Αγαπητοί Φίλοι της Κατερίνας και του tsemperlidou.gr#ευτυχία,
Μετά από μακρά απουσία από τις επάλξεις του tsemperlidou.gr#ευτυχία, επανέρχομαι με το καυτό θέμα της μετανάστευσης των Ελλήνων σε χώρες εκτός Ελλάδος και ειδικότερα προς την Αυστραλία. Το θέμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, μιας και είμαστε όλοι θεατές του σύγχρονου προσφυγικού δράματος των συνανθρώπων μας από τη Συρία, αλλά συγχρόνως θύματα της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η Πατρίδα μας.
Όλοι πλέον αντιλαμβάνονται τη κρισιμότητα της κατάστασης στην Ελλάδα από κάθε άποψη και κυρίως τη βαθιά κρίση στις αξίες, η οποία δεν θα φύγει σύντομα και δεν θα διορθωθεί τα αμέσως επόμενα χρόνια, ότι και να μας υπόσχονται οι πολιτικοί μας! Η μετανάστευση των νέο-Ελλήνων προς την Αυστραλία (και φαντάζομαι προς άλλες ανεπτυγμένες χώρες επίσης) έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Είναι τόσο μεγάλο το κύμα (δυστυχώς φεύγει από την Ελλάδα ο «ανθός» που θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ανασυγκρότηση της Πατρίδας μας…), που σε πολλούς θυμίζει περασμένες δεκαετίες, με τη διαφορά ότι οι συνθήκες εδώ στην Αυστραλία είναι πια εντελώς διαφορετικές και το επίπεδο των νέο-μεταναστών πολύ διαφορετικό.
Το να μεταναστεύσει κανείς προς την Αυστραλία είναι πάρα πολύ δύσκολο, διότι το Αυστραλιανό κράτος έχει βάλει πολύ μεγάλους περιορισμούς. Κάποιοι λένε ότι είναι το πιο δύσκολο κράτος του κόσμου από αυτή την άποψη και συμμερίζομαι αυτή την άποψη, διότι βλέπω στην πράξη ότι είναι όντως πάρα πολύ δύσκολο να ξεπεράσεις τα εμπόδια που υπάρχουν. Σε γενικές γραμμές, εάν κάποιος δεν έχει κάποιο «δεσμό» με την Αυστραλία, είναι τρομακτικά δύσκολο, άλλα όχι αδύνατο. Με τον όρο «δεσμό» εννοώ να έχει γεννηθεί εδώ και να δικαιούται την Αυστραλιανή υπηκοότητα, ή να είναι παντρεμένος με Αυστραλό/ή πολίτη.
Προσωπικά, έχω γνωρίσει άτομα που έχουν έρθει χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις (με φοιτητική visa) αλλά περνάνε μεγάλες αγωνίες διότι δεν επιτρέπεται να εργαστούν νόμιμα παραπάνω από 20 ώρες την εβδομάδα. Έχω δει και περιπτώσεις ανθρώπων που ήρθαν με φοιτητική visa και τα κατάφεραν εξαιρετικά, άλλα οι περισσότερες περιπτώσεις που ήρθαν χωρίς το παραπάνω «δεσμό» απέτυχαν να παραμείνουν στην Αυστραλία.
Αυτά που παρακίνησαν εμένα και τη σύζυγό μου να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση στα τέλη το 2011 και να έρθουμε στην Αυστραλία, τα βλέπουμε να συνεχίζονται ακόμα πιο έντονα, με καμία προοπτική να σιγάσουν. Όπως λέω σε όποιον με ρωτάει, εγώ και η γυναίκα μου η Τερέζα, ήμασταν κάπως εντάξει στην Ελλάδα. Θα επιβιώναμε. (Αυτό ήταν το 2011 όταν πήραμε την απόφαση… Αν είχαμε μείνει, μάλλον δεν θα ήμασταν ούτε «κάπως» εντάξει!)
Αυτό που δεν αντέχαμε όμως με τίποτα, ήταν το ζοφερό μέλλον για τα παιδιά μας. Αυτό ήδη φαινόταν καθαρά από τα μέσα της δεκαετίας 2000-10 και εμείς είχαμε αρχίσει να το συζητάμε έντονα μεταξύ μας από το 2010 όταν τα παιδιά μας έφταναν σε κρίσιμο σημείο για το μέλλον τους και μας προέκυψε το «Καστελλόριζο» με τον Γιώργο Παπανδρέου! Έτσι, αφού είχαμε το θείο δώρο (!) της Αυστραλιανής υπηκοότητας της Τερέζας (το «δεσμό» που ανέφερα παραπάνω), πήραμε τη μεγάλη απόφαση, σε εκείνες τις καλοκαιρινές διακοπές του 2010, κάπου σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Αυτά σαν μια μικρή εισαγωγή για να σας συνδέσω με την αρχή αυτής της περιπέτειας.
Λόγω του tsemperlidou.gr έχω λάβει πολλές ερωτήσεις και επαφές, αλλά και λόγω της ενασχόλησής μου με τα κοινά εδώ στη Μελβούρνη, με ρωτάνε πολλοί συμπατριώτες μας πως θα έρθουν στην Αυστραλία… Δυστυχώς έχω απογοητευτεί από το μη-γνήσιο ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι ρωτάνε, μόνο για να ρωτάνε!
Καταλαβαίνω ότι είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση να ξεριζωθείς κι ακόμη πιο δύσκολη να την υλοποιήσεις, αλλά από την άλλη, έχουμε να κάνουμε με κάποια χαρακτηριστικά που τα βλέπω συνεχώς και με απογοητεύουν ακόμη περισσότερο: το στυλάκι του «εξυπνάκια» Έλληνα που όλα τα ξέρει, αλλά στη πραγματικότητα ξέρει μόνο τον μικρόκοσμό του, ενώ συγχρόνως είναι πιο δειλός και από γατάκι! Η μετανάστευση θέλει πολλά κότσια, και δεν τα έχουν όλοι.
Αρκετοί από αυτούς που παίρνουν την απόφαση, τη παίρνουν «ελαφρά τη καρδία» και με «άγνοια κινδύνου» και στο τέλος επιστρέφουν στη Ελλάδα με σπασμένα μούτρα! Ακόμα κι εάν έχεις το «δεσμό» και το δικαίωμα να μεταναστεύσεις στην Αυστραλία, υπάρχουν κι άλλες προϋποθέσεις για να πετύχει το εγχείρημα: Πρώτα από όλα, την αγγλική γλώσσα σε πολύ καλό επίπεδο (αλλιώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις μια καλή δουλειά) και μετά ατσάλινα νεύρα και υπομονή για να υπομένεις αυτά που θα βρεις μπροστά σου, όπως συνθήκες εργασίες που ούτε καν φανταζόμαστε στην Ελλάδα, μία κοινωνία που είναι πολύ περισσότερο συντηρητική και πουριτανική από τη κοινωνία στην Ελλάδα και οπωσδήποτε ρατσισμό, όχι από τους Αυστραλούς, αλλά από τους Έλληνες της πρώτης γενιάς (αυτοί που μετανάστευσαν στη δεκαετία του ’60) και της δεύτερης γενιάς (τα παιδιά της πρώτης γενιάς που σήμερα είναι μεσήλικες)!
Ξέρω ότι πολλοί που διαβάζετε αυτό το σημείο και είστε στην Ελλάδα, μπορεί να σοκάρεστε από αυτόν τον ιδιότυπο ρατσισμό, όμως αυτός ζει και βασιλεύει! Οι μεν της πρώτης γενιάς βλέπουν τους νέο-μετανάστες ως αυτούς που ήρθαν να τους εξαπατήσουν και να «φάνε» το βιός τους, στερώντας από τα παιδιά τους τις δουλειές, ενώ οι της δεύτερης γενιάς, τους βλέπουν ως «μιάσματα» και παρακατιανούς, τα οποία έχουν τροφοδοτηθεί από τα κόμπλεξ της πρώτης γενιάς.
Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να πούμε ότι εάν σκέφτεστε να μεταναστεύσετε στην Αυστραλία, μην εναποθέσετε τις ελπίδες σας στη πράγματι τεράστια Ελληνική παροικία. Γενικώς δεν βοηθούν στο εγχείρημα της μετανάστευσης και θα πρέπει να είστε πανέτοιμοι να στηριχθείτε στις δικές σας δυνάμεις. Εμείς είχαμε την ευτυχία να μας στηρίξουν οι αγαπημένοι φίλοι των γονιών της Τερέζας (και όχι οι συγγενείς της, που έκαναν τους «κινέζους»). Τέτοιοι φίλοι όμως αποτελούν την ισχνή μειοψηφία. Συνήθως μετά την άφιξη στην Αυστραλία με τους Έλληνες, δεν-σε-ξέρω-δεν-σε-είδα!
Μην χάσετε αύριο, τη συνέχεια με το β’ μέρος του άρθρου.
Φωτό από: www.patravel.org
