Όταν οι στίχοι και οι παράγραφοι, ακολουθούν… τα κύματα!

Η Θάλασσα, είναι Ελλάδα και η Ελλάδα, σημαίνει Θάλασσα. Η Θάλασσα, άνοιξε δρόμους για τους Έλληνες κάθε αιώνα και τους όξυνε την περιέργεια. Όπως χαριτολογώντας λένε στην Αμερική, Sea what I Sea…Γίνεται λοιπόν η Θάλασσα να συναντιέται με την Ελλάδα και να μην παράγει ποίηση και λογοτεχνία; Όχι, δε γίνεται! Ας θυμηθούμε μερικές «παλίρροιες και άμπωτες» από  τρείς σημαντικούς Έλληνες των γραμμάτων.

Κώστας Βάρναλης: Η λύτρωση της Θάλασσας

Σημαντική φιγούρα της ελληνικής λογοτεχνίας, Ο Κώστας Βάρναλης, γράφει μια υπέροχη στροφή για χάριν της Θάλασσας: «Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ, στους κόρφους σου τους αψηλά ανθισμένους και να με πας πολύ μακριά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση μακριά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους».  Η Θάλασσα, έχει εδώ τη μορφή διεξόδου. Αυτή η στροφή, με λίγη φαντασία, θα μπορούσε να έχει γραφεί λίγο πριν πέσει ο Ήλιος την ώρα που ο Βάρναλης ένιωθε πως υπάρχει κάτι καλύτερο, πέρα από τα κύματα. Η Θάλασσα έχει ταυτιστεί με την αναχώρηση και μάλιστα, με την τολμηρή αναχώρηση! Άλλωστε φεύγουμε από τη σιγουριά της στεριάς και δοκιμάζουμε νέο ταξίδι με τη βοήθεια της αβέβαιης Θάλασσας!

Ο «Ποσειδώνας» Ελύτης

Δύσκολα θα βρει κανείς σε παγκόσμια κλίμακα έναν ποιητή που να έχει τέτοιο πάθος με τη Θάλασσα. Ο Ελύτης, σου δίνει την εντύπωση πως τη δημιούργησε εκείνος, σαν άλλος Ποσειδώνας! Στροφές και στίχοι που αφιερώνονται στη Θάλασσα…πολλές και μαγικές! «Πρόσεχε να προφέρεις καλά τη θάλασσα έτσι που να γυαλίζουν μέσα της όλα τα δελφίνια κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο θεός». Γαλήνη, ομορφιά, διαφάνεια και υγεία για τα μάτια και το νου! Επίσης, απεραντοσύνη της Θάλασσας! Μέσα σε αυτήν και ο Θεός χωράει! Ο Ελύτης, όσο λίγοι έχουν ταυτίσει με αρμονία και ομορφιά τον ελληνικό τόπο με την ορμή και την ομορφιά της Θάλασσας. «Έχοντας ερωτευτεί και κατοικήσει αιώνες μες στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση». Η Ελλάδα, το φως της και ο πολιτισμός της είναι ταυτισμένος με τη Θάλασσα! Όπου πάνε βάρκες, όπου πάνε πλοία πάνε και οι ιδέες! Επειδή όμως είναι ποίηση, μπορούμε να πούμε πως η ίδια η Θάλασσα είναι δασκάλα! Σε μαθαίνει να γράφεις και να διαβάζεις για να υμνήσεις το ίδιο της το μεγαλείο!

Ανδρέας Καρκαβίτσας και το πάθος του για τη Θάλασσα

Η Θάλασσα είναι νερό και έτσι δίνει ζωή. Η ζωή έχει πρόσωπο και έτσι η Θάλασσα αποκτά ολόκληρο χαρακτήρα! Όλα τα χαρακτηριστικά της ζωντανεύουν και τελικά μοιάζει περισσότερο με κάποια θεά παρά με Θάλασσα καθ’ αυτή! Στα «Λόγια της πλώρης», ο μεγάλος  ηθογράφος, λέει για τη Θάλασσα «Ναι! την αγαπούσα τη θάλασσα! Την έβλεπα ν’ απλώνεται από το ακρωτήρι ως πέρα, πέρα μακριά, να χάνεται στα ουρανοθέμελα σαν ζαφειρένια πλάκα στρωτή, βουβή και πάσχιζα να μάθω το μυστικό της. Την έβλεπα οργισμένη άλλοτε, να δέρνει με αφρούς το ακρογιάλι, να καβαλικεύει τα χάλαρα, να σκαλώνει στις σπηλιές, να βροντά και να ηχάει, λες και ζητούσε να φθάσει στην καρδιά της γης, για να σβήσει τις φωτιές της. Κι έτρεχα μεθυσμένος να παίξω μαζί της, να τη θυμώσω, να την αναγκάσω να με κυνηγήσει, να νιώσω τον αφρό της επάνω μου, όπως πειράζομε αλυσοδεμένα τ’ αγρίμια».

Πρόκειται για μια σχέση πάθους του γράφοντα με τη Θάλασσα. Είναι γι’ αυτόν απαραίτητη και το πάθος αυτό μετατρέπεται σε αγάπη καθώς είτε είναι ήρεμη και γαλήνια, είτε είναι οργισμένη, ο δημιουργός δεν παύει να τρέφει τα ίδια συναισθήματα γι’ αυτήν! Η Θάλασσα, θα είναι ταυτισμένη με την ποίηση και με τη λογοτεχνία, μέχρι να σταματήσει να μας υπενθυμίζει ότι μοιάζει με τον συναισθηματικό μας κόσμο! Πιστεύεις ότι θα σταματήσει ποτέ…;