Όταν λοιπόν λείπει η ευνομία, δεν υπάρχει καθόλου καλή σχέση πολίτη και κράτους. Το κράτος δεν σέβεται τον πολίτη και ο πολίτης δεν σέβεται το κράτος. Έτσι είναι στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες ολόκληρες και όπως όλοι ξέρουμε, αυτό είναι κατάλοιπο της τουρκοκρατίας που ποτέ δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε διότι δεν το επέτρεψαν οι ταγοί μας. Στην Αυστραλία το κράτος σέβεται τον πολίτη και ο πολίτης σέβεται το κράτος. Έτσι απλά. Οι νόμοι τηρούνται εξ ολοκλήρου κι από τις δύο πλευρές και όχι μονομερώς, επιλεκτικά και κατά το δοκούν όπως γίνεται στην Ελλάδα ακόμη και σήμερα.
Στο ταξίδι αυτό χρειάστηκε να βγάλουμε αστυνομική ταυτότητα στο γιο μας, το Μάριο. Περίμενα ότι θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά δεν περίμενα σε τέτοιο βαθμό! Πήγαμε και ήρθαμε στο αστυνομικό τμήμα τρείς φορές μέχρι να τα καταφέρουμε. Στη τρίτη φορά πήγαμε και στηθήκαμε από τις 7 το πρωί για να πιάσουμε σειρά! Ο λόγος είναι ότι το (άθλιο από οργάνωση και χώρο) γραφείο ταυτοτήτων του αστυνομικού τμήματος είχε μόνο μία υπάλληλο, η οποία είχε παραδώσει το πνεύμα και εργαζόταν με ρυθμούς χελώνας!
Βάλτε τώρα και τους «αγαπητούς» συμπολίτες που έμπαιναν μέσα στο γραφείο, δήθεν για να ρωτήσουν «κάτι» και στην πραγματικότητα παρέκαμπταν όλους όσους περίμεναν απέξω! Πράγματα αδιανόητα εδώ στην Αυστραλία! Αυτή ήταν και η επαφή που είχαμε με το κράτος της Ελλάδος κατά τη παραμονή μας και φυσικά δεν ήταν καθόλου ευχάριστη!
Γενικά πάντως, αν και το Ελληνικό κράτος ακόμα είναι πολύ μακριά και νυχτωμένο από έννοιες όπως «εξυπηρέτηση πελατών», οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι μας εξέπληξε πολύ ευχάριστα που το είδαμε να λαμβάνει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις στον ιδιωτικό τομέα και στις επιχειρήσεις. Στα περισσότερα μαγαζιά που πήγαμε για ψώνια ή για φαγητό, σε τράπεζες κλπ. μας εξυπηρέτησαν με αυθεντικό χαμόγελο και με πραγματική προσπάθεια για να μας ικανοποιήσουν! Μας έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση που το σχολιάζαμε σχεδόν καθημερινά μετά από έξοδο. Μας έκανε ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση διότι δεν ήταν έτσι σίγουρα, όταν φύγαμε το 2012 και τώρα, μετά 2,5 χρόνια βλέπουμε μεγάλη διαφορά!
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που χαρήκαμε πολύ που είδαμε να ανθίζει πραγματικά στην εποχή της οικονομικής κρίσης είναι η αλληλεγγύη. Στα προηγούμενα χρόνια της διαφθοράς, η αλληλεγγύη είχε εκλείψει και τώρα βλέπουμε να γεννιέται και πάλι μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, με αυθεντικό τρόπο, έτσι όπως ήταν στη δεκαετία του ’70 και πιο πριν.
Είδαμε γείτονες να νοιάζονται πραγματικά για τους ανθρώπους εκείνους που μένουν δίπλα τους και είχαν την ατυχία να χτυπηθούν σκληρά από τη κρίση και την ανεργία. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση που είδαμε και πάλι ανθρώπους να πηγαίνουν ένα πιάτο φαγητό, φάρμακα ή ρούχα σε κάποιον που τα έχει ανάγκη, χωρίς φανφάρες, σεμνά και ταπεινά. Πριν μερικά χρόνια, αυτά δεν υπήρχαν και κινδύνευες να χαρακτηριστείς αφελής ή ηλίθιος εάν τα έκανες. Τώρα όμως όχι, γιατί υπάρχει πραγματική ανάγκη. Το πρόβλημα είναι όμως ότι η αλληλεγγύη εκφράζεται μεμονωμένα και ανοργάνωτα και γι’ αυτό είναι χαμηλή σε αποτελεσματικότητα.
Στην Αυστραλία βέβαια, δεν υπάρχει οικονομική κρίση, αλλά πάντα υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες που βασανίζονται από αρρώστιες και άλλες άσχημες καταστάσεις. Η αλληλεγγύη εδώ στην Αυστραλία λαμβάνει μία εντελώς διαφορετική μορφή και εκφράζεται μέσα από συντονισμένες κινήσεις, συλλογικότητα και φυσικά, διαφάνεια. Ακριβώς για αυτό το λόγο, τα αποτελέσματα ενεργειών που ονομάζονται “fundraisers” (ελεύθερη μετάφραση: συγκέντρωση χρημάτων) είναι τόσο καταπληκτικά και ειδικότερα μέσα σε παροικίες όπως είναι η Ελληνική παροικία. Συγκεντρώνονται εν ριπή οφθαλμού, χρήματα για να βοηθήσουν έναν άνθρωπο να κάνει μία πολύ δαπανηρή εγχείρηση ή θεραπεία, για να βοηθήσουν κάποιον που έπαθε ένα ατύχημα, ακόμη και κάποιον που έχασε τη δουλειά του. Στην Ελλάδα, αν και αναγνωρίζω το διαφορετικό περιβάλλον, ακόμη απέχουμε πάρα πολύ από το να φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα συλλογικότητας.
Νομίζω ότι η συλλογικότητα εξαντλήθηκε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 κατά τη διάρκεια των τεράστιων προεκλογικών συγκεντρώσεων, και απέχουμε πολύ ακόμα από να τη δούμε να γίνεται πυλώνας της κοινωνίας μας, όπως θα έπρεπε να είναι.
Οι μέρες στην Ελλάδα πέρασαν πολύ ευχάριστα και ήρεμα, με χαλάρωση και ξεκούραση. Πάντα κάτι μέσα στη καρδιά μας, μας κέντριζε όταν βλέπαμε τη θλίψη στους γονείς μας όταν μιλούσαν για τη σύνταξή τους. Οι γονείς μας πάλεψαν μια ζωή για να στηρίζονται σήμερα βιοποριστικά σε μια μειωμένη σύνταξη που δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο για να χαρούν. Αυτό πραγματικά μας πλήγωσε, γιατί ξέρουμε ότι δεν τους αξίζει να ζουν έτσι τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Βλέπουμε πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα εδώ στην Αυστραλία για τους ηλικιωμένους και ευχόμασταν οι γονείς μας να είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν εδώ μαζί μας.
Η επιστροφή στη Αυστραλία, αν και παγωμένη λόγω χειμώνα, ήρθε και σαν μια ανακούφιση. Ξέραμε ότι μετά από ένα μήνα καταπληκτικών διακοπών, επιστρέφαμε στη βάση μας, στο σπίτι μας, στην εργασία μας και στην ασφάλεια της νέας πατρίδας μας.
Ξέρουμε τώρα πια, ότι έχουμε δύο πατρίδες: την Ελλάδα για τη καρδιά μας και την Αυστραλία για τη ζωή μας, και ότι δυστυχώς, αυτά τα δύο είναι ασύμβατα μεταξύ τους. Το «πένθος» του αποχωρισμού που ζούσαμε τα δύο τελευταία χρόνια, είχε πια περάσει. Αν είχαμε μείνει στην Ελλάδα, δεν θα είχαμε ζωή με προοπτική και ελπίδα. Στην Αυστραλία δεν έχουμε τον καιρό και τη χαλαρότητα της Ελλάδος, αλλά έχουμε ακριβώς ελπίδα και προοπτική για τα παιδιά μας και για εμάς, που είναι πολύ προτιμότερα για τη ζωή. Η Ελλάδα θα είναι πάντα εκεί για να μας αγκαλιάζει όταν θα ερχόμαστε να κάνουμε τις διακοπές μας όσο πιο συχνά γίνεται!
(διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος του κειμένου του Άρη)
Φωτό από: Steve Davidson/(CC BY 2.0) – Andrea_44/(CC BY 2.0)
