Ο Γουόλτ Ντίσνεϋ, γέμισε χαρά και ψυχαγωγία εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο. Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Στο όνομά του, συνεχίζονται να παίζονται ταινίες κινουμένων σχεδίων σε όλο τον κόσμο. Οι ήρωες που σχεδίασε, μεγάλωσαν και γαλούχησαν γενεές-γενεών. Η αισιοδοξία, ήταν η σπεσιαλιτέ του Ντίσνεϋ…
Αν το ονειρευτείς…μπορείς να το κάνεις…
Πρόκειται για ατάκα του ίδιου του Disney. “if you dream it, you can do it”. Απλή, λιτή και απέριττη. Tη ζωή μας, την περικλείουν δύο σφαίρες. Η σφαίρα της πραγματικότητας και η σφαίρα του ονείρου. Ας δούμε τι έχουν αυτές οι δύο σφαίρες.
Πραγματικότητα:
- Είναι ο πεζός κόσμος στον οποίο κυκλοφορούμε σε «αυτοκίνητο». Σε 4ις ρόδες και προσεκτικά…στο δρόμο, φορώντας ζώνη.
- Είναι ο κόσμος στον οποίον κάνουμε ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ.
- Σε αυτήν τη σφαίρα, τις πράξεις μας τις επηρεάζουν πράξεις άλλων ανθρώπων και παρεμβαίνουμε πάντα με βάση το τι μπορούμε να κάνουμε κάθε φορά.
- Στην πραγματικότητα, έχουμε υποχρεώσεις και πρώτα ικανοποιούμε τα «πρέπει» και μετά τις επιθυμίες μας.
«Ονειροχώρα»:
- Είναι ο κόσμος του «αεροπλάνου». Όσο πιο μεγάλα είναι τα όνειρά μας, τόσο το αεροπλάνο αυτό, ξεπερνά την ταχύτητα του ήχου.
- Είναι ο κόσμος στον οποίον, είμαστε αυτό που ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ.
- Εκεί, είναι το μέλλον εκείνο που μας καλεί, σε αντίθεση με την πραγματικότητα που μας θέλει πρωταγωνιστές στο παρόν.
- Στη σφαίρα των ονείρων, το εφικτό μπλέκεται με το επιθυμητό. Οι επιθυμίες μας, ξεπερνούν το «πρέπει» και έτσι πρέπει να γίνεται.
Ένωση…δύο κόσμων
Χωρίς τα όνειρα, δεν μπορούμε να έχουμε δύο πράγματα: Στόχους και Αισιοδοξία. Το «πρέπει», πολλές φορές, μας κάνει να βαριόμαστε και το χειρότερο από όλα, να συμβιβαζόμαστε με πράγματα που «υποχρεωνόμαστε» να κάνουμε. Η υποχρέωση, είναι σύνθετη λέξη και έχει μέσα της…το χρέος.
Παρόλα αυτά, χωρίς τις υποχρεώσεις δεν μπορούμε να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας. Είναι οι επιδόσεις μας στις υποχρεώσεις και στα «πρέπει» μας που μας επιτρέπουν να απογειώσουμε το όνειρά μας. Θέλουμε την αισιοδοξία της «ονειροχώρας», φτάνει να είμαστε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα.
Κρατάμε λοιπόν στα χέρια μας δύο κόσμους, την πραγματικότητα και την ονειροχώρα ανοιχτούς. Να κρατάμε την αισιοδοξία μας, που είναι το δώρο της ονειροχώρας και βέβαια, τις επιθυμίες μας, χωρίς να αεροβατούμε!
Η πραγματικότητα, όσο βαρετή και αν είναι πολλές φορές, μας «προσγειώνει» και έτσι αποφεύγουμε τα …κενά αέρος. Δεν είχε και τόσο άδικο λοιπόν ο Ντίσνεϋ όταν μας έλεγε πως κοιτάει πάντα την αισιόδοξη-ονειρική διάσταση των πραγμάτων, χωρίς να «αδικεί» και να περιφρονεί την πραγματικότητα. Ας δούμε λοιπόν την πραγματικότητα και την καθημερινότητά μας, ως αεροδιαδρόμους από τους οποίους μπορούμε να απογειωθούμε…με προορισμό την ονειροχώρα!
Φωτό από: Pack Your Mat
