Ο Αμερικανός φιλόσοφος, μας βάζει μια ρήση που εκ πρώτης όψεως, δε μας κάνει «κλικ». Διαβάζοντάς την, μας φαίνεται κάπως «κοινή» και λίγο «διαπιστωτική». Ίσως περιμέναμε κάτι πιο βαθύ. Παρόλα αυτά, τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, έχουν απλή λύση. Οι πιο «μπερδεμένες» σκέψεις που κάνουμε, ξεδιαλύνονται ευκολότερα με κάτι προτάσεις σαν αυτήν του Ντουράντ. Φόβος, ελπίδα και λογική λοιπόν, μας απασχολούν κάθε μέρα. Αυτό, μας κάνει «κλικ».
Το ανθρώπινο σκοτάδι.
Έχουμε μάθει να ταυτίζουμε το σκοτάδι στη μεταφορική του χρήση, με κάτι πολύ κακό. Συνειρμοί που αφορούν την οργή και τον θυμό, τις κακές πράξεις που κάνουμε. Κι όμως, το πιο βαθύ σκοτάδι που έχουμε εντός μας είναι ο φόβος. Ο φόβος είναι εκείνος που θα μας οδηγήσει σε κάθε αρνητική σκέψη, σε κάθε κακή πράξη και τελικά, στην αλλοίωση του χαρακτήρα μας, στο «μαύρισμά» του.
Ο φόβος, μας ενεργοποιεί τις αναστολές. Προσπαθούμε να τον αφουγκραστούμε όταν μας κυριεύει σιγά-σιγά ο πανικός. Ο πανικός, είναι όπως η απελπισία. Μέσα στον πανικό, μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε. Συνήθως, όταν είσαι σε μια τέτοια ψυχική διάθεση, είσαι ικανός για το χειρότερο. Ο φόβος λειτουργεί προληπτικά και έτσι κάνουμε «επίθεση». Βέβαια, αυτή η επίθεση, είναι άμυνα –ουσιαστικά- και μας κρατά πίσω. Κακός σύμβουλος σκέψης ο φόβος, ιδίως όταν εκτός από τα άσχημά μας όρια, μας οδηγεί και σε αδράνεια.
«Ελπίδα», ένα καταφύγιο από άχυρο ;
Μα γιατί μιλάμε έτσι για την «ελπίδα»; Μιλάμε έτσι επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν την ελπίδα με λάθος τρόπο. Επίσης, τη διαχωρίζουμε από την ΠΙΣΤΗ. Η πίστη είναι κάτι πολύ βαθύ και αρκετά «βαρύ». Ακολουθείται από αφοσίωση και πράξεις. Η πίστη μας οδηγεί σε θυσίες προκειμένου να φτάσουμε εκεί που θέλουμε.
Αναρωτιόμαστε μήπως η ελπίδα, είναι ένα καταφύγιο από άχυρο, στο οποίο καταφεύγουμε. Αυτό το κάνουμε γιατί η ελπίδα έρχεται συνήθως ως συναίσθημα όταν είμαστε σε μπόρα. Είναι ένα καταπραϋντικό του φόβου. «Θα έρθουν καλύτερες μέρες, θα περάσει η φουρτούνα, η τύχη θα μου χαμογελάσει». Κάπως έτσι μας ψιθυρίζει η ελπίδα και το μόνο που κάνει, είναι τελικά να μας ηρεμεί. Να μας ηρεμεί, σε βαθμό αδράνειας. Ναι. Η ροπή μας προς απρόσωπες ελπίδες μπορεί να οδηγήσει σε ό,τι ακριβώς οδηγεί ο φόβος. Ας…ελπίσουμε, να μη σκεφτόμαστε με ελπίδες λοιπόν.
Η …παρεξηγημένη λογική.
Δεν μπορούμε να κάνουμε συζήτηση που θα βγάλει σε βεβαιότητες για τη λογική. Τι είναι λογικό και τι όχι, ευτυχώς, δεν το ξέρουμε. Μπορούμε όμως να γίνουμε «λογικοί» με τα δικά μας μέτρα. Αναφέραμε πιο πάνω την πίστη. Είναι «λογικό» να στηρίζεσαι στην πίστη και σε ό,τι σημαίνει αυτή για σένα. Είναι επίσης λογικό, να έχεις θέληση και να είσαι κάθε μέρα διψασμένος και πεινασμένος. Να είσαι θετικά «ανικανοποίητος».
Είναι λογικό, να πιστεύεις στις δυνατότητές σου, να θυμάσαι τις φορές που σε δικαίωσαν και να θεωρείς πιθανό οτι δε θα σε εγκαταλείψουν και τώρα. Να νιώθεις τυχερός για κάθε μέρα που ζεις και έτσι μπορείς να ονειρεύεσαι. Υπάρχουν και άλλα «λογικά» πράγματα που πρέπει να σκέφτεσαι, όπως το να εκτιμάς τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου και να τους θεωρείς πολυτέλεια γιατί αυτοί είναι που στο τέλος μένουν. Αυτή η λογική που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε, δεν στηρίζεται σε φόβους και ελπίδες. Ας κάνουμε την πίστη, λογική!
Φωτό από: Trialfacts
