Το να είμαστε ικανοποιημένοι, μας παρέχει γαλήνη και ηρεμία. Μας κάνει χαρούμενους. Σίγουρα, δεν είμαστε χαζοί για να πιστεύουμε οτι κάθε μέρα θα είμαστε χαρούμενοι και λαμπεροί. Είναι όμως το θέμα όπως η ζωγραφική: αυτό που μετράει είναι το φόντο και ο καμβάς. Ακόμη και το γκρίζο και το μαύρο, σε λευκό φόντο κάνουν τη διαφορά! Οι συγγραφείς, μπορεί να γράφουν κάθε είδους ιστορίες. Λυπηρές, περιπετειώδεις και αγχωτικές. Ωστόσο, μπορούν να μιλήσουν και για την ευτυχία! Ας δούμε λοιπόν πώς βλέπουν την ευτυχία μερικοί διάσημοι από αυτούς!
Μαρκ Τουέην… ο ειλικρινής!
Όχι, ο Μαρκ Τουέην, δε βάζει σαν αρχή της ευτυχίας την ειλικρίνεια. Όμως, τη χρησιμοποιεί! Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, λέει «Να συνυπάρχουν η αγνότητα με την ευτυχία, είναι κάτι αδύνατο». Τι λέτε; Μας κάνουν χαρούμενους μόνο τα καλά και άγια πράγματα; Για μας, θα είναι σίγουρα καλά και άγια! Πολλές φορές, οι «αμαρτίες», οδηγούν σε καλά συναισθήματα και το ξέρουμε καλά. Το θέμα είναι πόσο πολύ είναι κάτι «αμαρτία» και πόσο η δική μας ευτυχία, αποτελεί πόνο για τους άλλους.
Άυν Ραντ, η… Σωκρατική!
Η συγγραφέας του «Εμείς οι ζωντανοί», με απόλυτο τρόπο, έχει να δώσει το δικό της λιθαράκι για την ευτυχία. «Μάθε να αξιολογείς τον εαυτό σου. Αυτό σημαίνει, πάλεψε για την ευτυχία σου!». Μας θυμίζει κάτι; Ναι! Τον δικό μας Σωκράτη! «Η ανθρώπινη ζωή, αν δεν εξετάζεται, δεν μπορεί αυτός που την έχει να τη ζήσει». Υπάρχει αμφιβολία οτι η αυτογνωσία μπορεί να μας οδηγήσει στο να είμαστε γαλήνιοι; Με αυτήν, διακρίνουμε τα όνειρα και τις ικανότητές μας από τις μωροφιλοδοξίες μας και τη ματαιοδοξία μας!
Η Σάρλοτ Μπροντέ και η μοιρασιά!
Η πασίγνωστη συγγραφέας, μας φέρνει στο νου πως τίποτε που αξίζει, δεν μπορεί να μείνει «δικό μας μυστικό». Τι και αν μέσα μας τα νιώθουμε όλα, τι και αν παρασυρόμαστε και γινόμαστε εγωκεντρικοί ακόμη και στις λύπες μας και στα παράπονά μας, ό,τι δεν μοιράζεται δεν ολοκληρώνει τη χαρά που έχει μέσα του. Χαρακτηριστικά, η Σάρλοτ Μπροντέ λέει: «Ευτυχία που δεν μοιράζεται, δε λέγεται ευτυχία. Αν δεχτούμε την ευτυχία που δε μοιράζεται, τότε είναι άνοστη». Ο άνθρωπος, είναι το πλάσμα που θέλει να μοιράζεται! Καλά και κακά! Στη μοναξιά, ακόμη και τα φωτεινά πράγματα, με δυσκολία φαίνονται!
Όσκαρ Ουάϊλντ… ο βαθυστόχαστος!
Και μόνο να διαβάσει κανείς διαλόγους από έργα του του όσκαρ Ουάϊλντ θα καταλάβει γιατί είναι ένας από τους πιο «προκλητικούς» συγγραφείς σε σχέση με τα ανθρώπινα συναισθήματα και βέβαια, σε σχέση με την ευτυχία. Αν θέλουμε ξαφνικά να αλλάξουμε στάση ζωής και να δούμε τα πάντα με βάση τον ήλιο και όχι υπο σκιά, τότε να βάλουμε με μεγάλα γράμματα στον τοίχο μας το παρακάτω: «Κάποιοι προκαλούν την ευτυχία οπουδήποτε και αν πάνε και κάποιοι, οποτεδήποτε και αν πάνε». Αρκετά αληθινό και αρκετά «βαθύ». Ας είσαι από αυτούς που δίνεις χαρά σε κάθε περίσταση και όχι απαραίτητα σε κάθε παρέα!
Φίοντορ Ντοστογιέφσκι και το… μέτρημα!
Ο Ντοστογιέφσκι έχει ονομαστεί ως «Αρχιερέας της λογοτεχνίας» και όχι άδικα. Από τους πολύ λίγους που τόλμησαν να κάνουν το ψυχογράφημα της ανθρώπινης ζωής μέσα στα έργα τους, ο Ντοστογιέφσκι θεωρεί πως «Ο άνθρωπος, μπορεί να μετρήσει μόνο τα προβλήματά του και δεν μετράει την ευτυχία του». Με λίγα λόγια, εμείς, επιλέγουμε τις περισσότερες φορές να δούμε το μαύρο και όχι το λευκό. Ό,τι κοιτάμε, είναι αυτό και που τελικά ακολουθούμε.
Η Τζέην Όστεν που τα θέλει όλα!
Στο « Περηφάνεια και Προκατάληψη», η διάσημη συγγραφέας, δείχνει πως δεν υπάρχει «εγκράτεια» στην ευτυχία και πως δεν μπορούμε αυτήν να τη μετριάσουμε όπως κάθε πηγαίο και ισχυρό συναίσθημα που αναβλύζει από μέσα μας. «Πρέπει να μάθω να είμαι ικανοποιημένη με το να είμαι ευτυχισμένη περισσότερο από όσο αξίζω να είμαι». Είναι πράγματι ένας πολύ φωτεινός και φιλόδοξος στόχος! Πόσο ευτυχισμένοι θέλουμε να είμαστε; Άπειρα, μας απαντά η Τζέην Όστεν!
Ο Κάρολος Ντίκενς και το… κόλπο του!
Στο έργο του «Nicholas Nickleby», ο Κάρολος Ντίκενς προχωρά ένα βήμα παραπάνω στο θέμα αναζήτησης της ευτυχίας. «Η ευτυχία είναι ένα δώρο. Το κόλπο είναι, να μην την περιμένεις και να έρθει ως έκπληξη και εσύ να φωτιστείς μέσα από αυτήν όταν έρθει». Η ευτυχία ίσως είναι αυτό που περιμένουμε να έρθει. Είναι κάτι που συχνά λέμε. Αλλά το λέμε όπως ο Ντίκενς; Όταν μας επισκέπτεται, να εκμεταλλευόμαστε τη συντροφιά της!
