σε όλες τις δουλειές) που δεν έχεις το κουράγιο να πας πουθενά μετά.
Ως νέο-μετανάστης, δεν έχεις αρκετό κοινωνικό κύκλο έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν έχεις και πολλές επιλογές. Εξαίρεση ίσως αποτελούν αυτοί που μένουν κοντά στη συνοικία Oakleigh της Μελβούρνης όπου υπάρχει ένας πεζόδρομος 200μ με αποκλειστικά ελληνικά μαγαζιά. Όλοι όμως συμφωνούν ότι εκεί μαζεύεται κόσμος που δυστυχώς κακο-χαρακτηρίζει τους Έλληνες της Μελβούρνης…
Γενικώς προτρέπω όποιον θέλει να μεταναστεύσει στη Μελβούρνη, να μείνει μακριά από το Oakleigh, που έτσι κι αλλιώς είναι και πανάκριβο, χωρίς να είναι και κάτι το ιδιαίτερο.
Μην χάσετε αύριο, τη συνέχεια με το γ’ μέρος του άρθρου.
Φωτό από: www.patravel.org
