“Από τότε που ήμουν μικρός, ένιωθα ότι κάτι θα μου συμβεί. Δεν ήξερα τι”. Έλβις Πρίσλεϊ.
Ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο βασιλιάς της ροκ, μας λέει κάτι που φοβόμαστε να το πούμε ανοιχτά. Ο περίγυρος, είναι συνήθως «επικριτικός» σε ριψοκίνδυνες κουβέντες. «Σου συγχωρούν από της ψυχής τους τα βάθη, μόνο τα λάθη σου, αλλά ποτέ τις αρετές σου», είπε κάποτε ο Φρίντριχ Νίτσε. Έχουμε αισθανθεί πολλές φορές αυτό το παράπονο…
Λίγοι, έως ελάχιστοι, πολύ κοντινοί μας άνθρωποι μπορούν να ακούσουν τα όνειρά μας. Όχι μόνο ως ανακοίνωση. Έτσι, τα λέμε σε όλους. Μόνο σε λίγους μπορούμε να μιλήσουμε για την «Προέλευση των Ονείρων» μας. Να τους πούμε πως κάποια «φωνή» μας κατευθύνει και αποφασίζει για μας, ενστικτωδώς. Πως ό,τι και αν βρήκαμε ως εμπόδιο μπροστά μας, το ξεπεράσαμε με τις οδηγίες αυτής της φωνής. Άλλοι το λένε απλά ένστικτο, άλλη το λένε «κάλεσμα», ανάλογα στο πού πιστεύει κανείς…
Μια πίστη ασύγκριτη
Οι έρευνες της επιστήμης γύρω από τη σχέση και την αντίληψη που έχουμε με τον χρόνο και το μέλλον, προχωρούν. Προσπαθούμε να δούμε μήπως υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που μπορεί να έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος και δεν τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Προαίσθηση, Διαίσθηση, και άλλες δυνάμεις που μόνο ως λέξεις τις γνωρίζουμε, (και όχι ως δυνάμεις) καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας.
Αυτή η πίστη λοιπόν, πως για κάτι έχουμε έρθει στη ζωή, πως κάποιον ρόλο έχουμε να επιτελέσουμε, έρχεται από τα παιδικά χρόνια. Ταυτόχρονα, έρχονται και οι κλίσεις μας. Αυτή η φωνή που μας λέει «προχώρα, θα τα καταφέρεις, μη φοβάσαι, έχεις όλα όσα χρειάζεσαι», μαζί με τις κλίσεις μας, μας συντροφεύουν μέχρι εμείς να μη θέλουμε άλλο…
Μη σταματάς να ακούς …Έλβις Πρίσλεϊ.
«Κάτι θα μου συνέβαινε, αυτό πίστευα από μικρός, δεν ήξερα όμως ακριβώς τι». Τα λέει όλα. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτε. Οι φωνές, απλά μας οδηγούν. Ίσως μας κρατούν για «έκπληξη» το τέλος.
Αυτή η έκπληξη λοιπόν, δεν είναι τόσο μαγική όσο νομίζουμε. Τόσα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή. Τα όνειρά μας που προσπαθούμε να τα υλοποιήσουμε με τις δραστηριότητές μας, διακόπτονται πολλές φορές από απρόοπτα. Ξαφνικά, βρισκόμαστε αλλού από εκεί που θα θέλαμε. Μπορεί να μην ήταν το όνειρο που θέλαμε, όμως μπορεί ο νέος ονειρικός τόπος, να έχει δίπλα του αυτό για το οποίο τελικά «προοριζόμασταν».
«Και λοιπόν; Πού το πας; Να γίνουμε μοιρολάτρες;». Αυτό θα ρωτούσατε, κακά τα ψέματα. Όχι, η μοίρα και η πίστη σε αυτήν, θα φέρει αδράνεια. Καλή ή κακή, η μοίρα φαίνεται στο τέλος. Στο έργο «Τελευταίος των Σαμουράϊ», ο Τομ Κρούζ απαντά στο ερώτημα αν πιστεύει στη μοίρα ως εξής: «Πιστεύω οτι πρέπει να κάνουμε τα πάντα μέχρι να τη συναντήσουμε». Ας έχουμε αυτή τη φράση, δίπλα στον Έλβις Πρίσλεϊ. Συνδέονται τα λεγόμενά τους…
Φωτό από: TripHobo
