Η περισυλλογή, η νοσταλγία και καμιά φορά, αυτή η περίεργη χαρμολύπη που συνοδεύουν τις γιορτές των Χριστουγέννων, δεν είναι τα μόνα συναισθήματα που σε διακατέχουν όταν ένας χρόνος, φτάνει ουσιαστικά, στο τέλος του. Ακόμη και αυτά τα κυκλοθυμικά συναισθήματα, εκτός από τη βοήθεια του χειμώνα, έχουν για σύμμαχο και τη μνήμη.
Το ζήτημα είναι, αν η μνήμη μας, οδηγεί σε αυτό που πρέπει να να μας οδηγήσει. Η νοσταλγία, έχει δύο όψεις. Η μία όψη, είναι αυτή που θέλει το παρελθόν να είναι συνέχεια φόντο για το παρόν και το μέλλον. Η άλλη όψη, που είναι πιο γενναιόδωρη, είναι να χαίρεσαι που το έζησες και όχι να λυπάσαι που μπορεί να μην το ξαναζήσεις. Το μέλλον, δεν περιμένει το παρελθόν, έχει ήδη ξεκινήσει να τρέχει.
Ωραίες φωτογραφίες…
Οι άνθρωποι θέλουμε να φυλακίζουμε τις στιγμές. Εκτός από την ίδια μας τη μνήμη, θέλουμε σουβενίρ παντός είδους. Σκέψου να είχες μια φωτό για κάθε καλή μέρα που είχες. Για κάθε μέρα που σου έφερε ως δώρο μια μικρή, ή μια μεγάλη επιτυχία. Κάθε εικόνα, θα σου φέρνει μια γρήγορη ανάμνηση της στιγμής και η στιγμή με τη σειρά της, θα σου κάνει δώρο το συναίσθημα που είχες τότε, σε επανάληψη. Φωτογραφίες λοιπόν, που διαδέχονται η μία την άλλη. Κάθε μία από αυτές και ένα ξεχωριστό συναίσθημα. Όταν μαζευτούν όλες αυτές οι «σταγόνες» θετικού συναισθήματος, τότε γεμίζουν μια ολόκληρη κανάτα…
Εικόνες σε ασπρόμαυρο φόντο…μας θυμίζουν Περικλή…
Μια μέρα, δεν έχει μόνο τις μικρές ή της μεγάλες τις χαρές. Έχει και τις στεναχώριες. Αν η μέρα είναι έτσι, τότε δεν μπορεί να είναι διαφορετική και η χρονιά. Το ζήτημα είναι να μην είναι οι κακές στιγμές περισσότερες, ή εντονότερες από τις θετικές. Όπως και να έχει, εσύ που τώρα κάνεις τον απολογισμό σου και κάνεις την «απογραφή» του έτους, χρειάζεται να έχεις μια ενιαία εικόνα για το έτος σου. Εδώ, δεν πρέπει να ξεχάσεις και την προηγούμενη χρονιά. Τι σκεφτόσουν οτι ήθελες να γίνει σε αυτήν τη χρονιά; Τι έγινε τελικά; Είχες εξέλιξη σαν άνθρωπος; Πώς σκεφτόσουν κάτι τέτοια εποχή και πώς το σκέφτεσαι φέτος, αλλά επίσης, πώς θέλεις να το σκεφτείς του χρόνου;
Τι δουλειά όμως έχουν οι στεναχώριες με τον Περκλή και τον Επιτάφιο; Λοιπόν, πρέπει να πας στην παράγραφο 41. Σε αυτό το μέρος του λόγου που απηύθυνε ο Περικλής στους Αθηναίους συμπολίτες του, κορυφώνει την περηφάνεια και τη συγκίνηση. Λέει λοιπόν «(…)εξαναγκάσαμε με την τόλμη μας, κάθε θάλασσα και στεριά να γίνει προσιτή, ιδρύσαμε παντού μνημεία των συμφορών μας και των επιτυχιών μας». Μπορεί να το λέει με κάποια δόση υπερβολής για να τονώσει το ηθικό των συμπολιτών του, όμως αυτό που περιγράφει με γενναία και δυναμικά λόγια ο Περικλής, αποτελούν μια ολόκληρη στάση ζωής.
Οφείλουμε να αγαπάμε κάθε στιγμή που έχουμε ζήσει, καλή ή κακή. Τόσο ο θρίμαβος, όσο και η καταστροφή, θέλαμε δε θέλαμε, μας δίδαξαν πράγματα, μας πέρασαν σε κάποιο άλλο στάδιο. Η διδαχή είναι αυτή που μένει στο τέλος, αυτή είναι ο «πλούτος». Τώρα, που ο χρόνος σου κλείνει, μπορείς λοιπόν να θυμηθείς, σε ποιές «στεριές και θάλασσες» τόλμησες να πας; Σε ποιές καταστάσεις εσύ θα έφτιαχνες «μνημείο» ώστε να θυμάσαι τα καλά και τα άσχημα που σου ήρθαν και που έφερες; Τελικά, βάζοντας τα κυάλια, μπορείς να δεις ποιές άλλες στεριές και θάλασσες ζητούν να υποταχθούν από την τόλμη σου; Η περιπέτειά σου για το νέο έτος, ξεκίνησε. Είσαι έτοιμος;
Φωτό από: tarotpsychologique.wordpress.com
