Υπέροχος, μοναδικός, αυθεντικός. Ο μεγάλος «καλλιτέχνης των γραμμάτων» ο Όσκαρ Ουάϊλντ, φημίζεται για το συνολικό του έργο αλλά και επίσης, για τους αφορισμούς του και τις απίστευτες ατάκες του. Αξίζει κανείς να διαβάσει έργα του όπως το «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ» και το «Εκ βαθέων» προκειμένου να δει την οπτική του εξαιρετικού αυτού συγγραφέα στο να «ξεγυμνώνει» την ανθρώπινη ψυχή! Η αυτοκριτική –η ουσιαστική- δεν έχει ξεφύγει από τους αφορισμούς του!
Καθίζοντας τον εαυτό μας στο σκαμνί…
Η αυτοκριτική, δεν είναι μόνο ο οδηγός αυτογνωσίας. Και ποιός μας είπε άλλωστε πως θέλουμε να γνωρίσουμε και τον εαυτό μας, ακόμη και αν γίνεται αυτό εξ’ ολοκλήρου!; Όταν κάνουμε αυτοκριτική, δείχνουμε κάτι πολύ ουσιαστικό. Δείχνουμε πως επιθυμούμε και επιδιώκουμε τη βελτίωση. Πιστεύουμε πως μπορούμε να είμαστε καλύτεροι.
Υπάρχει ακόμη κάτι πολύ πρακτικό και ουσιαστικό πίσω από την διαδικασία της αυτοκριτικής. Αποφεύγουμε την αλαζονεία. Η αλαζονεία, δε βρίσκεται μόνο στα «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα», είναι καθαρή ανοησία. Μας οδηγεί στο να τυφλωθούμε από ένα περί δικαίου αίσθημα που αφορά τον εαυτό μας, όταν είμαστε απλά, μια σταγόνα στον ωκεανό. Αποδεχόμαστε με την αυτοκριτική, πως κάνουμε λάθη και πως είμαστε…τέλεια, ατελείς…
Μέσα από … εσωτερική εξομολόγηση.
Η αυτοκριτική, είναι μια εσωτερική διαδικασία. Είμαστε εμείς και ο εαυτός μας. Αγαπάμε τον εαυτό μας, σημαίνει πως είμαστε αυστηροί μαζί του χωρίς να είμαστε, τιμωρητικοί. Αυτή η «αγάπη» εκδηλώνεται με τον τρόπο που την έθετε πανέμορφα ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. «Όταν μου μιλάς για αγάπη, μίλα μου ψιθυριστά».
Έτσι λοιπόν, ψιθυρίζουμε στον εαυτό μας. Με καθαρό μυαλό, βλέπουμε τα λάθη μας. Και όχι μόνο αυτό. Η παραδοχή λαθών, μπορεί να γίνει πάλι μια εγωκεντρική βελτίωση. Να δούμε τις συμπεριφορές μας. Να δούμε τι είναι ενοχλητικό ή και αφόρητο για τους δικούς μας ανθρώπους. Πότε μας απολαμβάνουν, πότε μας δέχονται και πότε, τελικά, μας ανέχονται. Ο πρώτος που πρέπει να μάθει τι λάθη και τι ελαττώματα έχει, είναι ο εαυτός μας.
Έτοιμοι για παραδοχή στον έξω κόσμο, χωρίς «πείσματα».
Εγωισμός και πείσμα. Παρεξηγημένες έννοιες που τις μπλέκουμε. Το ίδιο γίνεται και με τις διαφορές που έχει ο εγωισμός με τον εγωκεντρισμό. Ο εγωισμός, όταν είναι γόνιμος, μας κάνει να αποκτούμε την αρχή του σεβασμού κάθε άλλου ανθρώπου και του εαυτού του. Το πείσμα –κακό πείσμα- μας κάνει αμετακίνητους από τις θέσεις μας και ανώριμους. Αυτή η ανωριμότητα, θα οδηγήσει μαθηματικά στην αλαζονεία.
Πολλές φορές, ανακοινώνουμε ελαττώματά μας μπροστά σε άλλους. Μπράβο μας. Παρόλα αυτά, αν μας τα πουν οι εκάστοτε άλλοι, ουσιαστικά επαναλαμβάνοντας τα λόγια της αυτοκριτικής μας, θυμώνουμε. Γιατί; Μάλλον γιατί ισχύει αυτό που λέει ο Ουάϊλντ. Νομίζουμε πως αν κάνουμε αυτοκριτική, έχουμε και το «μονοπώλιο» της κριτικής και της αυτοκριτικής μας. Δεν είναι όμως έτσι. Στο «δάσος των ανθρώπων», η κριτική είναι συνήθεια και ακόμη και αν είναι κακόπιστη, οφείλουμε να τη διαχειριζόμαστε ώριμα. Μόνο εμείς, δηλαδή, μπορούμε να μιλήσουμε για τον εαυτό μας; Άλλωστε υπάρχουν και οι άνθρωποί μας οι οποίοι επιθυμούν το καλό μας ασκώντας μας κριτική.
Όταν αμυνόμαστε πάνω σε προφανή κακόπιστη κριτική, υπάρχει και ένα ακόμη πράγμα που έχει πει ο Όσκαρ Ουάϊλντ και μπορεί να μας οδηγήσει σε ώριμη και ήρεμη αντίδραση ως προς αυτήν. «Ένα πράγμα είναι χειρότερο από το να μιλάνε για σένα. Να μη μιλάνε για σένα»…
Φωτό από: Gent Nova
