Ένας ιστορικός πρόεδρος για τις ΗΠΑ και ένας σπουδαίος πολιτικός που έγινε σύμβολο πολλών πραγμάτων όσα χρόνια και αν έχουν περάσει από τότε που έζησε. Πώς αξιοποιούνται τα λόγια ανθρώπων τέτοιων όπως ήταν ο Λίνκολν; Σαν τροφή για σκέψη! Εμείς ακούμε συχνά για το «όποιος βιάζεται σκοντάφτει». Εδώ, κάτι δεν πάει καλά με αυτό. Ή μήπως όχι;

Η υπομονή που είναι χρυσός.

Για να πετύχουμε κάτι, οφείλουμε να επιμένουμε. Δηλαδή, ουσιαστικά να υπομένουμε. Όσο πιο πολύ επιμένεις, τόσο περισσότερο δείχνεις οτι μπορείς να υπομένεις. Η υπομονή, δεν είναι αρετή μόνο για την επιτυχία. Είναι για ολόκληρη τη ζωή μας. Η ζωή, δεν υπογράφει συμβόλαια με τη σιγουριά, δεν υπογράφει συμβόλαια με τη χαρά, γενικά, δεν υπογράφει συμβόλαια για κανέναν και για τίποτε.

Από πριν λοιπόν, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι πως δε θα βρούμε παντού «κήπους» και «λουλούδια». Η συνείδηση του γεγονότος οτι θα βρούμε εμπόδια και θα κληθούμε αυτά τα εμπόδια να τα «ντύσουμε» σε ευκαιρίες, ξεπερνώντας τα, μας οδηγεί στο να μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως έχουμε υπομονή. Πολλοί θα μας αποθαρρύνουν. Δεν κατεβήκαμε από τον Άρη… πολλοί θα είναι και αυτοί που θα μας σταθούν εμπόδιο με κάθε μέσο. «Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε χλευάζουν, μετά σε πολεμούν και στο τέλος νικάς». Έτσι μας είπε ο Γκάντι!

Άλλο υπομονή, άλλο αδράνεια.

Της υπομονής, της το πλέξαμε το εγκώμιο. Ζωή χωρίς υπομονή, δεν υφίσταται, όχι μόνο γι’ αυτούς που περιμένουν κάτι καλό, αλλά για όλους. Επειδή όμως οι άνθρωποι, είμαστε οι ζωντανές μηχανές παραγωγής λαθών, μπερδευόμαστε. Η υπομονή της ανοχής, μας κάνει παθητικούς.

Η παθητικότητα, δεν είναι υπομονή. Η υπομονή που δεν συνοδεύεται από ενέργεια για δράση, λέγεται αδράνεια. Είναι μεγάλη τραγωδία να πιστεύουμε πως επειδή υποφέρουμε παθητικά, κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε. Είναι σα να γεμίζουμε μια αποθήκη χωρίς να πετάμε αυτά που δε χρειάζονται. Κάποια στιγμή, η αποθήκη δε θα χωρά τίποτε. Η υπομονή, χρειάζεται διαχείριση. Χρειαζόμαστε ένα πλάνο. Πλάνο «επίθεσης».

Ο ωραίος συγκερασμός…

Ο Λίνκολν, προφανώς δε λέει να κάνουμε ό,τι ναναι και να μαστε πρόχειροι και χωρίς σχέδιο. «Βιαστικούς», εννοεί εκείνους που κάνουν το carpe diem πράξη. Ρουφάνε τη μέρα! Βιαστικούς, εννοεί αυτούς που δρουν συνέχεια, που είναι δραστήριοι και κυριολεκτικά, «άφοβοι».

Είναι εκείνοι που κατά βάθος, γνωρίζουν πως «θα παίξουν και θα χάσουν». Καμιά φορά, τους λένε «επιπόλαιους». Μπορεί και να γίνονται. Όμως, ξέρουν μέσα τους κάτι ακόμη πολύ σημαντικό. Είναι και αυτό «μυστικό» της γόνιμης βιασύνης τους. Η ζωή είναι μικρή για δισταγμό. Το λέει και ο Περικλής μέσα από τον Επιτάφιο: «Η πολλή σκέψη, φέρνει δισταγμό». Ο δισταγμός, με τη σειρά του άγχος και αδράνεια. Άσχημα συναισθήματα…

Μια «βιαστική υπομονή», θα ήταν μια πολύ καλή λύση για μας που δε θέλουμε να μας έχουν στα «περισσεύματα». Κανείς δεν είναι για το περιθώριο, αρκεί να το πάρει απόφαση. Χρειαζόμαστε θετική ενέργεια και θέληση για δράση. Χωρίς αυτές, δε θα μπορέσουμε να βγάλουμε τον «Μαραθώνιο»…